“Nietwaar, je hebt geen zin meer om te praten.” “Natuurlijk wil ik wel met je praten, maar ik wil nog even een vriend bellen…” “Zeg dat dan gewoon”, pinnig ik terug en we sluiten redelijk normaal af.

Ik begrijp het wel, hij is bang dat ik zal zeggen: “O, heb je genoeg van me?” Dat zeg ik wel vaker als hij afsluit aan de telefoon, maar dat is plagen omdat ik weet dat hij dan in de ontkenning schiet. Ik verkneukel me dan stiekem aan de andere kant. Dat het tot jokken aanzet, is niet de bedoeling. Dat leidt bij mij tot inductie; lieg je om iets kleins, dan lieg je ook om iets groots en kan ik je niet meer vertrouwen. Ik peuter achter elk woord om te zien of het loslaat en er iets achter schuilt. Ik twijfel dan zelfs wanneer hij zegt: “Ik hou van jou.”

Jokken, liegen, smoesjes, manipuleren en draaien. Man, man, ik heb er een broertje dood aan. O ja, en de waarheid achterwege laten. Ook zo’n goeie. Wanneer je er dan achter komt, dan heeft hij toch niet gelogen? Nee, maar wel verzwegen en dat is net zo erg. Tenzij het gaat om een leuk bijou waarmee hij me wil verrassen.

Mannen kunnen er wat van. Vrouwen ook, maar dat zijn meer leugentjes om bestwil. Over dat zoveelste zwarte jurkje dat je eigenlijk niet nodig had, of een gesimuleerd pijntje omdat je geen zin hebt in een afspraak. Bij mensen die wat verder weg staan gebruik ik graag “persoonlijke omstandigheden”. Geen verdere uitleg.

Daarmee lieg ik niet echt, want ik heb persoonlijk niet de fut (= de omstandigheid) om mijn gezicht aan te trekken en de deur uit te gaan om jouw gewauwel aan te horen. Ik neem het “sterkte” aan de andere kant dan ook met gepaste dankbaarheid aan.

Als het écht nodig is, kan ik liegen alsof het gedrukt staat. Althans op het moment suprême. Ik doe dit echter bijna nooit omdat ik te vergeetachtig ben. Het is te veel rompslomp om te onthouden wat ik heb gejokt. Daar word ik nerveus van.

In het algemeen ben ik goedgelovig. Als je me iets vertelt, neem ik dat voor waar aan. Daarna komt er een stem in mijn hoofd. De stem van De Achterdocht. De leugendetector. Dat hebben veel vrouwen. En wanneer die aanslaat, is er ook iets aan de hand ook al is de bewijslast 0.

Zo is de geliefde van vriendin N. typisch een geval van een smooth operator. Je voelt dat er iets niet klopt, maar je kunt er nooit de vinger op leggen. Alles wordt glad gestreken. Onlangs vroeg ze of hij bij haar kwam eten vanuit zijn werk. Dat ging niet, want druk, druk, druk. Nog op locatie, echt niet voor half tien thuis en dan ging hij direct, hup, z’n mandje in. Poeh wat een dag!

Maar de Stem van de Achterdocht fluisterde in haar hoofd en om acht uur ’s avonds reed ze naar zijn appartement, waar zijn auto pontificaal op de parking stond. De gordijnen waren overal dicht. Na zes keer aanbellen deed hij verfomfaaid open. O, net thuis en direct naar zijn bed. Want zooo moe.

Haar spiedend oog zag echter op één van de twee nachtkastjes een kop thee, niet aan zijn kant. Het bed was warm en hij ging direct zijn tanden poetsen. Voor de slaaplucht, verklaarde hij. Red Flag! Maar ze kon niets bewijzen, er was niets te zien. N. keek nog uit het raam of er misschien iemand stiekem met de brandtrap was gegaan en misschien beneden nu de flat uitkwam. Maar nee, niets.

Een andere keer was hij laat, want hoe vervelend, hij stond al drie kwartier vast in de file. Hij was even vergeten dat zij de app van zijn auto op haar telefoon had en zij dus precies de locatie wist. Hij zat al twee uur bij zijn ex-vrouw op de koffie…
Hij had altijd een verklaring. Hij wilde N. sparen, geen pijn doen, blabla. Maar er was een dringende zaak die hij met zijn ex moest bespreken. Het had verder niets te betekenen. Dus beter verzwijgen.

Verzwijgen. Oftewel de afwezigheid van de waarheid. Is dat per definitie liegen? Sommigen vinden van niet. Zoals de inmiddels ex van een van ons. Ze kwam hem tegen op Schiphol. Een Adonis met een kale kop, zwarte baard en een prachtige tattoo op zijn gespierde bovenarm. Hij liep daar zo maar in het wild en knoopte een praatje met haar aan. Hij was in Nederland voor een festival: of ze meeging. Dat deed ze en de volgende dag ontstond een hartstochtelijke romance op het gras van het festival .

Ze vroeg hem heel duidelijk of hij een vriendin had. Nee, absoluut niet zo, verzekerde hij haar. En na het weekend was de liefde allerminst over en hij vloog om de haverklap van Londen naar Amsterdam om haar te zien. Nee, hij deed niet aan social media, zei hij. Wel appen. En bellen. Elke dag.

De onderzoeksgeest van mijn vriendin deed haar toch in het digitale oerwoud duiken en uiteindelijk vond ze hem. Het klopte. Hij had inderdaad geen vriendin. Maar een wettige echtgenote. Een bleke Engelse theeroos die inmiddels acht maanden zwanger was! Met een gebroken hart en compleet gedesillusioneerd confronteerde zij hem met haar bevindingen.

Hij gaf direct toe dat hij had gejokt over zijn aanwezigheid op social media, maar dat van zijn vrouw? Nee, ze had hem immers alleen gevraagd of hij een vriendin had. Níet of hij een vrouw had of getrouwd was, dus daar viel hem niets te verwijten. Niets aan gelogen. En daar is geen speld tussen te krijgen.

'Een Echte Man behandelt vrouw als intellectuele gelijke, zonder haar vrouwelijkheid uit 't oog te verliezen'Lees ook