Eerlijk: het vrijgezellenleven bevalt me eigenlijk prima. Er zijn slechts twee momenten per jaar dat ik het minder vind, en laten die nu net voor de deur staan.
Zo voelt het tenminste, want in oktober krijg ik er al de kriebels voor: Kerstmis en Oud & Nieuw.
Vroeger had ik dat niet zo, trouwens. Toen ging ik ieder jaar met Kerstavond de kroeg in met vrienden, en op Tweede Kerstdag uit eten met een groep vrijgezelle vriendinnen. Alleen de Eerste Kerstdag was gereserveerd voor familie, en dat beviel me prima. Geen schoonfamilie, alleen maar leuke mensen om je heen – ik vond kerst toen altijd een feestje.
Maar tegenwoordig worden de kerstdagen van die vriendinnen gevuld met schoonfamilie en met hun kinderen, en een avondje brak van de kroeg past niet helemaal fijn in dat scenario. Begrijpelijk ook, en dat betekent dat ik dit jaar voor het eerst the last woman standing ben, want ook mijn laatste vrijgezelle vriend is aan de spreekwoordelijke ketting gelegd.
Het gekke is dat ik puur rationeel weet dat niets doen met Kerstmis hartstikke prima is. Sterker nog; ik héb niet eens veel met kerst, nooit gehad. En toch krijg ik een steek van zelfmedelijden als ik mezelf voor me zie op Kerstavond met Thuisbezorgd en m’n kat op de bank met Bridget Jones aan. Slaat helemaal nergens op, want ieder andere avond lijkt dit me héérlijk.
Dus wat is het toch dat single zijn ineens heel anders kan aanvoelen, puur omdat de feestdagen in aantocht zijn? Of is dit een gevalletje dat het gras altijd groener is aan de overkant, want genoeg mensen klagen over drukke schema’s en over hun schoonfamilie moeten zien. Ik zou best een jaartje met ze willen ruilen, en zij ook zeker met mij.
'Mijn gebrek aan een kinderwens heeft mij vroeger best onzeker gemaakt'
Maar de ergste feestdag vind ik uiteindelijk Oud & Nieuw. Daar heb ik overigens ook nooit wat mee gehad, hoor. Waarom? Het valt eigenlijk áltijd tegen. Je maakt allerlei plannen, er staat zo’n druk op dat het leuk moet zijn en voor twaalf uur ben je eigenlijk maar aan het wachten tot het eindelijk middernacht is en je echt leuk kan feesten.
Ik vind het dus ook altijd een confronterende avond. Vaak reflecteer je toch op het afgelopen jaar (en dat maakt me altijd emotioneel om de één of andere reden), en wil je het nieuwe jaar het liefst inluiden met je geliefde. En laat ik die nu net niet hebben, waardoor dat aftellen een beetje voelt alsof je als laatste bij gym wordt gekozen. Even wachten tot de stelletjes elkaar hebben gezoend en geknuffeld, en dan ben ik aan de beurt.
Dit klinkt misschien treurig, maar begrijp me niet verkeerd; de andere 11,5 maand van het jaar ben ik een heel gelukkige single. Maar als ik die feestdagen en het gedoe eromheen zou kunnen overslaan… Waar kan ik tekenen?
In je happy single era? Lizzy (34) en Emma (35) onderzoeken waarom er steeds meer vrijgezellen zijn
