Deni (23) en Rens (28) Westenberg zijn negen jaar samen, waarvan vier jaar gelukkig getrouwd. De kinderwens was er, maar dat ze fulltime pleegouders zouden worden, hadden ze van tevoren niet gedacht.
Sinds november 2019 zijn ze de pleegouders van een 3-jarige jongen.
Voor Rens is het geen onbekend terrein. Zijn ouders hadden pleegkinderen in huis, zo lang hij zich kan herinneren. “Het is toch een soort gevoel van trots, dat ik het stokje van hen kan overnemen. Mijn ouders zijn er dan ook altijd goed mee omgegaan. Het was voor ons als kinderen iets bijzonders: je had altijd weer een goed verhaal.”
De ouders van Rens deden aan crisisopvang. “Dan word je bijvoorbeeld ’s ochtends gebeld of je die middag een kind kunt opvangen. Voor een paar weken of maanden, tot er een definitief huis gevonden is.”
Deni: “Ik heb altijd al wel een sterke kinderwens gehad, maar er nog nooit serieus over nagedacht. Toen de ouders van Rens mij daar meer over vertelden, in het begin van onze relatie, ben ik mij erin gaan verdiepen. Ik was toen nog twintig, aanmelden kan vanaf je eenentwintigste.
De twee bezoeken een informatiebijeenkomst, bespreken de voor- en nadelen en hakken de knoop door: eind 2018 melden ze zich aan als pleegouders. Een paar maanden later begint de training.
Deni: “Die duurde tot april, daarna hadden we allerlei gesprekken met onder andere een ‘matcher’. Die kijkt naar wie je bent, wat je normen en waarden zijn, wat voor leeftijdscategorie het beste bij je past. Afhankelijk van hoe snel dat gaat en hoe groot de vraag naar pleegzorg is, begint je leven als pleegouder. In november 2019 is ons pleegkindje bij ons gekomen.”
Het koppel is nog jong; ze werken beiden fulltime. Rens: “Daarom dachten we, het is misschien wel een heel grote stap om in één keer fulltime pleegouders te worden. Laten we beginnen met deeltijd. In ons geval kwam het kindje om het weekend, en bleef hij een nachtje slapen. Daarnaast pasten we wekelijks een doordeweekse dag op hem. Puur om de moeder te ondersteunen in de opvoeding.”
Na een halfjaar blijkt dat er meer ondersteuning nodig is, en er een vaste plek moet worden gezocht voor hun pleegzoon. “Het voelde al zo fijn en vertrouwd, voor ons allemaal. We konden het niet over ons hart verkrijgen om hem te laten eindigen in een tehuis, of weer in een vreemd gezin. Dus toen hebben we ervoor gekozen dat hij vanaf dat moment fulltime bij ons opgroeit.”
Een beslissing waar ze niet te lang over na hoefden te denken. “Het klinkt nu als een hele stap, maar je groeit daarin mee. Je gaat van het kindje houden.”
Door vrienden en familie worden ze in die keuze dan ook alleen maar gesteund. Deni: “Het heeft altijd als familie gevoeld, en zo wordt het ook gezien. Je bouwt niet alleen een band op met het kindje, maar ook met de biologische ouders, als ze die nog hebben. Dat doet veel met je.”
Rens: “Nu hebben wij misschien veel geluk, als twee mannen. Wellicht dat een moeder ons niet als ‘concurrentie’ ziet en niet bang is dat de moederrol wordt overgenomen. Dat je de ouders erbij krijgt is lastig en mooi tegelijk. En dat heeft ons wel verrast.”
De mannen denken dan ook dat te weinig mensen beseffen, dat je als homostel ook pleegkinderen kunt opvangen. “Als mensen ons vragen of we een kinderwens hebben, wordt er algauw gesproken over draagmoeders. Dat is het eerste waar mensen aan denken. Of adoptie. Pleegzorg zit een beetje in het vergeethoekje. Terwijl dat ook een heel mooie optie is.”
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op LINDA.nl.
Jimi (30) was draagmoeder voor zusje Puck (28): 'Ik ben tante, geen moeder'
