Auteur: Iris Butter

Elf jaar vrijgezel

“Na ruim elf jaar vrijgezel te zijn geweest, dacht ik weer open te staan voor een relatie. Via een datingsite kwam ik John tegen en we raakten aan de praat. Zijn profiel sprak me erg aan, een hele knappe man en dat hij een Amerikaanse voetballer was deed mijn hart nog sneller kloppen. Na twee maanden spraken we af om ergens koffie te gaan drinken, want daten is weten.”

‘Ik schrok me kapot’

“We spraken af in een cafeetje. Ik parkeerde mijn auto en er kwam nog een auto aan. Er stapte een zwaar verwaarloosde man uit, net een zwerver. Hij droeg een aftandse lange jas en om zijn schouder hing een grote vierkante tas. Mank liep hij richting het café en ik dacht nog: dat zal toch niet mijn date zijn? En ja hoor, eenmaal in het café vroeg hij of ik zijn date was. Ik schrok me kapot.”

Prioriteiten stellen

“We bestelden een kop koffie en hij begon al snel te vertellen over zijn voetbalverleden in Amerika, waar hij een ongeluk had gehad. Toen kwam het eerste appje binnen. ‘Sorry, hier moet ik echt even op antwoorden.’ Zelf had ik nog geen woord gesproken. Nog maar een kop koffie dus. Ondertussen raakte ik wel erg nieuwsgierig naar die tas. Wat zou erin zitten? Gelukkig begon hij er zelf over. Ondertussen ging weer zijn telefoon. Deze keer zijn moeder. En nog steeds had ik geen woord gesproken.”

De tas

“Het verhaal van het voetbalongeluk kreeg nog een staartje. In die tas zat namelijk een vacuümpomp die de wond aan zijn voet bij elkaar hield. Toen hij vroeg of ik een foto wilde zien van zijn geamputeerde tenen, werd ik lijkbleek. Voor ik het wist hield hij de foto onder mijn neus. Ik stak zo snel mogelijk mijn vinger op voor de rekening, bedankte hem voor zijn komst en ging er als de wiedeweerga vandoor. Al snel kwam ik tot de conclusie dat die elf jaar als vrijgezel best twaalf jaar mocht worden.”