De IKON bestaat niet meer, helaas, maar de kleine, progressieve omroep leeft nog wel voort in onder andere eindredacteur Ida Overdijk, regisseur Wilberry Jakobs en editor Noël van Rens. Ik kwam bij de IKON in 2015, het laatste jaar voor de omroep opging in de EO, en ben sindsdien de naam blijven gebruiken.
Omroepland mag dan afscheid hebben genomen van de IKON, ik niet. En dankzij Ida, Wilberry en Noël blijft het eigenzinnige, menselijke geluid van de gewezen omroep doorklinken.
Zo heb ik het afgelopen jaar samen met hen gewerkt aan een vierdelige serie over de opvang van vluchtelingen in Europa. Journalist Ingeborg Beugel wordt gevolgd in Griekenland, net als Europarlementarïer Tineke Strik tijdens haar werk voor vluchtelingen.
En dan is er Italië, waar de Protestantse kerkgemeenschap de Waldenzen doet wat de politiek zo opzichtig nalaat. Ze vangen mensen op, zorgen voor hulp, werkprojecten en onderdak en regelen zelfs visa en veilige vluchten vanuit landen als Libanon en Libië, een zogeheten humanitarian corridor, zodat mensen niet de gevaarlijke tocht per boot hoeven maken.
Schrijfster Rosita Steenbeek heeft een boek over het onderwerp geschreven Droomland Italië en verbindt alle verhalen in de serie met elkaar.
En voor wie nu denkt: pffff, het is kerst, even geen vluchtelingen. Het kerstverhaal gaat bij uitstek over gastvrijheid voor de vreemdeling. Maria en Jozef waren ook nergens welkom toen ze onderdak zochten in Bethlehem.
Maar zoals we in het Arabisch zeggen: plek is er in het hart. En als het hart wil, blijft het hoofd niet achter.
Viva l’Umanità! heet de serie, leve de menselijkheid. Een passende titel, want dat is waar het om draait: de menselijkheid in de ander zien, in jezelf en een helpende hand bieden. Het zou bij iedereen een reflex moeten zijn. Want zoals maatschappelijk werker Francesco Piobbichi in de eerste aflevering zegt: “Het kleinste lichtje kan hoop geven.”
De serie gaat vanavond, op eerste kerstdag, in première op NPO2. Bij uitstek het moment om, tijdens het uitbuiken, stil te staan bij al die anderen die het minder goed hebben en niet veel meer wensen dan een waardig leven.
'Ik moet er niet aan denken dat je voor zo’n belediging ‘dankjewel’ zou moeten zeggen'
