Kunstmatige slaap

Mein zit nog aan het zuurstof, maar het gaat naar omstandigheden goed met haar. Ze verblijft sinds 24 april op de corona-afdeling van revalidatiecentrum Heliomare. Eind maart werd ze opgenomen in het ziekenhuis en tussen 1 en 11 april werd ze in kunstmatige slaap gehouden op de intensive care van het AMC.

Mein, gekscherend: “Mijn man noemde het de slechtste 1 april-grap ooit toen ik hem belde en zei dat ik in slaap gebracht en geïntubeerd zou worden. Ik weet zelf niets meer van dat moment. Ik schijn gezegd te hebben dat ik zou gaan slapen, maar gewoon zou terugkomen. Dat was gelukkig ook het geval.”

Toen ze na tien dagen wakker werd was ze compleet de weg kwijt. “Ze hebben me alles moeten vertellen, ook welk jaar het was. Je wordt wakker met draden om je heen, apparatuur die piept… Het was een heel angstige ervaring. Je ligt afgeschermd van andere patiënten, maar je krijgt wel allerlei geluiden mee. Gelukkig bleef de verpleging alles uitleggen, want ik wist bij god niet waar ik was.”

Lees ook
Wijkverpleegkundige Esmee werkt met coronapatiënten: ‘Ik ben niet bang om besmet te raken’

Revalidatie

Mein is ook COPD-patiënt, dus de focus van haar revalidatie ligt allereerst op het versterken van de spieren in haar borstkas. “We trainen de ademhalingsspieren, zodat ik minder snel naar adem snak. Ik heb nog steeds zuurstof nodig, maar dat hopen we zo af te bouwen. Daarnaast zijn door de weken in het ziekenhuis mijn motoriek en spierkracht compleet weg en heb ik last gekregen van trombose en een vernauwing in mijn voet. Ik oefen nu voorzichtig met wandelen. Vanochtend heb ik voor het eerst een stukje ‘los’ gelopen. Ik was helemaal gelukkig.”

Onder begeleiding van een fysio- en ergotherapeut werkt Mein weer aan het uitvoeren van dagelijkse bezigheden zoals douchen. “Mijn haar was al vier weken niet goed gewassen, dus ik mocht deze week met de rollator naar de douche lopen. Meid, ik zat te genieten alsof ik in een spa zat. Heerlijk met zo’n sproeier boven je hoofd. Ik voelde me eindelijk weer een beetje mens.”

Hoewel haar revalidatie dus goed verloopt, kan het nog zeker een maand of langer duren voor ze weer naar huis kan. Mein: “Mensen denken nog te vaak dat het coronavirus niet zoveel voorstelt. Ze denken  dat je met een paar weken wel weer thuis bent, maar als je ziet hoe slecht sommige mensen eraan toe zijn… Die hebben echt maanden nodig, geen weken. Ik doe nu mijn uiterste best om volledig te herstellen zodat ik weer naar huis kan, naar Johan.”

Nazorg

Over een ding is dit echtpaar het roerend eens: de toewijding van het zorgpersoneel is fantastisch. “Dat vergeet je nooit meer, hoe die mensen voor je zorgen. In het ziekenhuis kwamen ze om de haverklap controleren hoe het met me ging. Dat stopt gelukkig niet zodra je daar weggaat. Ik word regelmatig gebeld door een maatschappelijk werkster en er loopt hier in het revalidatiecentrum ook een therapeut rond. De verpleging heeft alle ruimte voor je, maar we zullen hierna nog wel wat hulp nodig hebben om alles te verwerken. Ik zei al tegen Johan: ‘Als ik straks thuiskom, gaan we eerst samen even een potje janken.'”

Lees ook
Onderzoek bevestigt: coronavirus via lucht overdraagbaar