In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Daniëlle (32) haar zusje Petra, die door een verkeersongeluk overleed.
Geschreven door Daniëlle Woestenburg (midden op de foto hierboven), ter nagedachtenis aan Petra Woestenburg (links op de foto, 27-09-1988 23-01-2004). Rechts staat hun oudere zus Ciska.
Op 22 januari 2004 waren we een heel gewoon en gezellig gezin: een liefdevolle vader en moeder met drie meiden. Een dag later stond ons leven om 08:20 uur op z’n kop. Ik weet nog dat ik door school werd gebeld en dat ze zich afvroegen waar Petra bleef, want het was tentamenperiode. Ik wist het niet en was op dat moment alleen thuis. Later werd ik door de politie gebeld dat ik naar de brandweerkazerne moest komen. Toen ik daar aankwam, kreeg ik het vreselijke bericht.
Petra was een jonge dame die op vijftienjarige leeftijd uit ons leven werd getrokken door een verkeersongeluk. Mijn zusje had ’s ochtends een tentamen en zou haar beste vriend ophalen bij hem thuis. Hier is ze uiteindelijk nooit aangekomen. Petra ging een drukke en onoverzichtelijk kruising over in Bergen en werd hierbij geschept door een vuilniswagen die op dat moment zijn ronde deed.
Mijn zusje was iemand die altijd in de weer was: fanatiek paardrijden, handbal en een druk sociaal leven. Een lieve en knappe meid die genoot van het leven en hier alles uit wilde halen. Ze was een verschijning waar niemand omheen kon. In haar korte leven had ze al een grote naam opgebouwd. Petra stond voor iedereen klaar en wist zich overal tussen te werken, of onderuit te komen als ze iets niet wilde.
Na het overlijden van mijn zusje is ons hele gezin door een achtbaan van emoties gegaan. Daarbij werkte het wonen in een klein dorp ook niet mee. Veel mensen vroegen of het weer goed met ons ging, en of we alweer aan het werk gingen. Met stomme verbazing hebben we dit soort vragen aangehoord. Gelukkig konden we hier thuis allemaal goed over praten, maar het was een lastige zoektocht om elkaar te blijven vinden.
Ik mis mijn kleine zusje het meest op familiegelegenheden en de zussenmomenten. Ik ben geslaagd voor mijn studie en ze was niet bij de diploma-uitreiking. Ik ben inmiddels verloofd en ze was er niet bij. Je kunt niet even samen een wijntje doen, het dorp in of bellen als je gewoon iets wilt delen. Je ziet haar vriendinnen opgroeien en een leven opbouwen. En zij kan dit niet meer. Dat blijft moeilijk.
Daniëlle, links op de foto hierboven, mist haar overleden zusje Petra (midden) nog altijd. Rechts staat Ciska, de oudste zus van het gezin.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
