Vorige week had ik op een terras in Parijs een gesprek met een single vriendin. Waar we een paar jaar geleden omgeven waren door vrienden die gingen hokken en kinderen kregen, zien we diezelfde stellen nu uit elkaar gaan. Dat bewijst maar weer dat het streven en behalen van het ideaalplaatje niet per definitie betekent dat je samen nog lang en gelukkig leeft. En dat hoeft ook niet.
Onze generatie (ik ben 37) en die van onze ouders komt voort uit het traditionele en kerkelijke ‘tot de dood ons scheidt’. Je kent het wel; relatie, trouwen, kindjes krijgen, samen oud worden. Heel romantisch, maar in genoeg gevallen ook; puur bij elkaar blijven, omdat dat hoort, hoe miezerig je je ook in een relatie voelt. Niet gek, want niet zo heel lang geleden werd er nog van vrouwen verlangd dat zij ‘enkel’ het huishouden en het grootste deel van de opvoeding voor hun rekening namen. De man bracht brood op de plank. Bij een partner blijven was, ondanks dat een relatie niet meer bijdroeg aan levensgeluk, een stuk makkelijker dan als gescheiden en alleenstaande moeder door het leven gaan.
