Prachtig voorbeeld. Vrijgezelle vriendin A., bijna dertig jaar, ontmoette verleden jaar een man die vanaf het moment dat hij haar zag smoorverliefd op haar was: Tom. Tom kuste de grond waarop zij liep. Zij vond hem leuk, vooral omdat hij haar zo leuk vond. Zij bloedmooi, geestig en slim, maar qua liefde een beetje een diesel, ze komt langzaam op gang. Hij niet, hij was een TGV. Voor hem was het duidelijk, ze was alles waar hij van had gedroomd. Wilde eigenlijk zo snel mogelijk samenwonen, terwijl zij net een nieuw huis had en geenszins van plan was dat te verlaten of op korte termijn met iemand te delen.

Na acht maanden maakte hij het zomaar plompverloren uit. Mijn vriendin begreep het niet, vond het verschrikkelijk. Ze gooide zich volledig te grabbel. Ze smeekte, ze huilde. Tom huilde net zo hard mee. Het brak zijn hart. Maar hij bleef bij zijn standpunt. Hij zag dat zij voorlopig niet de volgende stap zou nemen. En, zo suste hij zichzelf, maar beter ook want zij was zo ambitieus waardoor hij voorzag dat zij het met een paar jaar toch wel zou uitmaken en dan was hij helemaal kapot. Dus dat was dat.

Nog geen half jaar later woonde hij samen met een kleurloos meisje. Een grijze muis. Een lieve muis, dat wel, maar erg antraciet. Niet te vergelijken met de kleurrijke vrouw op wie hij zo smoorverliefd was. Hij wil nu graag kinderen. Daar was A. nog lang aan niet toe, maar zijn lampje was aan. Wat zeg ik? Een zwaailicht. En dat kon niet wachten.

Heel af en toe spreken ze elkaar nog weleens en hij geeft toe dat hij nog nooit zoveel van een vrouw had gehouden als van haar. De Muis kwam op het juiste moment, troostte hem, lijmde de stukjes van zijn gebroken hart en in ruil daarvoor mocht zij het hebben. Met barsten en al. Tom is tevreden met wat hij nu heeft.

Ik zie wel kindertjes komen, maar ik zie ook over een jaar of acht, max tien de verveling toeslaan. De saaiheid en de sleur. Want dit is niet precies wat hij wilde, dit is waar hij genoegen mee heeft genomen. Waarvoor hij settelde toen hij was uitge(g)raasd. Waarschijnlijk blijven ze bij elkaar, want scheiden is zo’n gedoe. En zoals ik wel vaker zeg, de meeste mensen halen hun Gouden Bruiloft niet uit hartstocht, maar uit gemakzucht.

Vrouwen zijn wat dat betreft anders. De meesten van ons willen groots en meeslepend. Die grote liefde die je hart vult tot over het randje. Natuurlijk zijn er vrouwen die ook settelen en natuurlijk sluipt de gewoonte erin ook al trouw je met George Clooney. Maar van tijd tot tijd klopt je hart toch weer sneller. In golfbewegingen word je steeds weer verliefd op je eigen man, dat je naar hem kijkt en denkt: zo, die is van mij. Ik heb dat tenminste in relaties gehad. Als dat gevoel verdween, was het voor mij tijd om verder te gaan. Hoe moeilijk ook. Niets is zo inspirerend, leerzaam en confronterend als een partner van wie je hartstochtelijk houdt, niets zo geestdodend als iemand bij wie je je verveelt. De meeste vrouwen nemen daar ook geen genoegen mee. Een potje tevredenheid en meer niet voor de rest van je leven is niet waar we echt op zitten te wachten.

En daar raken we de kern van het grote verschil tussen mannen en vrouwen. Een man is gelukkig als hij tevreden is, een vrouw pas tevreden als ze gelukkig is.

Tinderella: 'Je mag overal jaloers op zijn, maar niet op mijn kind'Lees ook