Daniëlle is ambulant verpleegkundige. Het moment dat onvermijdelijk zou komen, is zaterdag ineens daar. Haar cliënt is in nood, Daniëlle moet hem reanimeren. ‘Ik dacht: dit is niet de dag. Ik hoop het niet, ik hoop het niet.’
Daniëlle Bakboord (39) realiseert zich nu meer dan ooit hoe belangrijk het is dat iedereen zijn ‘burgerplicht’ kent en zich daarvoor regelmatig laat scholen.
Het is een gewone werkdag. Daniëlle heeft nachtdienst en haar dienst zit er bijna op als ze een oproep krijgt. “Een cliënt alarmeerde mij dat hij zich niet zo lekker voelde. Ik racete er naar toe en binnen een halfuur was ik er.”
Daniëlle haalt de sleutel uit de sleutelkast en gaat naar binnen. Een onheilspellend gevoel overvalt haar. “Normaal gesproken roep ik ‘hallo, ik ben er’ en dan krijg ik antwoord, maar ik hoorde geen kik. Ik hoorde gewoon mijn hart slaan. Ik rende naar boven, deed de deur open en daar lag meneer. Er was geen reactie. Geen ademhaling, geen pols, geen bewustzijn.”
Ze belt meteen 112. “Het leek alsof ik op de automatische piloot zat. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik raakte niet in paniek en stond versteld van mijn reactie.” Daniëlle’s cliënt ligt op dat moment op bed, maar om hem te reanimeren moet ze hem op de grond leggen. In haar eentje kan ze dat niet. ‘Zoek iemand op straat’, vertellen de hulpdiensten haar. Daniëlle rent de trap af, realiseert zich dat ze deur open moet laten zodat deze niet in het slot valt en rent naar de buurman.
“Ik klopte heel hard op de deur en het raam. Zo wist de buurman tenminste: dit is serieus, dit is ernstig. De man deed verschrikt de deur open. Ik vroeg hem of hij mij kon helpen en hij vroeg meteen: ‘Waar?’ We renden terug, legden hem op de grond en ik ging reanimeren. Alsof ik dit altijd doe: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10… tot en met 30. Daarna deed ik de eerste ademhaling, tweede ademhaling. Dan weer 1, 2, 3, 4, 5… tot en met 30. En vervolgens herhaling, herhaling, herhaling. Net zo lang totdat de politie het overnam.”
“Ineens was de hele ploeg er: politie, ambulance en brandweer. Het was een perfecte samenwerking.” Het ambulancepersoneel reanimeert Daniëlle’s cliënt een halfuur lang, maar helaas redt hij het niet. “Ik stond aan de kant, alles in me op te nemen. Het was heel stil. Ik dacht: ik moet de gegevens en medicatie van de cliënt zoeken.”
“Ondertussen waren ook de contactpersonen gecontacteerd. Maar het was voorbij. Iedereen was teleurgesteld. Het was zo’n gebeurtenis.” Voordat Daniëlle weggaat, condoleert ze de familie. “Ik was nog heel sterk voor hen, terwijl ik zelf ook in de war was. We zijn ook zelf mens, alleen op dat moment sta je daar niet bij stil.”
In de auto naar huis komt het allemaal binnen. “Ik dacht: wat is me overkomen? Het was best traumatisch.” De dagen erna heeft Daniëlle het moeilijk. “De eerste paar nachten heb ik echt wakker gelegen. Nu begint het een beetje te zakken en kan ik het een plekje geven. Dit hoort ook bij mijn werk.”
Ze benadrukt dat zo’n gebeurtenis iedereen kan overkomen, niet alleen als je in de zorg werkt. Daniëlle: “We zijn zo fragiel. Er kan iets gebeuren met ons lichaam en dan moet je weten hoe te handelen. Je moet je dan ook laten scholen. Niet één keer, maar minstens twee keer per jaar. Ik wist precies wat ik moest doen. Het leek wel alsof het in mijn onderbewustzijn was geplant. Dat gebeurt er dus als je regelmatig geschoold bent.”
Als Daniëlle haar zorgcollega’s spreekt, blijkt dat zij eigenlijk ook niet zo goed weten wat ze moeten doen als iemand gereanimeerd moet worden. “Ze wisten het niet. Ze hebben het wel ooit geleerd, maar nu wisten ze het niet meer. Terwijl, als iemand valt, dan moeten we kunnen handelen. Het leven van die persoon ligt in jouw handen. Zeker als zorgverlener. Wij werken alleen maar met kwetsbare mensen, dan moet je wel weten wat je moet doen.”
Dit verhaal verscheen eerder bij LINDA. op 4 mei 2022.
Ineke Voskuil redde haar man Bert dankzij reanimatie: 'Volg alsjeblieft zo'n cursus'
