In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Jeroen-Martijn Plette (48).
Zijn beste vriendin Annet overleed in 2015 aan de gevolgen van borstkanker.
“Annet was een levenslustige, creatieve en behoorlijk chaotische vrouw”, vertelt Jeroen-Martijn. “Ze was een beetje het kunstenaarstype.” De twee leren elkaar kennen op de opleiding psychosociaal therapeut. Zij zit een jaar hoger, maar ze komen elkaar tegen tijdens oefensessies en blijken allebei in Apeldoorn te wonen. “We deden samen aan toneelspelen, gingen regelmatig het terras op en hadden eindeloos gesprekken over de zin van het leven. We hadden een diepe verbinding, waren verbonden vanuit het hart.”
In 2010 slaat het noodlot toe. “Ze ging naar de dokter vanwege een zere kaak.” Maar ze wordt doorverwezen naar het ziekenhuis en krijgt voor de derde keer in haar leven te horen dat ze kanker heeft. “Borstkanker en het was meteen duidelijk dat ze niet meer beter zou worden. Ze werd behandeld, maar die behandeling was levensverlengend.”
Ze leeft nog vijf jaar. “In die tijd had ze veel goede momenten, zeker in het begin. De behandelingen vielen mee en de uitzaaiingen bleven beperkt. Ze had jonge kinderen, genoot van hen en van het leven.” Maar gaandeweg begint de ziekte steeds meer zijn tol te eisen. “De gevolgen werden op allerlei vlakken zichtbaarder. Zo speelde ze harp, maar door uitzaaiingen in haar botten moest ze stoppen met spelen. En dichter op haar dood was haar energie zo beperkt, dat haar kinderen – ze was gescheiden – niet meer onbeperkt bij haar konden zijn.”
Jeroen-Martijn ziet haar leed. “Het was hartverscheurend, ik zag hoeveel verdriet het haar deed.” Tegelijkertijd merkt hij dat hun vriendschap zich verdiept. “De poespas was weg. We hadden het over de essentie. Levenskunst was een van haar favoriete woorden. Het was vieren en rouwen. Samen met haar naaste familie was ik bij de chemokuren en de uitslagen. De goede en de slechte dagen. Ik zag het allemaal.”
Femke's broer kwam om het leven tijdens een auto-ongeluk: 'Hoorde mijn moeder gillen'
De twee praten veel en maken harde grappen. “Die waren vaak op het randje”, lacht hij. Ook bereiden ze, samen met Annets kinderen, moeder en zus, haar uitvaart voor. “Met de uitvaartondernemer zochten we haar kist uit en maakten we een draaiboek voor de begrafenis.”
Omdat het langzamerhand steeds slechter met Annet gaat, kiest ze voor euthanasie. “Ze ging hard achteruit en had steeds meer uitzaaiingen.” Dus wordt er een moment gepland waarop haar leven zal stoppen. “Ze lag in bed midden in de woonkamer, in haar soort ontplofte handvaardigheidslokaal-huis. Dat je daar als partner bij bent, is vanzelfsprekend. Maar dat ik als vriend zo dichtbij mocht komen, was ontzettend bijzonder. Samen met haar moeder, zus en kinderen zaten we om haar heen. Dat was hartverscheurend.”
Na haar dood, de uitvaart en het leeghalen van haar huis volgt een zware periode. “Ik rouwde om Annet, maar ook mijn moeder overleed kort daarna onverwachts. In korte tijd was ik de twee belangrijkste vrouwen uit mijn leven kwijt. Ik nam een sabbatical van tien weken om volop te rouwen. Dat is goed geweest.”
Het gaat nu goed met Jeroen-Martijn. “Tijd maakt het verlies zachter, de scherpte gaat eraf. Bovendien heb ik het gevoel dat Annet nog altijd in mijn leven is. Ik heb haar gebombardeerd tot mijn beschermengel. Heel soms heb ik het idee dat ik haar fladderige en speelse energie om mij heen voel.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: 'Ik belde 112 en ben begonnen met reanimeren'
