Denne O’Herne heeft een pittig schooljaar achter de rug. Het was niet alleen haar examenjaar, maar ook de periode waarin ze zwanger was. De laatste weken van haar zwangerschap bracht ze door in de gymzaal.
LINDA.meiden belt haar een week na de examens en de geboorte van haar zoontje Boet.
Halverwege september komt Denne erachter dat ze in verwachting is. “Als je op je zeventiende aan mensen vertelt dat je zwanger bent, gaan ze je niet feliciteren. Mijn vriend keek er heel praktisch naar en wilde het kindje eerst niet houden. Zelf twijfelde ik nog over die beslissing. Wel besloot ik het aan mijn ouders te vertellen. Bij mijn moeder sloeg in eerste instantie de paniek toe, maar een dag later was ze positiever. Ze is verloskundige, misschien kon ze daardoor snel wennen aan het idee. Mijn vader was er gelijk al heel rustig onder, wat ik niet per se had verwacht.
Mijn vriend heeft in het begin best wat moeite gehad met de keuze die ik gemaakt heb om ons zoontje te houden. Dat zorgde ervoor dat mensen om ons heen medelijden kregen met mijn vriend. Ondanks dat niemand je iets kwalijk neemt op het moment dat de baby er is, stond niemand te springen toen ik vertelde dat we de baby gingen houden. Gelukkig vond mijn vriend het zelf al snel heel leuk om vader te worden en is hij nu super trots op ons zoontje. Hij moest gewoon even schakelen en aan het idee wennen.”
Gedurende de eerste maanden van haar zwangerschap was Denne bijna niet aanwezig op school. “Ik heb altijd al moeite gehad met school. Ik ben op het vwo begonnen, maar heb nu mijn examens gemaakt op de mavo. Toetsen maakte ik met mijn basiskennis, want moeite stoppen in leren deed ik niet.
Dat ik zwanger was, maakte de drempel om naar school te gaan nog hoger. Ik was bang om met mijn buik door de gangen te lopen, omdat ik wist dat iedereen dan zou staren en roddelen. Op een gegeven moment vroeg mijn afdelingsleider of ik het jaar überhaupt nog wilde halen. Hij was nauw betrokken tijdens mijn zwangerschap, nog eens extra omdat zijn vrouw verpleegkundige zou zijn tijdens mijn bevalling.”
Niet alleen Denne’s afdelingsleider las haar de les. “Ook mijn vriend begon aan te dringen dat ik echt iets aan school moest doen. Hij wist dat ik niet meer op de middelbare school wilde zitten als we een kind hadden. Zijn frustratie zette bij mij een knop om; ik moest mijn examens halen voor ons zoontje. Dat mensen in de gang zouden roddelen, maakte mij niets meer uit. Ik was trots op mijn buik en haalde mijn schouders op als ik mensen zag staren.
Door mijn afwezigheid had ik wel heel veel gemist; twintig toetsen, meerdere praktische opdrachten en een eindwerkstuk. Ik had twee maanden de tijd om die lijst af te werken. Dat betekende soms vier toetsen op een dag. Tijdens die dagen dacht ik wel eens: ‘Goh, het was handiger geweest als ik op een ander moment zwanger was’, maar ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze. Ik denk juist dat mijn zwangerschap mij heeft geholpen met het halen van mijn laatste jaar. Zonder mijn zoontje had ik het sowieso niet gehaald.”
Jamie (24) werd op haar zestiende moeder: 'Mijn ex en ik zijn nog steeds beste vrienden'
Na twee maanden blokken voor haar schoolexamen, begon Denne met leren voor haar centrale examens. “Hoewel ik negen maanden zwanger was, was het niet mogelijk om mijn examens vanuit huis of in een apart kamertje te maken. Wel kreeg ik een plekje helemaal achterin de gymzaal, zodat ik niet te veel mensen stoorde tijdens mijn tien tussentijdse toiletbezoeken.
Het maken van de examens zelf verliep heel goed. Ik vond het wel gezellig zo samen een toets maken. Af en toe voelde ik een schopje; dan herinnerde Boet me eraan dat ik mijn best moest doen. Ondanks dat ik op springen stond, was ik niet bang dat ik zou bevallen tijdens mijn examens. Tuurlijk, ik grapte wel eens dat mijn vliezen konden breken in de gymzaal, maar die kans was relatief klein. Ik was ervan overtuigd dat ik al mijn examens gewoon kon afronden, totdat ik de avond voor mijn laatste examen buikpijn kreeg.”
Samen met haar maatschappijkundeboeken, gaat Denne die avond richting het ziekenhuis voor een check. “Met een CTG-band om mijn buik, was ik nog druk aan het leren. Al snel kwam mijn moeder, die ook verloskundige was bij mijn bevalling, me vertellen dat maatschappijkunde ‘m niet meer ging worden. ‘We gaan je vanavond inleiden, dus je gaat vandaag of morgen bevallen’, zei ze. Meteen switchte mijn focus van mijn boeken naar mijn baby. Aan die examens heb ik tijdens de bevalling geen enkel moment meer gedacht.
De bevalling zelf duurde heel lang, maar was heel gezellig. Ik had hele fijne mensen om me heen. Mijn moeder, de vrouw van mijn afdelingsleider en natuurlijk mijn vriend. Ik kreeg een ruggenprik, dus we konden rustig kletsen en simpelweg wachten. Ik had verwacht dat mijn moeder zou breken als ze haar dochter zou zien bevallen, maar ze bleef heel professioneel. Pas toen ik Boet van haar aannam, braken we allemaal. We hebben na een bevalling van 27 uur keihard gehuild van geluk.”
Op het moment dat wij Denne spreken is ze net uit haar kraamweek. “Alles gaat heel erg goed met Boet en we zijn super gelukkig. We hebben ons eigen huisje in het souterrain van de ouders van mijn vriend, dus hebben alle ruimte om bij te komen van afgelopen week.”
“Daarnaast zijn we natuurlijk met smart aan het wachten op de resultaten van mijn examens. Ik hoop heel erg dat ik alles heb gehaald, want dan hoef ik maatschappijkunde niet meer te herkansen. Dat komt door de coronaregel waarmee je een vak mag wegstrepen. Volgend jaar wil ik tot februari al mijn aandacht richten op Boet. Daarna begin ik hopelijk aan een parttime verpleegkundeopleiding. Op die manier heb ik naast mijn studie nog genoeg tijd voor mijn zoontje.”
Naomi (20) komt uit een gezin van tien: 'We passen niet eens in twee auto's'
