Nee, ik doe niet aan Dry January. Nooit gedaan ook. Sowieso heb ik vrij weinig met goede voornemens; de druk die het me oplevert, zorgt er vaak juist voor dat ik faal. Heel cliché, maar ik probeer altijd consequente veranderingen door te voeren (en ik wacht niet tot 1 januari om daarmee te starten).
Over het algemeen minder drinken dus, is wat ik al jaren probeer te doen. Soms met succes, soms faal ik met vlag en wimpel.
Maar over het algemeen vind ik balans het allerbelangrijkste, en ik voel fysiek en mentaal altijd goed aan wanneer ik dat ben en wanneer niet. Een maand lang niet drinken à la Dry January is voor mij allesbehalve balans. In mijn geval zou dat voornamelijk bestaan uit 31 dagen heel bewust niet drinken (en er daarom nog meer zin in hebben, als een klein kind dat naar een verboden snoeppot loert) en zodra het weer ‘mag’ door het geluid gaan. Nul balans, wél extreme katers in februari.
Niets voor mij dus. Maar in mijn ervaring zijn de meesten die wél aan Dry January doen juist degenen die wat meer balans kunnen gebruiken. Want het grootste deel Dry January’ers die ik spreek, zijn precies de mensen die de overige elf maanden gaan steigeren als iemand een keer alcoholvrij is – en zelf iedereen er met trots uitdrinken.
'Er zijn slechts twee momenten per jaar dat ik baal van vrijgezel zijn, en die staan allebei voor de deur'
En dat vind ik ook het hypocriete eraan: die groep heeft in januari ineens een holier than thou-attitude, maar stond in november nog shotjes Salmari onder dwang uit te delen – en gaat daar in februari gewoon vrolijk mee door. Maar in die 31 dagen van Dry January zijn ze alcoholvrij, en dan zal iedereen het weten ook, want dan wordt dat het allerhoogst van de toren geblazen.
Niet dat ik Dry January iets slechts vind, hoor. Iedereen moet vooral doen waar hij/zij zich prettig bij voelt, maar ik vind het wel heel opvallend dat in de maand januari het zo geaccepteerd is om niet te drinken, terwijl het in sociale kringen de rest van het jaar voor veel onbegrip zorgt.
Het lijkt ieder jaar steeds meer een tijdelijke hype te worden, waarbij de minst oprechte mensen de grootste spokespersons zijn. Dat is overigens niet heel bijzonder, want dat gebeurt wel vaker. Neem documentaires als Cowspiracy; ineens waren de grootste vleeseters overtuigd veganist, en dat moest iedereen weten ook. Ik werd overladen met pleidooien over deze docu, en hoe belachelijk het was dat ik niet als reactie al het vlees linea recta de vuilnisbak in had gegooid.
Ondertussen waren – en zijn – de veganisten die om andere beweegredenen geen dierlijke producten consumeren gewoon stilletjes hun leven aan het leiden. Zo ook bij de nieuwe documentaire The Game Changers; ineens was een veganistische levensstijl dé manier om een goede atleet te worden. Althans, dat vonden de luidruchtigste kijkers die – in mijn ervaring – precies nul eigen onderzoek deden en alles van documentaires als deze letterlijk overnamen.
Dus daarom doe ik niet aan Dry January, en ben ik ook niet gevoelig voor pleidooien over hoe gezond het is om een maand niet te drinken. Hoe goed je zou slapen. Hoeveel je ervan afvalt. Want dit komt grotendeels van de groep die de overige elf maanden alles inhalen op een niveau dat ik bij lange na niet haal in een jaar. Die je tijdens een borrel met ongeloof aankijken als je zegt dat je niet drinkt. Die meteen vragen of je zwanger bent of aan de antibiotica – want dat zijn de enige grondige redenen die bij hen opkomt dat je dat biertje afslaat.
Dat lijkt me overigens extreem vermoeiend voor mensen die nooit alcohol drinken. Voor hen is het hopelijk deze maand iets meer ontspannen op dit vlak – al is het ernstig dat je jezelf voor dit soort keuzes moet verantwoorden. Mocht ik toch ooit meedoen, zal ik een stille deelnemer zijn. Beloofd.
'Mijn gebrek aan een kinderwens heeft mij vroeger best onzeker gemaakt'
