Voor dr. Anne Strik (34) is arts zijn wél haar roeping, al pleit ze voor een gezonde werk-privé-balans. Ze hoopt jonge mensen te inspireren om voor een carrière in het ziekenhuis te gaan, want meer artsen die op de afdelingen willen werken zijn hard nodig.
“Je kunt medisch specialist zijn én buiten het ziekenhuis ook een leuk, sociaal leven hebben”, verklapt Anne aan LINDA.
“Ik wist vrij vroeg dat ik dokter wilde worden. Volgens mijn moeder was ik acht jaar toen ik dat al riep”, lacht Anne. “Ik ben echt iemand die naar doelen toewerkt, dus ben ik altijd serieus bezig geweest met goede cijfers halen.” Op de middelbare school gaan de exacte vakken haar niet per se makkelijk af, waardoor haar docenten twijfelen of Anne wel op het vwo kan blijven. “Ik dacht: dit is wat ik wil, dus ik ga net zo hard werken totdat het lukt.”
Na haar eindexamens gaat ze geneeskunde studeren in Amsterdam, maar daarvoor moet ze wel eerst de de centrale selectie doorkomen. “Er wordt daarbij niet alleen gekeken naar je cijfers, maar ook naar je kennis, persoonlijkheid en motivatie”, legt Anne uit. Als ze hoort dat ze is aangenomen, kan ze het bijna niet geloven. “Ik dacht dat het alleen was weggelegd voor hele slimme mensen, maar eigenlijk ging het me vanaf dag één al heel goed af.” De studie past haar goed. “Het voelde heel natuurlijk en ik concludeerde al snel: zie je nou wel dat dit het is.”
De eerste vier jaar bestaat in de tijd dat Anne naar de universiteit gaat alleen maar uit college volgen. Daarna staan twee jaar lang coschappen op de planning waarbij ze ervaring kan opdoen en op allerlei afdelingen kan proeven. Anne gaat vervolgens promoveren en als dat bijna afgerond is solliciteert ze voor een specialisatie. “Er zijn maar weinig plekken, maar ik werd aangenomen. Weer kon ik bijna niet geloven dat het gelukt was.”
Supergirl: Alena (13) is jongste zwarte persoon ooit in de VS die geneeskunde studeert
“Vooral tijdens mijn onderzoekstijd had ik veel moeite om alles te combineren”, vertelt Anne over de werkdruk in het ziekenhuis. “Ik danste ernaast nog op hoog niveau en vond het moeilijk om nee te zeggen.” In die tijd loopt ze zichzelf regelmatig voorbij. “Maar sinds ik moeder ben kan ik mijn grenzen beter bewaken.” Zowel Anne als haar man hebben onregelmatige werktijden, waardoor ze het zonder vangnet – in dit geval in de vorm van haar moeder – niet zouden redden. “Ik plan alles goed van te voren en zeg wat vaker nee dan voorheen.”
“Vroeger was het zo dat de medische specialist – uitzonderingen daargelaten – thuis een echtgenoot had zitten die het gezin draaiende hield. Daardoor konden ze al hun tijd in het ziekenhuis doorbrengen, zonder dat de boel op privégebied instortte”, verklaart Anne. “Nu bestaan gezinnen vooral uit tweeverdieners en blijft niet een van de ouders thuis om voor de kinderen te zorgen.” Daarom is ook de werk-privé-balans zo belangrijk, vindt Anne. “Ik veroordeel mensen niet die het anders aanpakken, maar ik ben niet moeder geworden om mijn kind bij een au pair achter te laten. Maar dat ik tijd wil doorbrengen met mijn gezin, betekent niet dat ik minder van mijn werk hou. Ik ben juist beter in het ziekenhuis als ik een stabiele thuisbasis heb.”
De dokter hoopt dat mensen zich realiseren dat de boel niet instort als je niet aan het werk bent. “Je moet er natuurlijk altijd zijn voor je patiënt en in hun belang handelen. Maar je kunt niet altijd als dokter aanstaan als je ook een leuke echtgenoot, dochter, moeder en vriendin wil zijn. Dat kan niet en dat hoeft niet.”
Anne is het dan ook niet eens met oudere artsen die vinden dat de jonge dokters geen goede werkethos hebben. “Mijn generatie is echt niet te beroerd om hard te werken, maar de tijden zijn wel veranderd. Weken draaien van 70 of 80 uur is niet te doen en waarom zouden we dat ook willen?” Ze merkt dat de oude garde daar vaak nog wel aan vast wil houden en kritisch is op de werk-privé-balans waar de nieuwe generatie naar streeft. “Ik hoop eigenlijk dat iedereen de ruimte krijgt om zich op zijn, haar of diens vlak te ontwikkelen, zonder dat de werk-privé-balans in gevaar komt. Dat je kunt ontwikkelen tot de arts die je wil zijn, zonder schuldgevoel naar je patiënten, werkgever en je thuisfront.”
Anne ziet dat de instroom van nieuwe mensen afneemt. “Er zijn veel jonge dokters die kiezen voor een carrière buiten het ziekenhuis. Dat is heel begrijpelijk, want vaak is de werk-privé-balans daar veel beter.” Zijzelf is nu bezig met het vierde jaar van haar zes jaar durende specialisatie en het valt goed te combineren met haar privé-leven. “Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk. Zonder vangnet en goede planning loopt het ook in de soep.” Anne vindt niet dat ze overwerkt is. Nog vaak heerst het beeld dat artsen in het ziekenhuis geen leven hebben. “Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu. Ik ben dolblij in mijn rol als moeder en ben nog net zo gepassioneerd over mijn werk als daarvoor.”
Artsen die twijfelen over een carrière in het ziekenhuis wil Anne meegeven om “diep in je hart te kijken wat je wil”. Want alleen als iets echt graag wil, hou je het vol, verklaart de arts. “Als je medisch specialist wil worden maar bang bent voor de werkdruk, dan laat me die angst nu wegnemen. Het valt écht te combineren met een leven buiten het ziekenhuis. En wanneer je een passie volgt is er altijd een manier is om het te bewerkstelligen.”
Anne deelt op Instagram een kijkje in haar leven als medisch specialist.
Dit bericht op Instagram bekijken
Huisarts Jeroen: 'Heftig als een reanimatie niet slaagt, ook voor de dokter'
