In haar columns Levenslessen van Nazmiye deelt ze haar inzichten over zelfliefde en persoonlijke groei. “Het allerbelangrijkste wat je kunt doen in je leven, is werken aan de relatie met jezelf”, zei ze in een interview met LINDA.

Levenslessen van Nazmiye Oral: 'Geluk en succes in het leven valt of staat met zelfliefde'Lees ook

Ken uzelve, maar waarom?

Mijn moeder zei: “Je bent niet geboren om jezelf te zijn. Je bent geboren om ons trots te maken.” Haar woorden gleden als zijden linten om mijn nek, niet strak genoeg om te stikken, maar ook niet los genoeg om adem te halen. Het was op het feest van mijn verloving, mijn lot, mijn rol in een toneelstuk dat door anderen was geschreven. Hij stond daar, de zoon van haar vriendin, zorgvuldig uitgekozen. En ik? Een bloem, geplant in de verkeerde grond.

Carl Jung zei: “Het voorrecht van je leven is te worden wie je werkelijk bent.” Maar hoe kun je worden wie je bent als de wereld liever een versie van jou ziet die beter bij hun verwachtingen past? Het is een langzaam strippen van ziel en zelf, uitgevoerd met de beste bedoelingen. Wat overblijft, is een glimlach die niet echt is, een stem die fluistert als ze eigenlijk wil schreeuwen. Ikzelf was niet eens iemand die fluisterde, nee, ik liep half slapend door het leven. Ik was zo opgevoed met de notie dat ik lief moest zijn en moest doen wat er van mij werd verwacht, dat ik mijzelf had ‘uitgezet’.

Nadat mijn moeder mij ‘liefdevol’ had proberen uit te huwelijken en ik nu verloofd was werd ze ineens ‘modern’. Vòòr mijn verloving moest ik aan mijn ouders vragen of ik überhaupt naar vriendinnen mocht. Zelf naar de stad gaan was verboden. Nu, ná de verloving, vond mijn moeder het een goed idee dat mijn verloofde mij elk weekend kwam ophalen zodat we elkaar konden leren kennen. Elk weekend kwam hij mij ophalen en op vrijdagavond begon bij mij de buikpijn al. De ruzies en smeekbedes die ik tegen mijn moeder uitte, dat ik niet van hem hield, dat ik dit niet meer wilde, vonden geen gehoor.

Zelf durfde ik niet eens tegen mijn verloofde te zeggen dat ik niet van hem hield. Maar op een avond, toen hij mij weer had opgehaald waren we in de buurt aan het wandelen. Het was ’s avonds laat. Ik had allerlei smoezen bedacht, net zo lang tot hij gek werd en instemde met de verbreking van de verloving. Maar zelfs dat hielp niet. Ik kwam thuis. Mijn moeder deed de deur open, zag mijn gezicht en vroeg wat er was. ‘Het is uit’, vertelde ik haar. Ze maakte mijn slapende vader wakker, ze reden achter mijn verloofde aan en de volgende dag hoorde ik dat het weer aan was.

Het pad naar jezelf

Hoe heftig het ook is wat je meemaakt, er is altijd een TomTom van binnen die aanstaat. In ieder van ons zit een ‘weten’. Een onzichtbaar ontwerp, van wie wij werkelijk zijn, net zo precies als een zaadje dat weet of het een eik of een roos moet worden.

En wanneer we dat ‘weten’ negeren, wordt die fluistering van binnen een schreeuw. Uiteindelijk werd mijn pijn zo groot dat ik ‘wakker werd.’ Het voelde als doodgaan. Er gebeurde op een avond iets in mij. Iets stond op, en er was geen weg meer terug. Ik wist dat mijn pad naar elders liep en ik wist dat ik moest kiezen: mijzelf zijn en mijn ouders pijn doen, of doen wat mijn ouders willen en ‘sterven’. Want zo voelde het opgeven van mijn eigen leven.

Gek genoeg, op het moment dat ik helder werd in mijzelf, en stond voor wat ik wilde, bewoog mijn moeder meteen mee. Ze voelde aan alles dat ze geen macht meer over mij had. Ik liet haar geen keus: of je hoort me en je raakt me niet kwijt of ik trek mijn eigen plan en je weet niet waar ik ben en hoe het met me gaat.

Ik ontdekte: pijn is een gids. Het vertelt ons waar we onszelf kwijtraken, waar we de verkeerde weg inslaan. Het is brandstof om ergens doorheen te breken. Genoeg pijn zorgt ervoor dat je beweegt. Gebruik pijn daarom als gids. Luister ernaar. Pijn kan onthullen waar je gevangen zit en waar je naar verlangt. Het laat je zien waar je nog werk te doen hebt.

Een mens dat zichzelf kent, is een mens dat klopt. Net als een hart.
Een mens dat zichzelf kent, begrijpt en herkent zich in een ander. Zelfkennis maakt je nederig. Al je schaduwkanten en vervelende neigingen zijn net als elk stukje schoonheid in jou aan de naakte oppervlakte. En dat zorgt ervoor dat je je niet kunt verschansen in een veilig fort dat je om je hart hebt gebouwd. Maar dat je hart open blijft. Kwetsbaar.

Het pad naar jezelf is geen rechte weg. Het is vol stenen, struiken, obstakels. Voor mij was dit opstaan tegen mijn moeder het begin van een lange weg naar mijzelf. Jezelf leren kennen is stap voor stap alle gedachten en regels weggooien die niet van jou zijn en jezelf beetje bij beetje vullen met jezelf. Pijn wijst je de weg, als een vroedvrouw helpt ze je tot je in jezelf opnieuw wordt geboren, precies zoals je bedoeld was. Jij bent werkelijk uniek.

Durf te bloeien. De wereld heeft JOU nodig.

'Pas toen bleek dat mijn toenmalige vriend vreemdging, bereikte ik mijn grens'Lees ook