Aan mijn column over mijn fertiliteitstraject komt een eind, net zoals er een einde is gekomen aan mijn ICSI-traject. En dat is raar.
De acht embryo’s die ik van de eerste eicelpunctie had, waren goud waard. Maar opeens zijn ze niet meer nodig. Mogen ze de prullenbak in, omdat mijn kinderwens is vervuld. Bizar. We moeten het daarom eens hebben over het einde van zo’n traject, over loslaten en verdergaan, ongeacht de uitkomst.
Vier jaar na het starten met proberen kindjes te maken, wonnen mijn vriend en ik de jackpot toen ons zoontje Morris werd geboren. Drie van die jaren brachten we door in een fertiliteitstraject. Een intensieve periode, want hoewel óns traject mentaal en lichamelijk niet zwaar was, was het wel degelijk tijdrovend. Sommige weken gingen we wel drie of vier keer van Haarlem naar Rotterdam voor een afspraak met betrekking tot onze kinderwens.
Bezoeken stonden in het teken van onderzoeken, bloedtests, inwendige echo’s en uiteindelijk natuurlijk de drie terugplaatsingen die we hebben gehad. Wanneer zo’n terugplaatsing succesvol is – je doet 10 dagen na de embryotransfer een zwangerschapstest – ga je nog één keer terug naar de fertiliteitskliniek, voor de eerste echo. In 2022 zagen we een prachtig hartje kloppen, van ons zoontje Morris. En ook in 2024 spatte het flikkerende teken van leven van baby 2 van het echoscherm. Geluksvogels die we zijn.
Naast totale opluchting en blijdschap, voelt het echter ook een beetje gek, zo’n moment. Opeens was dit de laatste keer dat we naar Rotterdam gingen voor onze kinderwens. Na die eerste goede echo is je zwangerschap er eentje net als alle andere en mag je gewoon naar een verloskundige voor de verdere begeleiding. Voorheen gingen we regelmatig naar Rotterdam, nu was dit opeens een afscheid. Weliswaar een heel vreugdevol afscheid, maar toch een afscheid.
Opeens waren de vijf embryo’s die we nog over hadden, veel minder van onschatbare waarde dan voorheen. Waar we eerst extreem voorzichtig waren met onze potentiële hartslagjes – we deden alleen een terugplaatsing als alle omstandigheden goed waren, van positieve Receptivfity-tests tot dik baarmoederslijmvlies en de juiste timing in m’n cyclus – hadden we nu opeens vijf embryo’s over die, oneerbiedig gezegd, waarschijnlijk in de prullenbak belanden. Vijf potentiële kindjes, die ‘niet meer nodig’ zijn. En dat is zo’n raar idee.
We mogen de embryo’s nog zo lang bewaren als we willen – daar betaal je jaarlijks een klein bedrag voor – en dat gaan we ook zeker nog een paar jaar doen. Maar mijn vriend en ik weten heel duidelijk: twee kindjes, dat is de wens. Dus de kans dat we die embryo’s nog gaan gebruiken, is heel klein. Mochten we over een jaar of vijf zeker weten dat onze vruchtjes overtollig zijn, dan kunnen we ze doneren aan de wetenschap voor onderzoek, of laten vernietigen. En ik denk dat we voor dat laatste kiezen, maar die beslissing nemen we over een paar jaar pas.
Hoe weet je nou zeker of het klaar is? Wanneer beslis je dat het genoeg is? Voor ons geldt dat de kinderwens vervuld is, maar wat als je al jaren in een traject zit zonder succes – waar trek je dan de grens?
Mijn vriend en ik planden ieder jaar bewust een moment om het grote gesprek te voeren: gaan we door of stoppen we ermee? Vergelijk het met een jaarlijks functioneringsgesprek op je werk, maar dan over een precair onderwerp als je fertiliteitstraject. We kozen altijd een vast moment, in augustus, zodat emoties, bijvoorbeeld na een teleurstelling, onze beslissingen niet zouden beïnvloeden.
