Zo kwam er een keer een man in de vrouwendouche, waar ik in mijn eentje stond te douchen. Hij – afgetraind, met lange, vette krullen en dito pik – liet een douchekop tussen mij en hem, alsof hij me daarmee een galante dienst bewees. Ik voelde me daar in mijn blootje onder die douche zo eenzaam en onveilig dat ik strak voor me uit kijkend de zeep van mijn lijf spoelde en trillend de doucheruimte verliet. Ik was zo overweldigd, dat ik er nu, jaren later, pas kwaad om zou kunnen worden. Dat die kwaadheid er alsnog niet is, is de tragiek van het vrouwzijn. We zijn het gewend. Een conclusie even pijnlijk als lachwekkend.

Op Instagram – ik zit momenteel overduidelijk niet in een fitnessperiode – kwam ik een tekenend filmpje tegen. Aan het woord was een bekende Nederlandse fitnessgoeroe, van het hyperactieve soort en ditmaal gekleed in een nietsverhullende tanktop. Eerlijk waar, je kon zelfs een tepel zien. Het was zeer aanstootgevend al met al. Een kwestie van tijd voordat dit gerapporteerd zou worden en verwijderd. Oh nee wacht, het is een mannentepel, never mind.

De gymboy keek vooral langs de camera, zijn blik gejaagd, zijn biceps en harde stem opgepompt. Zijn eerste zin luidde: ‘Vrouwen moeten hier gewoon normaal kunnen trainen zonder dat je pornografisch zit te kijken.’ Jeetje, dacht ik blij verrast. Een kerel van het alfasoort, met veel jonge, mannelijke volgers, die niet te beroerd was zich sterk te maken voor een kentering in het gedrag van zijn “groeimaten”. Het bleek ijdele hoop.

Na die eerste, veelbelovende zin gebeurde namelijk wat je vaak ziet bij treinrampen. De wagonnetjes wiebelen eerst, gaan elkaar dan tegenspreken en door die tegenwerking ontspoort de gehele trein. Zijn boodschap bleek namelijk niet zozeer bedoeld om zijn medesporters op de
vingers te tikken.

Je moest vooral geen ‘geil varken’ zijn, maar hij vond vooral dat je vrouwen in de gym moest hebben om er stiekem naar te kunnen kijken. ‘Naar een billetje, weet je wel.’ Ook de comments onder de post beloofde weinig beterschap. ‘Trek lekker een slobbertrui aan en een wijde joggingbroek dan.’ ‘Ze moeten ook maar niet van die strakke leggings aan doen, dan vraag je erom.’ Een gedachtegang even pijnlijk als lachwekkend.

Terug naar het meldpunt. Het is fijn dat sportscholen inzien dat er iets moet veranderen. Het is goed dat ze aan de bel trekken en daarmee een gebaar maken naar zoveel vrouwen op hun vloeren. Maar het zou zo niet moeten gaan, niet meer. Ik stel voor dat de sportscholen dat meldpunt omzetten in een helpdesk. Daar kunnen de mannen met de losse ogen naartoe, voor een koude douche en een gedragstherapeut. Want dat vrouwen zich altijd maar overal moeten uitspreken over wat hen wordt aangedaan, is even pijnlijk als lachwekkend.

PREMIUM | 'Hoe kun je schrijven over abortus reduceren tot 'modeverschijnsel''?Lees ook