Soms kan ik echt terugverlangen naar de vriendschappen die je op de basisschool had – en dan vooral hoe die ontstonden. Heerlijk ongecompliceerd; hou jij van knikkeren? Ik ook! Bam. Beste vrienden.
Tot het moment dat die vriend(in) mijn reuzebonk van mij won bij een knikkerwedstrijd natuurlijk. Dan waren we even geen vrienden. Maar een week later waarschijnlijk weer wel.
Vrienden maken was toen iets waar ik me nooit zorgen over maakte. Nou ja, dat is niet helemaal waar – de eerste dag op de camping in Frankrijk vond ik het altijd verschrikkelijk. Doodeng. Ik wilde naar huis, ik kende hier niemand en ik wist zéker dat ik hier echt niemand ging ontmoeten met wie ik bevriend zou kunnen raken. Uiteindelijk was ik altijd degene die na drie weken stampvoetend weer mee naar huis ging, want op dag twee had ik al vriendschappen voor het leven gesloten.
Dat raak je op latere leeftijd toch een beetje kwijt – en dat kan ik soms best jammer vinden. Begrijp me niet verkeerd; ik heb hele lieve vrienden om me heen en voel me daarin absoluut gezegend, maar iedereen gaat toch zijn eigen weg. De één krijgt kinderen en wordt opgeslokt door het gezinsleven, de ander verhuist naar een dorp of stad waar het betaalbaarder is. En ik blijf in Amsterdam als last woman standing van mijn groep, vrijgezel én met kat. Meer cliché dan dat krijg je het nauwelijks.
'De hypocrisie: degenen die het hardst pleiten voor Dry January, drinken de overige elf maanden iedereen eruit'
En dat is soms wel eenzaam. Omdat vrienden er nog wel eens van uitgaan dat ik, als losgeslagen vrijgezel, ieder weekend in de lampen hang en niet zit te wachten op een ‘saai’ etentje thuis. Dat staat trouwens volledig haaks op de werkelijkheid, want ik ben een echte huismus en geniet juist van lang om de eettafel zitten met vrienden – iets wat ze nu gelukkig ook weten.
Maar toch kan het wel eens eenzaam zijn – al zal iedereen zich wel eens eenzaam voelen – en dan kan ik echt terugverlangen naar dat kleine meisje op de camping, die doodsangsten uitstond maar uiteindelijk wel op nieuwe mensen afstapte en binnen no time een tijdelijk nieuwe bestie had.
En dat is toch jammer, bedacht ik. Want ik denk dat er stiekem heel veel mensen zijn die het liefst ook op zo’n makkelijke manier nieuwe vrienden maken. Omdat ze zich wel eens eenzaam voelen en gezelschap missen. Maar probeer het maar eens; iemand à la campingstyle benaderen in het openbaar. “Hé jij, jij ziet er aardig uit, wil je samen tafeltennissen?” Ik heb het niet geprobeerd, maar ik gok dat de kans niet erg groot is dat je met die aanpak de beste indruk maakt.
Maar hoe leuk zou dat zijn? Tegenwoordig moet je enorm proactief bezig zijn als je nieuwe vrienden wil maken. Je opgeven bij een sportclub of cursus. Proberen de andere moeders op het schoolplein te strikken voor een play date. Op groepsreis gaan. Een account op een app aanmaken en ze online ontmoeten.
Dus zou het niet fijn zijn als het weer even zo makkelijk zou gaan als vroeger? Dat het binnen een uur was alsof je elkaar al je hele leven kende en je gelijk je Barbies met elkaar deelde? Ik zou het dus heel leuk vinden als iemand mij zo spontaan zou benaderen. “Jij hebt een leuke uitstraling, ik denk dat wij vrienden moeten worden.”
Bij deze beloof ik dat ik dan meteen een wijntje met je ga drinken. En misschien ga ik dit zelf toch ook eens proberen.
'Mijn gebrek aan een kinderwens heeft mij vroeger best onzeker gemaakt'