Dat vaste moment gaf ons de ruimte om alles te bespreken: hebben we nog de kracht om door te gaan, of is het genoeg geweest? Na een moeilijke periode lijkt stoppen soms logisch, maar met wat afstand kun je daar heel anders tegenaan kijken. Juist daarom was die jaarlijkse afspraak zo waardevol.
Natuurlijk was dit gesprek bij ons altijd vrij simpel en van korte duur. Een eindeloos traject met veel tegenslagen is ons immers bespaard gebleven, waardoor de beslissing om door te gaan een hele logische was. Maar tóch was het fijn dat dit neutrale moment ieder jaar in de agenda stond, dat er ieder jaar een moment was om te bespreken met elkaar: willen we dit nog wel, koste wat het op dit moment kost…?
'We moeten het hebben over hoe hormonen je dagelijks leven beïnvloeden. Want het is niet mals'
Na drie jaar vol behandelingen, hormonen spuiten, een operatie, punctie en oneindig veel inwendige echo’s, werden wij in 2023 ouders van ons zoontje Morris. De kinderwens was vervuld. Nu zijn we gewoon ouders, net als ieder ander met kinderen. Morris is een gewoon kind. Hij mag dan verwekt zijn in een petrischaaltje, er is niets anders aan hem dan aan kinderen die uit stomend hete seks of om de dag een verplicht nummertje geboren zijn.
Het enige verschil is dat wij ons altijd bewust zullen zijn van het doolhof van onzekerheden rondom het ‘krijgen’ van kinderen. Ik zei het al voordat ik zelf aan kinderen begon en blijf het zeggen tegen iedereen in mijn omgeving met een kinderwens: “Als het je maar gegund is”.
Eén op de zes stellen met een kinderwens krijgt te maken met vruchtbaarheidsproblemen en dat is niet niks. Ik had nooit verwacht dat ik zo iemand was die in een fertiliteitstraject terecht zou komen. Ik, zondagskind Leo, nooit een hobbel in de weg op het pad dat ik bewandelde. Tot 2019.
Toch kijk ik helemaal niet rouwig terug op mijn hobbel in de weg. Het fertiliteitstraject leerde me controle loslaten en stapje voor stapje gaan, leerde me vertrouwen te hebben in mijn lijf – juist terwijl dat lijf in eerste instantie niet deed wat het moest doen. Het bracht mijn vriend en mij dichter bij elkaar, verdiepte vriendschappen en familiebanden, bracht me in contact met medestanders met dezelfde herkenbare verhalen en leverde ons bovenal het beste geschenk dat we ons maar konden wensen: onze zoon Morris.
Ons fertiliteitstraject zit erop en daarmee komt er nu ook een einde aan mijn reeks columns voor Linda. Ik hoop dat ik wat herkenning heb kunnen bieden, inzicht in de gevolgen van zo’n traject op je leven en hoop aan de medestanders die smachten naar de eerste tekenen van leven in hun baarmoeder.
Gisteravond mocht ik voor het eerst wat bewegingen van baby 2 voelen. Met mijn handen en de handen van mijn vriend op mijn buik, een gevoel dat ik iedereen met een kinderwens gun. Ons fertiliteitstraject was een reis vol optimisme én onzekerheden, maar ook een weg van goede hoop en medische wonderen. Ik hoop dat mijn verhaal een lichtpuntje was voor degenen die nog onderweg zijn.
'In de samenleving lijkt het zo dat je op een dag wakker wordt en ineens weet: nu ben ik klaar voor kinderen'
Leonie ter Veld (34) is influencer en foodblogger en werd voornamelijk bekend door haar blog Gewoon wat een studentje ’s avonds eet. Inmiddels heeft Leonie vier kookboeken op haar naam staan en schrijft ze over veel meer dan eten, zo ook over haar vruchtbaarheidstraject.
Leonie heeft PCOS en haar partner Jan geen zaadleiders, waardoor ze op natuurlijke wijze geen kinderen kunnen krijgen. Met behulp van een ICSI-traject worden Leonie en Jan in 2023 ouders van Morris. Nu schrijft Leonie voor LINDA. over haar weg naar een tweede kind, en alles wat er bij een vruchtbaarheidstraject komt kijken.
