In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid.
Hieronder lees je drie Monumentjes.
In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid.
Hieronder lees je drie Monumentjes.
Marion heeft samen met haar man twee prachtige dochters: Evi en Julia. Dat ze van één van hen vroegtijdig afscheid moet nemen, is de nachtmerrie van iedere moeder, maar werkelijkheid voor haar. Slechts elf jaar oud was haar dochter toen ze erachter kwamen dat ze kanker had. “Op een dag kwam Evi naar me toe en zei dat ze een bobbel op haar rug had. Niets ergs, leek me. Het zal wel een vetbultje zijn, dacht ik. Ook de arts dacht aan een vetbultje, maar voor de zekerheid hebben we het laten weghalen.” Onverwachts kregen ze een slechte uitslag: “Er zaten kankercellen in. Op dat moment staat alles stil, de hele wereld stond op z’n kop.”
“Ik weet nog goed dat ik dacht: dan heb ik straks een kaal kind. Op dat moment vond ik dat heel erg, terwijl ik nu denk: echt, waar had ik het over. Evi was nog maar elf jaar toen we erachter kwamen dat ze kanker had.” Ze moet onmiddellijk behandeld worden met chemokuren in Groningen. “Dit was in de zomer van groep 7 naar groep 8, dus heb ik een foto van Evi naar de klas gestuurd. Ik was bang dat die kinderen zich dood zouden schrikken als school weer zou beginnen en ze opeens een kale Evi zouden zien.”
“Evi had altijd een doel, iets om naar uit te kijken wat ze nog wilde meemaken. Zo ook de verjaardag van haar beste vriendin. Speciaal voor Evi had ze haar feestje een week vervroegd, ze wilde hier zo graag naartoe. Toen ze er eenmaal was, wilde ze ook niet naar huis. ‘Nog één liedje’, zei ze telkens. Uiteindelijk was ze natuurlijk helemaal kapot. Twee dagen later overleed ze.”
Wanneer Marloes en Freek elkaar zo’n 25 jaar geleden leren kennen, is het direct liefde op het eerste gezicht. Al vrij snel trouwen ze en bouwen samen een gezin op met drie kinderen. “We waren echt soulmates”, vertelt Marloes. “Freek was één en al liefde. Een integer persoon met humor, een liefdevolle vader met een geweldige lach.”
Freek had altijd al één grote wens. “Hij wilde al heel lang zijn motorrijbewijs halen. Ik vond het maar niets, maar wilde hem dat ook niet ontnemen”, vertelt Marloes. “We hadden een gezamenlijke agenda en daar kreeg ik op een gegeven moment een melding met ‘eerste motorrijles’. Eerst dacht ik wel van: what the fuck, maar hij vond het zo geweldig. Hij was ook heel trots op z’n motor, terwijl ik het echt een lelijk ding vond”, lacht ze.
“Het was 3 juni 2020. Freek was al vroeg vertrokken naar zijn werk en ik werkte thuis. Even later kreeg ik een belletje van zijn secretaresse of ik wist waar Freek was. Hij had een afspraak om acht uur en was nog niet op kantoor. Freek was altijd heel punctueel, dus dit was niets voor hem. Ik keek meteen door het zijraam en zag dat zijn auto er nog stond. Ik dacht: shit, hij is met de motor.”
Lees de rest van Marloes’ verhaal hier.
Dertien jaar waren Rosa en Lars samen. Ze genoten van het leven, reisden veel, en zelfs toen daar twee kinderen bijkwamen bleven ze de wereld ontdekken. Met zijn vriendengroep maakte Lars elk jaar een mooie wintersportreis. Waar ze vroeger naar Oostenrijk of Frankrijk gingen, snakten ze gaandeweg naar meer avontuur.
Deze keer viel de keuze op Roemenië, waar de vriendengroep ging heli-boarden. “Heli-boarden houdt in dat je met een helikopter bovenaan een berg wordt afgezet, en dat je al boardend (of skiënd) naar beneden gaat”, legt Rosa uit. Dit gebeurt allemaal onder professionele begeleiding. “Ze waren uitgerust met een airbag, een gps-tracker, een lawinesonde en onder begeleiding van een gids.”
“Op de berg maakte Lars nog een filmpje, enthousiast met een glimlach van oor tot oor en inderdaad die strakblauwe lucht met een zonnetje. Maar bij de derde afdaling ging het helemaal mis.” Onder goede condities maakten ze de derde afdeling, maar er ontstond een lawine. “Lars kwam terecht in die lawine, samen met twee andere vrienden en de gids. Lars is de enige die het niet heeft overleefd.”
Lees de rest van Rosa’s verhaal hier.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Monumentje’.