Nienke ’s Gravemade is naast schrijver een fervent twitteraar. Ze schrijft voor LINDA., op geheel eigen wijze, over onderwerpen waar ze zich in het dagelijks leven over opwindt.
Meneer Thijssen was nauwelijks zeventig. In zijn magere gezicht kon je door de ingevallen wangen duidelijk de contouren van zijn schedel ontwaren. Zijn ooit jonge en gezonde lijf leek stilletjes weggeslopen van de knokige schouders die geen wereld meer konden dragen.
Hij zat daar maar. Iedere dag, in die ene stoel, met moedeloze handen op magere benen. Er werd weinig verteld over cliënten, ik was tenslotte de schoonmaker. Er was geen informatie die mij zou helpen met het afstoffen van een sluimerend leven. Geen kennis over aandoeningen die me zou helpen met het schrobben van het sanitair.
De wc was iedere week de grootste klus. Hij heeft er nooit veel over gezegd, hij zat daar maar. In dat kleine bedompte hok zag ik iedere week weer de strijd van een man die niet langer in staat was zijn lichaam aan te sturen. De besmeurde muren keken me beschaamd aan, alsof meneer Thijssen het alweer expres had gedaan.
Zodra de muren weer muren waren en het bed verschoond, waste ik grondig mijn handen. Daarna maakte ik koffie, zette het voor hem neer en nam plaats op de bank die haaks op zijn vaste plek stond. Ik vroeg hem naar zijn dag, zijn week en of er nog dingen waren die hij nodig had in huis. Hij was altijd erg kortaf, of, als ik mezelf belangrijk had gevonden, zelfs onaardig. Niets was goed, niets maakte mijn bezoek een verzetje. Niets maakte zijn dagen lichter.
Maandenlang kwam ik bij hem. Iedere week zat hij daar maar, klaagde over kleine zaken. Iedere week lagen zijn handen scherp in zijn schoot, de knokkels venijnig wit. Ik ging niet met tegenzin, maar het gaf me ook geen voldoening. Er was nooit een lach of een moment waarop we even samenvielen.
Als ik vertrok legde ik altijd even een hand op zijn schouder. Het mooiste woord met de verdrietigste uitleg is ‘huidhonger’. Het is niet van buiten te zien, maar kan striemen maken in een ziel. Die hand was mijn magere poging hem te verzachten voor ik op de fiets vertrok naar een volgend hulpbehoevend huis om te kuisen.
Tot ik op een dag weer binnenkwam. Hij zat daar maar, in zijn stoel. Weer kortaf, maar anders. Mijn hand landde op zijn schouder, drie uur vroeger dan normaal. Een plotselinge snik trilde door de kamer. Kan ik wat doen? Ik weet het niet. Wilt u even op bed liggen? Hij knikte.
Op zijn rug, netjes aangekleed zoals iedere dag, lag hij op bed. Zijn huilen was nauwelijks hoorbaar, maar het schreeuwde het stof op de luxaflex wakker. Ik ging naast hem liggen, pakte zijn linkerhand. We hebben anderhalf uur zo gelegen, er is geen woord gezegd. De volgende dag vertrok hij naar een hospice.
De uitvaart was drie weken later. Via het bureau hoorde ik waar. Het regende, zoals dat gaat op die dagen. Er stonden zeven mensen in de wachtruimte. Een verre nicht, een buurman en nog zowat.
Een vrouw kwam op me af. ‘Bent u soms de schoonmaakster?’ Toen ik knikte, brak haar gezicht open. Dat ze zoveel over me hadden gehoord. Dat hij altijd blij was als ik kwam. Dat het zijn dagen lichter maakte.
'Ik stel voor dat sportscholen dat meldpunt omzetten in een helpdesk, voor mannen met losse ogen'
Nienke ’s Gravemade (40) is schrijver van het boek ‘Dorsten’, fotograaf, moeder van Saul en geliefde van Peter. Ze woont en werkt in Brussel, neemt zelden een blad voor de mond en is op Twitter bekend als Stylistoloog van de sterren.
