Ik wil niet onthullen waarom die datum speciaal is, maar waarschijnlijk heeft hij een donkerbruin vermoeden dat we een jubileum mogen vieren. En dat klopt. Dan kennen we elkaar op de kop af vier jaar. Ik wil iets speciaals doen. Hotelletje boeken, cadeautje, gewoon omdat het toch bijzonder is als je die ene speciale tegenkomt. En het zo lang volhoudt. Voor sommige mensen is het niks, ik vind het lang en dat moet gevierd worden.

De weken die erop volgen druk ik ‘m nog eens op zijn hart de datum vrij te houden, hij doet echter geen toezeggingen. Waarschijnlijk wist hij al dat hij niet kon, maar durfde hij het niet te zeggen.

Ik koop een cadeautje en een mooie kaart, waarop ik na enkele overpeinzingen schrijf: “In het labyrint van liefde wisten we niet wat we zochten, totdat we het vonden.”
What in the Joost van den Vondel heb ik verzonnen’, denk ik zelfgenoegzaam, en berg het kaartje en cadeautje tevreden op. Twee dagen later zegt Mehmet: “Schat, even over zaterdag. Ik kan echt niet. Ik heb een voetbaltoernooi en ga daarna met alle mannen eten. Echt, dat staat al weken, dat kan ik niet afzeggen.”

Woede en teleurstelling vechten om voorrang. Op mijn “Oh”, en verdere zwijgen zegt hij: “Ik kan er echt niets aan doen.”
“Natuurlijk wel”, antwoord ik snibbig. “Je kunt altijd ergens iets aan doen. Je kunt kiezen en dat heb je gedaan.” We praten nog wat door over koetjes en kalfjes, want ik heb geen zin meer om er nog een woord aan vuil te maken.

Ik reken het hem zwaar aan. Mijn liefde krijgt een knak. En als even later vriend T. mij appt of ik met hem mee uit eten wil zaterdag, denk ik er serieus over na. T. woont in het buitenland en als hij in Nederland is, gaan we bubbels drinken met elkaar. Ik weet dat hij in de verte romantische gevoelens koestert, dus als hij mij uit eten vraagt, manoeuvreer ik het altijd naar een lunch om eventueel overenthousiaste gevoelens te temperen maar de vriendschap te behouden. Nu overweeg ik om toch gezellig met hem ’s avonds te gaan tafelen. Gewoon uit hufterigheid.

“Ach, hier net zo”, zegt m’n vriendin ’s wanneer ik mijn nood bij haar klaag. “Onze trouwdag? Vergeet hij. Ik moet hem daaraan herinneren. En dan koopt hij bloemen. Op Moederdag? Bloemen. Voor mijn verjaardag? Bloemen. Ik heb deze Moederdag gezegd dat ik geen bloemen hoef. Ga maar wat bedenken. Iets waar ik echt van houd. Regel een oppas om met zijn tweeën uit eten te gaan of zoiets. Verzin iets. Iets origineels!”

Natuurlijk zijn er mannen die wel attent zijn, maar wat ik om me heen zie is weinig. Vergeetachtig of gemakzucht? Gebrek aan fantasie? Hebben alleen vrouwen het unieke talent om een ander zich speciaal te laten voelen (op de paar juweeltjes van mannen na natuurlijk)?

Zo kreeg een van mijn beste vriendinnen een uitnodiging van een vrouw die ze via een gemeenschappelijke kennis een paar keer had ontmoet. Ze volgen elkaar op social media met veel contact over en weer. Ze klikten zo dat de vrouw, we noemen haar even Noor, vroeg of ze niet eens gewoon konden afspreken. Helemaal zonder bijbedoelingen. Allebei getrouwd, allebei hetero. Noor nodigde haar uit, zou reserveren en een Uber sturen zodat ze beiden geen zorgen hadden over parkeren en wijn bij het eten.

Op de avond van de girls night out, kwam er als verrassing een speciale fancy Uber en had de man van Noor een fles champagne op tafel laten zetten voor ‘de meisjes’. Waarmee we ook direct kunnen vaststellen dat Noor in het gelukkige bezit is van een buitengewoon attente echtgenoot. Hij was ook nog op zakenreis en had het vanaf daar geregeld, gewoon omdat hij wist dat zijn vrouw zich zo op een nieuwe vriendschap verheugde.

Noor had er alles aan gedaan om mijn vriendin te laten voelen hoe fantastisch ze het vond om af te spreken. Ze het zelfs bloemen voor haar gekocht. En nee – ik hoor al enkele sleazy commentaren – er was geen dubbele agenda. Gewoon een heerlijke avond waarin je iemand in de ogen kijkt in plaats van op een beeldscherm, waar je tegen iemand praat in plaats van appt en je iemands energie voelt in plaats van uitdrukt via een emoji op je toetsenbord.

Ineens vind ik mijn liefde wat povertjes. Was Schraalhans keukenmeester in onze relatie. Het was gewoon een: jammer maar helaas, voetballen, pech joh. Niet: “Sorry schat, laten we volgend weekend er samen iets leuks van maken.” Dat was ook goed geweest. Maar er kwam geen alternatief, geen troostprijs, zelfs op de dag zelf niets. Althans, niet met mij.

Ik heb die zaterdag geen zin in een romantisch etentje met T. Niet hufterig genoeg vandaag. Ik leg het cadeautje in de kast en de kaart erbij. Ik voel me geen Vondel meer, maar Piet Paaltjens. De dichter met een ‘grimlach’ die in een van zijn gedichten zo toepasselijk schrijft: “In een wip was de lust om te vrijen geblust.”

Misschien moet ik dat op de kaart schrijven.

'Zijn vrouw bleef bij hem totdat de dood hen scheidde, net als de bonusgeliefde'Lees ook