Meneer liet in zijn gepassioneerde bericht – in keurig Nederlands geschreven, zonder taalfouten, een unicum! – zijn racisme en seksisme de vrije loop. Hij kotste onbedaarlijk zijn haat voor mij, mijn culturele en religieuze achtergrond eruit en veroorloofde zich vrijheden over mijn overleden dierbaren.

Ik wilde zijn profiel eens bekijken, kennismaken met Marco. Eens wat meer horen over zijn bijzondere inzichten en analyses. Dat is toch een indrukwekkend talent. Conclusies trekken over wildvreemden op basis van zelfverzonnen ideeën, citaten en beschuldigingen. En daar dan helemaal van de leg van raken. Van je eigen geesteskronkels.

Maar wat bleek: Marco had me meteen geblockt. Hij had zijn behoefte gedaan, was snel weer weggerend en had de deur op slot gedaan. Bang voor een antwoord. Doodsbang voor een antwoord.

En dat vat voor mij het debat in Nederland samen. Mensen krijsen dat het hen om het debat gaat, maar ze kunnen er niet mee omgaan. Ze denken dat het debat inhoudt dat jij met de handen op de rug gebonden op de rug gaat liggen, zodat zij comfortabel tegen je aan kunnen schoppen zonder zich te bezeren.

Tien jaar geleden maakte ik het constant mee. Ik dacht dat als je het gesprek maar aangaat, dat je dan meer begrip kweekt. Ik kwam er al snel achter hoe hopeloos naïef dat was. Mensen zeggen dat ze ‘slechts’ vragen stellen, maar ze nemen nooit genoegen met het antwoord dat je geeft. Als jij A zegt, blijven zij vasthouden dat je B zegt.

Je wordt niet voor vol aangezien, je bent niet gelijkwaardig, je gaat niet zelf over je woorden, zíj gaan daarover. Zíj bepalen wat je bedoelt, wie je bent, wat je denkt en dat je niet deugt. En terwijl ze dat doen, verplaatsen ze constant de doelpalen.

Dat is geen debat, maar een sadistisch spel met als doel je monddood te maken. Ik zag het de afgelopen week in volle hevigheid gebeuren bij Trouw-columniste Emine Uğur: vrouw, Turks, moslim, mét hoofddoek én een platform; de nachtmerrie van eng rechts.

Je moet gewoon nooit toegeven aan de meute. Wie één vinger aan de ‘Marco’s’ van deze wereld geeft, is daarna al snel haar hele zelfbeschikking kwijt.

Het begint met deze Marco uit Dieren die vindt dat je je verdorven bek moet houden en het eindigt met hordes geconstipeerde mannen die vinden dat je geen zeggenschap over je lichaam mag hebben en abortus verboden moet worden.

Dit klinkt misschien als een U-bocht, maar dat is het niet. De kern is hetzelfde: dat jij als vrouw niet de vrijheid hebt zelf te bepalen wat je vindt, denkt en wil, zonder dat een lompe aap (m/v) je komt intimideren en jou wel eens even vertelt hoe het allemaal precies zit.

Als dat vrijheid is, mag je die ergens heel erg diep stoppen zodat ie nooit meer het daglicht ziet.

'Hoop is onverwoestbaar, zelfs wanneer je iemand elke dag een beetje ziet sterven'Lees ook