Je moet toch wel een briljante geest hebben om iedereen in je omgeving te doen geloven dat je multimiljonair bent. Privéjets, de duurste hotels, de champagne kon niet op, la dolce vita. Met een spoor van geplunderde harten en bankrekeningen achterlatend.

Nu heb ik op social media ook het commentaar gezien hoe stom men die vrouwen vindt die er instonken. Een staaltje victim blaming in optima forma. Er valt hen werkelijk niets te verwijten, want een meester-manipulator kan bijna iedereen laten doen wat hij wil. Sommige mensen hebben die gave en dit soort oplichters zeker.

En charisma. Dat had deze Simon Leviev. Tel daar de schijn van fortuin en succes bij op plus de love-bombing; zijn match overladen met lieve teksten, bloemen, reisjes. Wie valt daar nu niet voor? Je voelt je speciaal en wordt vanzelf verliefd en laten we eerlijk zijn, niets is leuker dan verliefd zijn. Je humeur knapt ervan op, het weer en de zin in het leven. De keerzijde is dat het je ook kwetsbaar maakt en dat maakt oplichters zo succesvol.

Hoe moet je in hemelsnaam weten dat iemand niet oprecht is als hij de wereld aan je voeten legt? En dat ook nog eens zo lang volhoudt. Bij sommigen meer dan een jaar. Tegen dit bedrog is niet op te vechten. Ik zou niet kunnen zeggen of ik er wel of niet in zou stinken. Ik kan nu wel roepen: ‘Zodra ze geld vragen ben ik weg’, maar je weet het niet.

Nu is het voor de oplichter van nu allemaal iets makkelijker dan vroeger. Op Tinder hangen de welwillende dames als rijpe appeltjes aan de boom. Zeker als een huwelijk in het vooruitzicht wordt gesteld. Eerlijk zullen we alles delen. Alleen kan hij nu even niet bij zijn geld, dus voor even delen wat van jou is. Wat de oplichter echter niet van tevoren weet, is of er wel geld te halen is. Dat staat niet bij het Tinder-profiel. Maar zoals gebleken, schroomt de verliefde minnares niet om zich diep in de schulden te steken.

Het loopt allemaal wat soepeler als de aspirant verloofde van nature gefortuneerd is. Als je dat zoekt moet je zorgen dat je je fysiek in de juiste kringen begeeft. De borrels, een vernissage en ga zo maar door. Dat vereist iets meer van je persoonlijkheid dan achter een toetsenbord op het digitale liefdespad rond schuimen. Wie daar echter een meester in was, was Heer Olivier. Hij is toevallig deze week overleden, maar hij was The Tinder Swindler avant la lettre. Wat een fenomeen deze man.

In de jaren tachtig zette hij een flink aantal rijkaards in hun hemd. Captains of industry, bankdirecteuren, de meeste geslepen zakenlieden. Hij verkocht gebakken lucht voor miljoenen en miljoenen. Vooral rijke weduwen waren aan de beurt. Ari, zoals Heer Olivier van voren heette, had charisma en allure, was een onverbeterlijke charmeur en rookte uitsluitend Montecristo-sigaren. Hoe aantrekkelijk.

Daarbij stond hij erom bekend buitengewoon groot geschapen te zijn en de dames in bed een ticket to paradise te geven. Voilà, een recept om van te smullen. Het koste de vrouw in kwestie echter wel een paar centen om zich voor beperkte tijd de enige voor altijd te voelen. Het bestaansrecht voor een oplichter is natuurlijk de liefde, waar iedereen zo naar verlangt. Er zijn maar heel, heel weinig mensen die helemaal solitair door het leven willen gaan. Of het nu een boer is die een vrouw zoekt, of iemand die hier maar geen dekseltje vindt en een catalogusbruid uit het verre buitenland bestelt.

Eigenlijk is iedereen onderweg in een desperate zoektocht naar geluk, in welke vorm dan ook. De een wil huisje-boompje-beestje, de ander wil een fuckbuddy en een volgende wil alleen in het weekend verkering. Het kan allemaal. Maar we willen toch wel heel graag voor iemand die ene speciale zijn en vice versa. Dat maakt dit soort charlatans als de Swindler en Olivier en zo succesvol. Het verlangen naar die ene.

Eigenlijk is het met mannen en relaties net als met geld. Geld maakt niet gelukkig, vooral het geld dat je niet hebt…

'Wanneer ik hem zie, ben ik teleurgesteld: een kruising tussen Catweazle en Pipo de Clown'Lees ook