Niets in het leven is zeker, behalve de zware winterdepressie die mijn mentale gestel geen enkel jaar overslaat. Momenteel verkeer ik dan ook wederom in een semi-permanente staat van slaapzucht, zwartgalligheid en onderkoeling. Volgens mijn prognose zal het tot omstreeks april van het nieuwe jaar duren voor ik mijn levenslust weer heb hervonden.
Waar ik in de lente en zomer energie voor tien bezit en – afgezien van mijn PMS-weken, waarin ik de duivel zelve ben – een vrolijke persoonlijkheid bezit, is die Ginny in de winter spoorloos. Tijdens de koude maanden transformeer ik in een zure oude man, die nergens zin in heeft en met rust gelaten wil worden. Vrienden die activiteiten opperen waar ik me respectievelijk voor moet aankleden en welke het verlaten van mijn appartement vereisen, sis ik het liefst weg. Wat bezielt een mens om zich vrijwillig door dit deprimerende klimaat te bewegen?
