Ik had helaas nog nooit van haar gehoord, maar dat is ongetwijfeld mijn tekortkoming. Na even wat gegoogel blijkt ze toch echt een connaisseur te zijn op het gebied van de liefde. Ze was even vanuit New York overgevlogen naar Antwerpen en sneed ook dit fenomeen aan. De foute man. De bad boy.

Volgens Perel impliceert de vraag ‘Waarom val ik altijd op foute mannen?’ dat je het elke keer op een akkoordje gooit met jezelf. Je ziet de red flags wel, maar je gaat jezelf rationaliseren: ‘Bij mij is hij anders. Ik ben specialer dan mijn voorgangers.’

Ik herken het. Wat zijn referenties ook zijn, ik denk altijd dat wat wij hebben ‘anders’ is. Immers, ik ben ‘anders’. Zeker geen dertien in een dozijn. Ik laat hem vrij in zijn ‘bad’-zijn en na wat plak en knipwerk aan zijn bad boy attitude leven we nog lang en gelukkig.

Volgens Perel is dat een typisch voorbeeld van verborgen vrouwelijk narcisme. Door haar uitspraak voel ik me eigenlijk een beetje in mijn wiek geschoten, want het laatste wat ik ben of wil zijn is narcistisch. Een schandelijke karaktereigenschap. Maar het zij zo. Ik denk inderdaad dat ik ‘anders’ ben. Ik hoor ook niet anders van ze. En ik geloof dat…

Gek genoeg denken mannen juist het tegenovergestelde als ze een vrouw ontmoeten die bekend staat als een flierefluiter. Die denken juist dat ze nooit zal veranderen. ‘Als ze vreemd is gegaan in haar vorige relatie, nou, wees dan maar op je hoede, want dat zal nu niet anders zijn.’ Of: ‘Als ze met mij de eerste avond het bed in is gedoken, doet ze dat vast bij iedereen.’ Typisch verschilletje tussen mannen en vrouwen.

Maar terug naar de bad boy. Ik denk dat het eerder een kwestie van smaak dan narcisme is. Waarom ik altijd op foute mannen val (en velen met mij), is omdat ze gewoon zo leuk zijn. Lekker. Ik ben nog nooit gevallen voor de braverd. Wel eens geprobeerd, maar ik krijg er gewoon geen natte sokken van. Vervolgens slaat de verveling toe en heeft de arme man geen leven meer. Ik vind het een lulhannes en zo ga ik met hem om.

Toen ik vroeger mijn dochter van school haalde, zag ik ze zo nu en dan. De brave huisvader achter de wandelwagen, die na het naar school brengen met de jongste boodschapjes ging doen. Let wel, ik ben helemaal voor vrouwen (en mannen-) emancipatie. Superbelangrijk dat een man zijn steentje bijdraagt in het huishouden en bij de opvoeding van het kroost. Echter, van een vent die weet dat de rookworst in de bonus is en een struik prei in de manden van de kinderwagen heeft, raak ik nu eenmaal niet opgewonden. Ik kan er niks aan doen.

De bad boy heeft de die nonchalante zelfverzekerdheid, de juiste teksten. Hij is de personificatie van de smooth operator. Hij weet hoe hij een vrouw moet inpalmen. En hier kom ik weer bij het punt in mijn gedachten: ‘Bij mij is het anders’ of ‘Ik ben anders dan mijn voorgangers’. Volgens mij is het niet narcistisch. We denken dat omdat hij ons dat gevoel geeft – ‘Waar was je mijn hele leven?’ – en we geloven dat. We wíllen dat ook geloven. Het is Satan in a sunday hat waar we onze ziel graag aan verkopen.

Mooi voorbeeld: André Hazes. Hij is zo’n smooth operator. Iedere vrouw trapt erin. Het is namelijk elke keer ‘anders’. Vraag maar aan zijn baby momma Monique, die hem na het tonen van tranen vol berouw zelfs diverse keren een kans gaf. Eerst was het uit omdat hij stress had voor een optreden en kwam hij later weer terug in de veilige armen van Monique.

Ze moest echter daarna het veld ruimen voor Bridget Maasland, die op haar beurt overtuigd was van Dreetje’s eeuwige en onnavolgbare liefde. Daar had ze ook alle reden voor, want hij gaf haar dat gevoel. Hij wilde zelfs met haar trouwen! Leeftijdsverschil? Ah joh, hij hield juist van een vrouw die wat ouder is. Thuis was het saai. Bridget was wild en viel in de smaak bij haar toekomstige schoonmoeder. Totdat de liefde net zo snel ging als dat het kwam en hij weer terug ging naar Monique en zijn kind. Die hem onder ‘huwelijkse voorwaarden’ weer terugnam.

Die voorwaarden konden ook snel verzilverd worden, zo leek het, want hij vroeg de moeder van zijn kind prompt ten huwelijk. Immers, hij heeft zijn lesje nu wel geleerd. Ze zei volmondig “ja”, want deze keer was het écht anders.

En ineens was daar Saartje. Dré raakte tot over zijn bad boy-oren verliefd. Deze keer was het echt. Sarah wist ook: dit was anders. Zíj was anders dan haar voorgangers. Sowieso van dezelfde leeftijd, houdt of hield ook wel van een nakkie en een neutje, wat wil je nog meer. Het was het potje en dekseltje.

We weten inmiddels dat dat dekseltje ook niet meer zo lekker past.

Maar is dit nu echt allemaal verborgen vrouwelijk narcisme? Dat je denkt dat het deze keer ‘anders’ is? Dat deze relatie ‘anders’ is? Echt. True love. Ik geloof eerder dat het niet de narcist is die tegen beter weten in valt voor zijn charmes, maar juist de hopeloze romanticus. De optimist, die elke keer weer na het vallen en het gebroken hart weer opstaat? Nieuwe ronde, nieuwe kansen? De eeuwige hoop dat het deze keer ook echt anders is…

Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 29 oktober om 20.00 uur op LINDA.nl.

*Sophie is niet haar echte naam

'Iedere vrouw heeft wel een ex die zonder huur te betalen ruimte blijft innemen in je gedachten'Lees ook