In de rubriek ‘Monumentje‘ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Sabine haar zoon Daan (16), die overleed door een noodlottig scooterongeval.
“Hij moest nog zoveel meemaken”, vertelt Sabine aan LINDA.
“Op 11 november – de start van het carnavalsseizoen hier in Limburg – was ik tijdens een bedrijfsuitje net klaar met een spelletje toen de politie binnenkwam”, begint Sabine te vertellen. Eerst denkt ze nog dat haar collega een flauw grapje maakt, maar als de agenten voor haar staan schiet de paniek door haar lijf. “Ik dacht eerst dat er iets met mijn partner Paul was gebeurd, hij heeft een relatief risicovol beroep.”
Maar de politie heeft een andere boodschap: “Ze zeiden: uw zoon Daan heeft een ongeluk gehad en is komen te overlijden. Het kwam totaal niet binnen en ik dacht alleen maar: jullie maken een grap.” Sabine moet naar het ziekenhuis, maar ze wil in eerste instantie niet mee. “Ik kon het niet geloven en kon me niet voorstellen dat hij daar dood zou liggen.” Eenmaal in de auto belt ze haar oudste dochter, broer en beste vriendin. Paul staat haar bij het ziekenhuis op te wachten. “Vanaf dat moment voelde het echt alsof we in een rollercoaster stapten waar we niet meer uitkwamen.” In het ziekenhuis krijgt ze Daan te zien. “Het was niet te bevatten om hem daar te zien liggen, hij was nog warm.”
Die ochtend rijdt Daan nadat hij de trein mist op de scooter naar school. “Hij had net zijn scooterrijbewijs en samen met Paul had hij van zijn spaargeld een tweedehands scooter gekocht”, vertelt Sabine. Op weg naar huis besluit hij niet via zijn normale route langs de maas te rijden, maar kiest hij een binnenweg langs het tuincentrum. “Hij is de macht over het stuur verloren. Een lantaarnpaal naast het fietspad kostte hem zijn leven.”
Iemand die toevallig langsrijdt en bij het ziekenhuis werkt, verleent eerste hulp en al snel is de ambulance ter plaatse, maar het mag niet meer baten. “Hij heeft zo ontzettend veel pech gehad. Hij was in een klap dood.”
Daan met zijn scooter. Tekst gaat verder onder de foto.
“Hij was echt al een kerel”, beschrijft Sabine liefdevol. “Daan was echt een allemansvriend en had heel veel vrienden. Hij was heel lief en wist precies wat hij wilde.” Daan is gek op het merk Banlieue en draagt regelmatig een trainingspak van het merk. Als eerbetoon heeft iedereen op zijn uitvaart ook zo’n pak aan. “Dat was heel bijzonder om te zien”, blikt Sabine terug.
Ze nemen afscheid van Daan in de Muziekgieterij, een poppodium in Maastricht. “We vonden het crematorium niet bij iemand van zijn leeftijd passen, daarom kozen we voor de concertzaal. Verschillende vrienden van hem vertelden wat en ze mochten een boodschap voor hem op de kist schrijven.”
“De eerste periode na zijn overlijden was inktzwart. Niks deed er meer toe. Maar ik had wel het gevoel dat ik door moest, want ik heb nog twee dochters, Fleur (20) en Merel (16). Ik wilde hen geen leven bezorgen waar ze op terug zouden kijken en zeggen dat ze altijd op hun tenen moesten lopen voor mij.” Fleur twijfelt voor Daans overlijden of ze in Utrecht of huidige woonplaats Maastricht wil gaan studeren. Uiteindelijk kiest ze voor Maastricht, waardoor ze thuis blijft wonen. “Achteraf gezien was dat heel erg fijn, daardoor waren we wel nog allemaal samen.”
De eerste vakantie zonder Daan is ontzettend pijnlijk voor het gezin, maar Sabine is blij dat ze toch zijn gegaan. “Ik wilde eigenlijk helemaal niet, maar uiteindelijk waren er toch dagen met een lichtpuntje en dat ik de zon weer even voelde. We waren op een plek waar Daan ook altijd was, dus hij voelde heel dichtbij.”
De laatste vakantie met het hele gezin. Tekst gaat verder onder de foto.
In het park waar Daan vaak zat te chillen met vrienden is een gedenkplekje voor hem opgericht en als eerbetoon zijn er herdenkingsritten met scooters voor hem gehouden. Sabine spreekt zijn vrienden nog steeds: “Dan drinken we koffie of bier en praten we over Daan, dat is heel erg fijn.”
Sabine kan helemaal niets met de vraag of ze het al een plekje gegeven heeft. “Er is voor mij een leven voor 11 november 2021 en een leven erna. Ik heb goede dagen dat ik prima kan functioneren en ik heb slechte dagen dat het echt niet gaat”, legt ze uit. “Het wordt nooit meer zoals het was. Het doet elke dag pijn, maar er zijn ook dagen met een lichtpuntje.”
Rouwen doet elk gezinslid op hun eigen manier. “Je wisselt elkaar af in verdriet en rouw, daardoor is het zelden echt licht voor ons allemaal tegelijk.” De tekst van het nummer Grijs van Niels Littooij brengt haar gevoel goed onder woorden. “Hij zingt: ‘Want ik kan de zon wel zien, maar ik voel de warmte niet. De wereld draait nog steeds voor mij, maar ze is haar kleuren kwijt.’ Zo voel ik het ook.”
Sabine voelt dat ze is veranderd. “Ik rende van hot naar her en was altijd met mijn werk bezig. Terwijl ik op werk was ging mijn kind dood, zonder dat ik het voelde. Hij ging alleen en als moeder kon ik niks voor hem doen.”
Ze merkt dat ze minder energie heeft dan voorheen. “Ik heb mijn leven anders moeten indelen. Dit hoort bij rouw en hoe groter de liefde, hoe groter de rouw.” Voor Sabine draait niet alles meer om werken. “Ik heb inmiddels een nieuwe fijne baan waar ik een stukje energie uit haal, dat doet goed en ik kijk nu echt anders naar het leven. Ik wil met Paul en mijn meiden genieten van de momenten dat we geluk voelen.”
Ter nagedachtenis aan Daan Bemer 4-9-2005 – 11-11-2021.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Marit en haar voetbalteam herdenken coach Ad: 'Hij leerde ons voor elkaar te vechten'
