De date van Wendy (26) loog over – onder andere – zijn leeftijd en zijn baan. Daarnaast bleek hij ook nog eens een hele bijzondere mening over vrouwen te hebben.
Hij is duidelijk blijven hangen in de prehistorie.
‘Zoals waarschijnlijk voor velen herkenbaar, had ik Tinder maar weer eens gedownload. Wat is het toch met dat stomme programma? Ik kreeg contact met een jongen van 29 jaar. Het was spontaan en gezellig en we hadden eigenlijk alles al wel verteld. Na heel wat avonden kletsen, besloten we wat af te spreken. Ik had (expres) een eettentje bij mij om de hoek voorgesteld want ik ken daar de eigenaar en daar voel ik me altijd veilig. Ik kwam binnenlopen en hij zat er al. Hij schudde stevig mijn hand terwijl hij zich voorstelde.’
Onthullingen
‘We zaten al even te kletsen toen ik erachter kwam dat er vier dingen niet klopten aan zijn verhaal. Hij woonde niet in Breda, niet op zichzelf maar bij zijn ouders én hij was geen 29 maar 24 (hij had overigens wel een baard van iemand van 35). Na deze onthullingen kwam ik er ook achter dat hij niet werkte als IT’er maar dat hij dat nog studeerde.’
‘Vrouwen kunnen geen leiding geven’
‘Ach, het was altijd zo gezellig op de app, ik overleef het wel. Hij biechtte het meteen op, dus vooruit. Ik bestelde een wijntje en hij een biertje. Hij vroeg me wat voor werk ik precies deed, dus ik legde hem uit dat ik een leidinggevende functie heb. Waar hij op antwoordde: “Oh, vrouwen kunnen echt geen leiding geven, dat zou gewoon echt niet mogen.” Waarop ik verbaasd antwoordde met: “Wauw, goed antwoord”.’
Tijdmachine stuk
‘Hij zag aan me dat ik zijn reactie nogal vreemd vond en zei dat hij het niet zo bedoelde. Maar dat je net als bij voetbal, dat ook gewoon moet overlaten aan mannen. Nog verbaasder vroeg ik hem waar die naartoe wilde, waarop hij antwoordde met: “Schat, als je straks onze kinderen baart, dan kun je toch niet meer werken. Dan is het enige wat je moet weten in het leven hoe je een taart moet bakken en welke stofzuiger het beste voor ons gezin is.” Ik stond op, legde tien euro op tafel en heb hem verteld dat zijn tijdmachine stuk was en dat we niet meer in 1960 leefden. Na de tijd heb ik ‘m – gelukkig – nooit meer gesproken.’