Ze komen met het zomerweer op plekken naar boven waar ik ze het minst verwachtte. Lange tenen formaat asperge, die tegen de blauwe lucht afsteken, half in het zand begraven exemplaren of harige voeten bij een zwembad.
Ik spotte ze op m’n favoriete Insta-account van een Zuid-Afrikaanse sommelier, in de lift van de bejaardenflat en op de Facebook-pagina van een nicht in Spanje.
Diepe littekens, een spleet tussen de tanden en de niet-maagdelijke buik; al mijn zogeheten imperfecties heb ik volledig omarmd. Een makkie vergeleken bij de acceptatie van voeten in het algemeen. Ik vind ze vreselijk. Misschien haal jij je neus op bij het zien van een ruwe, okergele kalknagel, maar mensen zoals ik (ik ben niet de enige) vinden voeten zonder aanwijsbare afwijkingen of aandoeningen op z’n minst zo afstotend.
“Lieverd, wist je dat je van je podofobie af kunt komen?”, vroeg mijn vriendin Sara. Dit weekend zaten we samen op het terras. Zij wist natuurlijk precies waarom mijn blik op die plek niet lager dan ooghoogte ging.
“Ho… ho”, antwoordde ik, licht verbijsterd. “Een fobie? Zo erg is het niet. Kijk eens hoeveel mensen om ons heen in teenslippers, sandalen en Birkenstocks lopen… En ik haal gewoon adem.”
“Nou, echt ontspannen zit je er ook niet bij”, lachte ze. Daarom zijn we vrienden.
“Kijk, dit is denk ik wel een goede…” Sara duwde haar telefoon onder mijn neus. Ik las iets over ‘onder hypnose van je fobie afkomen’. De gedachte dat ik in een sessie of twee van mijn afkeer genezen zou zijn en in de zomer (mijn favoriete seizoen) niet naar sokken of september hoef te snakken, maakte me instant vrolijk.
“Interessant…”, zei ik, terwijl ik Sara haar iPhone teruggaf. Ze las vervolgens hardop voor: “Een onderdeel van het proces is het bekijken van een honderdtal foto’s van voeten van vreemden, met bijvoorbeeld eeltophoping en kromme tenen. O, dit is zo’n geval waar de teen naast de grote teen uit de schoen valt. Dat had Kendall Jenner toch ook?”
“NEE. Stop. Laat me in alle rust van mijn gin-tonic genieten.”
Zij is niet de eerste die mijn angst tegen me gebruikt. Zo had ik ooit een zwak voor Joost, type foute vent. Toen bleek dat de interesse wederzijds was, vertelde zijn huisgenote Maartje op een studentenfeest dat hij ‘werkelijk foeilelijke en harige voeten had’ en dat ze hem dagelijks eelt van z’n hak zag raspen. Weg was mijn interesse. Achteraf bleek dat Maartje zelf een oogje op hem had.
Tenen en liefde vormen een lastige combinatie. Vroeger, toen ik nog van losse avontuurtjes genoot, had ik een enthousiaste minnaar. De vonken vlogen eraf met Tim. Tot hij een keer, midden in een wilde vrijpartij de zool van mijn voet stevig vastgreep. Ik reageerde fel en schopte hem in blinde paniek. “Man, wat doe jij nu ineens?” vroeg ik hem geschrokken. “Die poezelige, kleine voetjes winden me enorm op, ik wil ze zoenen en likken.” Einde liefdesaffaire.
“Zeg…” Sara tikte me aan toen we richting huis liepen. “Je vindt het toch niet erg dat ik een foto van ons op Insta plaats?” “Dat ligt eraan welke”, zei ik.
“Je weet wel, die ik stiekem maakte van onze sandaaltjes en gelakte tenen.”
“Sara, je bent gewaarschuwd”, antwoordde ik serieus. “Wij voeten- en tenenhaters zijn met velen. Je zal genadeloos ontvolgd worden. In elk geval door mij.”
“Het was een grapje. Ik plaag je maar wat.” Sara legde een hand op mijn schouder om de geruststelling kracht bij te zetten. “Ontspan eens een beetje, Maaike.”
Ik zuchtte van opluchting. Misschien is hypnose toch niet zo’n slecht idee.
Deze column is eerder gepubliceerd op LINDA.nl.
'Als alles alleen maar meezit word ik angstig - wanneer komt het, die snoeiharde tegenslag?'
Maaike Olde Olthof is journalist, schrijver en samensteller bij LINDA.nl. Ze heeft twee tienerdochters in huis, een drie-dubbele-sandwich als levensfase en een gloeiende hekel aan huishoudelijke taken.
Ze is auteur van ‘Wat een Scheidboek’. Het rommelige co-ouderschap en het single veertigplus zijn geven genoeg inspiratie voor een roman of twaalf.
