Deborah Lipschits (55) werkte in het onderwijs, gaf massages en trad op als dj. Maar door het coronavirus is ze al bijna een jaar aan bed gekluisterd.
Vorig jaar verhuisde Lipschits voor haar werk naar Barcelona, maar op 6 februari werd ze ziek. “Ze wisten in eerste instantie niet wat het was. In de tweede week werd duidelijk dat het om corona ging.” Twee weken lang werd ze beademd in het ziekenhuis. “De artsen zeiden dat ik een lange revalidatie voor de boeg had.”
En omdat ze in Spanje geen vangnet had, werd haar geadviseerd te revalideren op een plek waar ze wél een vangnet heeft. “Toen heb ik besloten om naar mijn moeder in Nederland te gaan en ben ik op 28 februari met een speciaal vliegtuig getransporteerd.”
Tijdens de drie maanden die volgden was Lipschits nog steeds ziek: ze was ontzettend vermoeid, had snel last van infecties en kreeg te maken met maag- en darmklachten. “Ik kreeg allerlei medicijnen toegediend. Vanwege sommige medicatie kreeg ik zelfs sondevoeding.”
Maar de lockdown in Nederland begon haar tegen te staan en ze verlangde naar haar kinderen en haar echte thuis in Zweden. Daarom vertrok ze eind mei naar Stockholm, waar ze opnieuw besmet raakte met het longvirus. “Ik kreeg heel heftige koorts, spierpijn en heel erge migraineaanvallen.” Tot overmaat van ramp wordt Lipschits getroffen door een beroerte.
Lees ook
Daisy herdenkt haar broer Jurriaan (34): ‘Hij kreeg een beroerte door corona’
“Sindsdien heb ik heel veel klachten”, vertelt de 55-jarige. “Mijn zicht is verslechterd, ik heb last van mijn kortetermijngeheugen en door corona heb ik ook de aandoening POTS ontwikkeld.” Bij het posturaal orthostatisch tachycardie syndroom (POTS) is er sprake van een extreme hartslagstijging bij het staan of zitten. “Daardoor val ik snel flauw als ik opsta. Ik kan daarom eigenlijk alleen maar liggen”, legt Lipschits uit.
De post-COVID klachten maken dat Lipschits zich 200 jaar oud voelt. “Eigenlijk heb ik geen leven meer. Ik heb last van depressiviteit en heb paniekaanvallen doordat mijn hart zo tekeergaat.” Daarnaast heeft ze nog altijd maag- en darmklachten, moet ze zichzelf medicijnen via een injectie toedienen en slaapt ze slecht.
“Er zijn dagen dat ik mijn bed niet uitkom. Daarbij is het totaal onvoorspelbaar: de ene dag lijkt het beter te gaan en kan ik naar de supermarkt, de andere dag heb ik weer een enorme terugslag.” Ondertussen loopt ze al een jaar met deze klachten. “Soms denk ik: had ik het in Spanje maar niet overleefd. Want dit is een grotere hel dan het virus zelf.”
Lees ook
Drie op de vier mensen met psychische klachten mentaal getroffen door tweede coronagolf
Door haar zware klachten heeft Lipschits weinig behoefte aan sociaal contact. “Dat is absoluut niet hoe ik in elkaar zit, maar ik krijg al een paniekaanval van de thuiszorg.”
Door over haar situatie te vertellen, hoopt ze hier meer begrip voor te krijgen. “Ik word er heel verdrietig van als mensen zeggen dat het ‘maar een griepje’ is. Ik wil dat zij inzien hoe moeilijk mensen zoals ik het achteraf hebben. Ik sla sociaal contact niet af omdat ik iemand niet wil zien, maar omdat het te veel voor me is.”
Volgens Lipschits kunnen betrokkenen dan het beste hulp aanbieden. “Bied bijvoorbeeld aan om voor diegene te koken en zet het eten voor de deur. Of zeg dat diegene je kan bellen als ze last hebben van een paniekaanval.”
Deborah Lipschits in Barcelona, vlak voordat ze ziek werd:
