Toen ik hoogzwanger was, kocht ik bij de HEMA een grootverpakking witte oma-onderbroeken. Ik droeg voor die tijd meestal stringetjes, maar was tegen week 30 zo gigantisch dat we die waarschijnlijk nooit meer hadden teruggevonden.
Voor iedereen die nog nooit zo’n tent heeft gedragen: doe ook maar niet. Ze zitten zo lekker dat je verpest bent voor het leven.
Ik zou tot op de dag van vandaag nooit meer iets anders hebben gekocht dan die enorme onderbroeken (waarvan ik het elastiek, toen die buik eenmaal weg was, heerlijk aan mijn bovenste ribben kon haken) als mijn toenmalige echtgenoot een paar maanden na de bevalling niet had ingegrepen. ‘Die onderbroeken eruit of ik eruit!’ riep hij toen er geen enkele somatische reden meer was om die joekels nog aan te trekken. Even later stond hij geduldig doch dwingend met zijn armen over elkaar toe te kijken hoe ik woest mijn goddelijke grote witte schatten in de Brabantia mikte.
Ik moest weer aan mijn maxi-slips denken toen Pamela Anderson een paar weken geleden ineens zonder een spatje make-up op de Paris Fashion Week verscheen. Ze wilde de designerkleding die ze droeg niet laten ondersneeuwen en vond het ‘bevrijdend’ om op haar 56e geen make-up meer te hoeven dragen. Vrouwen wereldwijd prezen de actrice. Wat een lef!
Lef? Lui, zul je bedoelen. Lekker de boel de boel laten onder het mom van ‘vrijheid’. Dat betekent dus ook dat je het als een soort gevangenschap ziet als je wel make-up draagt. Houd me ten goede: meerdere dagen per week ga ik au naturel. Dat is echter geen bewuste actie om me te verzetten tegen het patriarchaat of los te breken uit de dwingende ketens van de beautyindustrie. Het is gewoon… precies, lui.
Als ik de hele dag aan de keukentafel zit te tikken en alleen naar buiten ga om de hond uit te laten, zie ik de meerwaarde van make-up niet. Scheelt me toch weer een kwartier. Als ik wél afspraken heb, voor werk of anderszins, draag ik make-up, simpelweg omdat ik er dan beter uitzie. Niemand boven de veertig knapt op van een make-uploos hoofd. Ook/zelfs Pamela Anderson niet, maar dat mag je niet zeggen, want: dappere held. Men roemde haar ‘gezonde glans’, terwijl ik dacht: meid, zet een poedertje, en niet kon wegkijken van die doodgeplukte jaren ’90 Spice Girl-wenkbrauwen.
Bij mij is het niet per se dat ik glim, maar sinds een jaar of tien is mijn huid rood. Ik heb lijnen en vlekjes en m’n kin ziet er zonder foundation net zo uit als op mijn twintigste, na een urenlange tongsessie met mijn bestoppelbaarde scharrel. Groene foundation of concealer schijnt te helpen, maar dat heb ik één keer geprobeerd en toen zag ik eruit als Fiona van Shrek.
Wat dit alles te maken heeft met oma-onderbroeken? Alles. Ik had in de afgelopen jaren al honderden keren een nieuwe grootverpakking kunnen kopen. Niemand die zou protesteren. Maar ík zou weten wat ik onder mijn kleren aanhad. Je voelt je toch net iets lekkerder als je een beetje je best doet. Bewust kiezen om jezelf iets charmanter de wereld in te katapulteren, voor jezelf en niet voor een ander: dat is pas vrijheid. Ik ben te jong om de boel de boel te laten. Maar misschien denk ik er anders over als ik 56 ben.
‘Inner Circle bleek hetzelfde rampgebied dat ik drie jaar geleden had achtergelaten'
Suus Ruis is journalist, columnist en (scenario)schrijver. Volgend jaar wordt ze vijftig, en hoewel je dat getal als vrouw tegenwoordig dient te omarmen, omarmt Suus helemaal niks. Op deze plek telt ze af naar haar vijftigste verjaardag. Suus is gescheiden en woont samen met haar vijftienjarige zoon in het Gooi.
