Want tsja, zo’n beetje iedereen van een jaar of veertig is opgegroeid met Murder, She Wrote. Of in ieder geval: ík wel. De serie rondom de amateurspeurneus Jessica Fletcher was het allereerste programma waar ik voor mocht opblijven. Het iconische pianomuziekje van de intro staat voor mij synchroon aan de avonden waarbij ik niet kon slapen, toch ietsje teveel onder de indruk van de fictieve moordzaken.

De serie was twaalf seizoenen te zien en is sinds de zwanenzang halverwege de jaren negentig nog talloze keren herhaald. Sterker nog: op RTL 8 is iedere werkdag om vijf uur tot op de dag van vandaag een klassieke aflevering te bewonderen. Best uniek in een tijdperk waar sommige programma’s het niet eens één seizoen volhouden.

Maar Angela was voor mij óók de theepot uit Belle en het Beest. Wij hadden thuis per ongeluk de originele versie op videoband, dus zong ik al haar liedjes in het Engels mee. Met de dood van Angela Lansbury ging er dus wéér een stukje van m’n kindertijd verloren. En dat vind ik stom.

Ik weet namelijk heus: 96 is absoluut geen wiegendood en een zeer respectabele leeftijd. En vredig sterven in je slaap, beter kan niet. Maar sommige legendes verdienen het eeuwige leven. Zoals alle Golden Girls. En Jessica Fletcher.

Angela Lansbury was uniek: op oudere leeftijd de hoofdrol krijgen in één van de langstlopende en meest succesvolle Amerikaanse tv-series ever. Dat gaan we echt nooit meer meemaken en dus is ze eigenlijk toch gewoon onsterfelijk. Terecht.

'Door 'De Mediameiden' is de Hilversumse slangenkuil in één klap een stuk minder giftig geworden'Lees ook