‘Als je hem niet kunt vergeten, dan app je hem toch gewoon?’, oppert mijn vriendin.
‘Ik kijk wel uit’, antwoord ik gedecideerd. ‘Ik zal van mijn leven een vent niet achter zijn kont en zijn opgeblazen ego aan lopen! Ook Mehmet niet. Ik steek nog liever een hete vork in mijn oog.’
Vraag me niet waarom, maar Mehmet blijft op de een of andere manier maar ergens in mijn hoofd rondspoken.
‘Jezus, Soof, het is 2022. Lekker geëmancipeerd. Denken we nog steeds zo?’, vraagt ze vol onbegrip.
Ja, zo denk ik nog steeds. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het nu eenmaal zo werkt. Het is het systeem tussen de seksen. Ik zag laatst een filmpje op TikTok van een van de vele ‘deskundigen’ die psychologische tips & tricks geven om iemands hart te veroveren. Deze vertelde dat je mannen in twee categorieën moet indelen. Een: het avontuur, twee: marriage material. Met categorie een kun je de eerste avond dat je hem ontmoet het feest voortzetten tussen de lakens. Maar denk je: ‘Hey, dit zou weleens een serieuze kandidaat voor wat duurzaams zijn’, dan moet je absoluut wachten. Een man neemt je niet serieus als de penetratie direct de eerste avond plaatsvindt. Aldus de psycholoog (wel of niet van de kouwe grond).
Aanvullend hierop schijnen mannen ons ook in slechts twee categorieën in te delen. Alleen voor de seks en de serieuze kandidette die hij eventueel aan zijn ouders zou kunnen voorstellen. In mijn ogen buitengewoon beperkend. Door direct in hokjes en vakjes te denken kun je heel wat mislopen. Waarom zou die one night stand niet de liefde van je leven kunnen zijn? Waarom ergens een moreel etiket opplakken?
Toch blijven we imaginaire grenzen trekken. Ik doe daar net zo hard aan mee. Zo zal ik op Tinder nooit als eerste een bericht sturen bij een match. Ik wacht af. Dat werkt gewoon het beste. Als vrouw nooit te hebberig zijn. Als je dat vervelend vindt kun je op Bumble gaan. Ook een dating app, maar met de voorwaarde dat de vrouw hier het initiatief neemt. Zij dient als eerste een bericht te sturen.
Ik voel me uiteraard heel geëmancipeerd. Ik heb altijd voor mezelf gezorgd, heb een kind in mijn eentje grootgebracht, maar om in de liefde het voortouw te nemen wil bij mij niet vlotten. Goed beschouwd vind ik dat het met emancipatie sowieso niet echt wil vlotten. Zeker niet bij mannen. Die laten het liefst de boel de boel.
Je ziet dat in het gezin de rollen ook vrij traditioneel blijven. Als er iemand parttime gaat werken om voor de kinderen te zorgen, is het meestal de vrouw. Zelfs al werken beide ouders, wordt mama toch als eerste gebeld als iemand zijn zwembroek niet kan vinden.
En om heel eerlijk te zijn, begrijp ik mannen maar al te goed. Ze krijgen beter betaald, eerder een baan. Waarom zou je veranderen? Er moeten echt wetten gemaakt worden eer mannen een beetje opschuiven voor de vrouwen, anders blijft alles een mannenbolwerk. Jongens onder mekaar. De ene toffe peer helpt de ander de brug over.
Ik heb ooit, toen mijn dochter klein was, mijn Marokkaanse schoonzusje een half jaar in huis gehad. Man, man wat een feest. Zij was opgevoed met een duidelijke rolverdeling. Aangezien zij hier niet kon werken zonder verblijfsvergunning, was zij overdag thuis en nam alle huishoudelijke taken op zich.
Ik vertrok ’s morgens naar de redactie en wanneer ik ’s avonds de lift uitstapte rook ik al die heerlijke geur van de tajine die al zachtjes pruttelend op me stond te wachten. Mijn kind was uit school gehaald, gebadderd en in pyjama en het enige wat ik hoefde te doen was aanschuiven om te eten. Ze bracht mijn dochter naar bed, want ik was moe – vond zij – na zo’n lange dag werken. Ik zuchtte dan instemmend en zapte vergenoegd op de bank naar Grey’s Anatomy.
Natuurlijk had ik de hele dag gewerkt, maar ik had ook geleuterd met collega’s bij de koffieautomaat, het weekend doorgenomen in het rookhol (dat deden we toen nog), uitgebreid geluncht met de jongens van de lay-out en ‘s morgens redactievergadering waar we lachend elkaar zo veel mogelijk probeerden af te zeiken. De hele dag reuring en vervulling. Ik hoefde niet na te denken of ik de fijne was al had gesorteerd, over wat we nu weer moesten eten en hoefde niet voor de zoveelste keer Wim Worm voor te lezen. Wat een leven… Een mannenleven! Natuurlijk ga je daar niet aan zitten morrelen. Zou ik ook niet doen!
Daarom doen veel – vooral oudere – mannen of je een geslachtsverandering ondergaat wanneer je pleit voor inclusiviteit op elk gebied. Terwijl we wat mij betreft niet zo heel veel vragen. Ik wil graag als vrouw intellectueel gelijkwaardig beoordeeld en hetzelfde betaald worden als een vent. Verder blijf ik een vrouw, sla ik geen spijker in de muur en vind ik een man een ongelooflijke hork als hij de deur niet voor me openhoudt. Call me old fashioned if you like.
Na alle overpeinzingen pak ik mijn telefoon en denk: ‘Zal ik?’ Maar nee, ik app hem niet. Ik kan het niet. En leg het apparaat weer neer. Nog geen twee seconden later gaat het piepje van WhatsApp. Ik kan het bijna niet geloven. Na al die weken zie ik die bekende naam oplichten. Mehmet…
'Iedereen tevreden, behalve als je slordig omspringt met je oorbel'
