Sarah (32) kent haar man vier jaar. Elke keer hoopt ze opnieuw dat hij haar kan overtuigen van zijn toewijding. Tevergeefs. “Ik ben soms bang dat mijn man door mijn gezeur helemaal afhaakt, dat hij de sex opgeeft.” Toch blijft ze volharden.
“We hebben zin, het is zaterdagochtend, hij ligt dicht tegen me aan. Zijn hand glijdt over mijn dij onder de deken, maar dan komen de jongens binnenstormen en kunnen we niet verder.”
“Hij kust me in mijn nek, allemaal heel netjes en lief, zijn hand friemelt nog steeds op mijn been, en intussen bespreken we wat we die dag met zijn kinderen zullen doen. Met onze gezichten in de plooi. Hij weet dat het er vandaag niet van zal komen, en ik krijg alleen maar meer zin. Ik weet ook dat het er niet van komt, maar dat kan me niet veel schelen. Ik kruip nog dichter tegen hem aan, voel zijn armen om me heen, zucht. Van geluk.
Ik heb weleens gezegd, soms zou ik willen dat die jongens van jou hier elke dag waren, dat dwingt je langer weg te blijven uit het gevoelige gebied. Dat dwingt je te blijven hangen bij mijn billen. Ik ben nu eenmaal lastig op mijn gemak te stellen, ik heb tijd nodig. Het moet langzaam gaan. Net zo langzaam als wanneer die kinderen hier zijn. We maken vaak afspraken, dat is handig, want dan weet je tenminste dat er niets tussenkomt.
Vorige week vrijdag had ik hem ’s ochtends naar de deur gebracht toen hij ging werken, we kusten elkaar en zeiden: ‘Zullen we vanavond een Clairette opentrekken en met een filmpje op de bank gaan zitten?’ Ik had er een gedownload. Niet zo’n ordinaire, daar word ik niet warm van, maar een met mooie mensen en chique Engelse mansions als decor.”
“Ik had mijn zwarte jurkje aangetrokken. Een strak, kort ding, gemaakt van gladde stof. Ik lag op mijn buik op de poef, hij zat achter me op de bank. We kwamen niet verder dan scène twee, die film had ons meteen te pakken.
Hij voelde aan me. Ik bleef liggen, de hoop is er altijd. Hij kuste mijn rug, hij streelde mijn billen. De hoop bleef. Ik dacht geen moment: als het deze keer maar goed gaat. Ik wilde me laten verrassen, zoals steeds. Je hoort weleens van vrouwen die eerst lekker willen eten met wijn en kaarslicht. Ik hou ook van lekker eten, maar ik heb het niet nodig om in de stemming te komen. Zijn aandacht, zijn toewijding, zijn de enige voorwaarden.”
“Nadat hij klaar was met mijn billen, draaide hij me om en gleed doelbewust met een hand tussen mijn benen. Ik probeerde hem nog tegen te houden, ik probeerde hem zacht te dirigeren naar een andere, iets neutralere plek. Mijn benen bijvoorbeeld, mijn armen, mijn buik desnoods. Ik hoopte dat hij zich met dit gebaar onze gesprekken zou herinneren die we meer dan eens na afloop hadden gevoerd. Hoe het onverhoeds aanraken van je clitoris net zoiets is als het aanraken van een eikel vlak na een orgasme. Dat het soms bijna pijn doet, als je de weg ernaartoe niet heel lang maakt.
Hij voelde, ik duwde, hij merkte niets, werd wild. Hij werd wild door mij te voelen. Ik bedoel, wat mij wild had moeten maken, keerde zich om, van mij af, met een rotvaart, als een boemerang terug naar hem. Ik had natuurlijk kunnen zeggen: ‘Ho, stop, dit is niet zoals ik het wil, je moet een beetje naar links en een beetje harder, zo ja, nee, niet zo hard’. Maar het kost me al moeite genoeg om in een ontspannen stemming te komen, zo’n intermezzo zou ons geen van beiden veel goeds hebben gebracht.”
“Ik lag daar, mijn zwarte jurkje een beetje opgestroopt, want naakt vind ik niet spannend, bovendien laat ik niet graag mijn buik zien. Ik probeerde zijn hand te verleggen, hoopte vurig, bijna wanhopig, dat hij me zou begrijpen, maar hij was al weg. Het was alsof het er niet meer toe deed wie ik was. Voor ik het wist liet hij zich meevoeren, denderde hij door in zijn eigen genot. De opgebouwde spanning liep weg, niet met een knal, niet als een leeggeprikte ballon, maar als een lekke voetbal, een zachte scheet.
Ik keek naar hem, was zelfs in staat tot enige trots, dat ik in hem iets kon losmaken wat hem andersom niet lukte, maar verder deed ik niet meer mee. Het was voorbij. Alle energie verdwenen. Ik was alleen. Lang stond ik er niet bij stil. We dronken nog een glaasje en babbelden nog wat en gingen naar bed. Er is altijd een volgende keer, een keer dat het wél goed kan gaan, een keer dat het hem wél lukt mij te overtuigen van zijn toewijding, van zijn wens het mij naar de zin te maken.”
“Ik zou me zo graag eens willen verliezen, willen samenvallen met alleen voelen, zonder een enkele gedachte. Ik ken mijn man nu vier jaar. Ik heb veel mannen gekend, en heb ook wel eens een man ontmoet die me het vereiste prinsessengevoel kon geven, maar diens charmes beperkten zich helaas niet tot mij.
Ik ben soms bang dat mijn man door mijn gezeur helemaal afhaakt, dat hij de sex opgeeft. En zelfs daar zou ik nog mee kunnen leven, maar dan weet ik zeker dat hij zijn geluk gaat beproeven bij iemand die minder veeleisend is.
Ik hou zoveel van hem, ik weet hoe kwetsbaar hij is, ik weet wat hij meegemaakt heeft in zijn leven, ik begrijp het allemaal zo goed en ik wil hem met mijn gelul niet nog onzekerder maken. En toch vind ik dat hij bewust moet worden. Toch geef ik niet op.”
Elke maand interviewt journaliste Corine Koole een vrouw over haar seksleven.
Tekst: Corine Koole
‘Vrijen is een beslissing geworden, niet langer een daad uit passie’
