Eerste meisje

“Guusje was ons derde kindje en ons eerste meisje na twee jongens. Op 9 september 2016 ging ik na mijn verlof voor de derde keer aan het werk. Ik kleedde de kinderen aan en bracht daarna Guusje naar het kinderdagverblijf. Ik zou een paar uurtjes wegblijven, want ik was pas net weer aan het werk en vond het spannend om Guusje weg te brengen. Ze was hartstikke vrolijk en gaf me nog een lachje toen ik haar in de box legde. Ik ben weggegaan, heb de jongens naar school gebracht en ben verder gegaan naar mijn afspraak.”

Telefoon

“Op weg in de auto voelde ik me helemaal fantastisch. Ik ben er weer, dacht ik, na de zware tijd die achter me lag. Ik was bijna bij mijn afspraak en stond te wachten voor het rode verkeerslicht, toen de telefoon ging. Een onbekend nummer belde me. Hè, dacht ik, welk reclamebureau belt me nou? Maar ik nam toch maar op. Het was iemand van de Politie Gelderland-Midden, die me vroeg of ik de moeder van Guusje was. Ik moest meteen naar huis komen, want mijn dochter was onwel geworden. Ik heb een U-bocht gemaakt en ben teruggereden.”

Trauma-arts

“Op weg naar huis belde ik het kinderdagverblijf. Ik kreeg de directeur aan de lijn, die de lijn direct doorgaf aan een trauma-arts. ‘U moet op de vluchtstrook gaan staan en heel goed naar mij luisteren’, zei hij. Toen ik eenmaal stilstond, legde hij uit dat Guusje die ochtend een hartstilstand had gehad en dat de artsen haar 25 minuten hadden gereanimeerd. De arts zei dat ik naar het UMC in Utrecht moest rijden en dat de helikopter daar over tien minuten ook zou zijn, met Guusje.”

Mensen in witte jassen

“Ik ben de snelweg weer opgegaan en verder gereden. Bij het UMC zag ik mijn man. De verkeerspolitie had hem van de weg gehaald en met hoge snelheid naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal in het ziekenhuis wachtten vier mensen in witte jassen ons op. ‘Bent u de moeder van Guusje?’, vroegen ze me. Ze namen me mee naar een kamer waar ze lag. Ik zag dat haar buikje op en neer ging en dacht dat alles goed zou komen. Ze was wel ontzettend koud. Maar ze ademde, en dat zei ik ook tegen de artsen. ‘Mevrouw, dat doet de apparatuur voor haar’, antwoordden ze.”

Kerngezond

“Guusje werd daarna aan allerlei apparaten vastgelegd. De trauma-arts kwam bij ons zitten. Er moest een wonder gebeuren, wilde Guusje nog wakker worden, zei hij. Daar wilde ik me aan vasthouden, want Guusje was kerngezond en mankeerde niets. Later kwamen er artsen bij en een psycholoog. Ze vroegen of Guusje gedoopt was. ‘Nee’, zei ik, ‘en dat hoeft ook niet’. Ik sloeg met mijn hand op tafel. ‘Het komt goed!’, riep ik.”

Keuze maken

“We werden verplaatst naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis, waar het gesprek volgde dat je niet wilt voeren. Guusje zou gaan overlijden. Binnen een paar uur, misschien eerder. De artsen hebben haar tot diep in de nacht onderzocht op aandoeningen. Maar er was niets mis, los van de hartstilstand was ze kerngezond. Om 9.00 uur wilde ik haar luiertje verschonen. De arts zei dat de verpleegkundige dat beter kon doen. Maar ik wilde het toch doen. Toen zag ik wat er uit haar luiertje kwam, wist ik dat het niet goed was.”

Gipsafdrukjes

“We haalden onze zoons van zeven en vier jaar erbij en hebben met hen samen bij Guusje gezeten. We hebben foto’s gemaakt en gipsafdrukjes van onze handen genomen. ‘Komt ze nog wel thuis?’, vroeg onze oudste zoon. ‘Ja’, zeiden we, ‘ze komt nog thuis.’ Onze ouders hebben de jongens daarna meegenomen en wij hebben de laatste momenten met Guusje gezeten. Nadat ze van de beademing af was, ademde ze om de acht seconden. We zagen dat ze het moeilijk had en op een gegeven moment zei ik: ‘Ga maar, Guusje, het is goed’. Daarna overleed ze in mijn armen.”

Vragen

“Twee weken later is een kinderarts bij ons langs geweest om vragen te stellen. Wij zaten zelf ook met veel vragen. Hadden we dingen over het hoofd gezien? Maar dat was niet zo. Guusje is overleden aan wiegendood. En waarom? We weten het niet. Het gebeurt vijftien tot twintig keer per jaar. Er wordt volop onderzoek naar gedaan, maar ze zijn er nog niet achter. Ze weten het gewoon niet.”

Wereldlichtjesdag

“Op Wereldlichtjesdag steken ouders over de hele wereld kaarsjes aan ter nagedachtenis aan hun overleden kinderen. Zulke herdenkingen zijn vaak in de winter. Want je mist je kind nog veel meer wanneer je aan een familiediner zit of de gezelligheid ziet op tv, in tijdschriften en om je heen. Toen we deze week Sinterklaas vierden, keek mijn man me aan. Ik herkende zijn blik en knikte naar hem. Guusje had nu ook in een Pietenpakje door de kamer kunnen lopen.”

Steun

“Door op Wereldlichtjesdag kaarsjes aan te steken, maken we het letterlijk wat lichter om ons heen. Je steunt elkaar en voelt je gesteund. Je kind verliezen went niet, nooit. Je moet ermee leren omgaan, ermee leren leven. We gaan door, want we moeten door. Wereldlichtjesdag helpt daar een stukje bij.”