Anderen vertellen wat ze moeten doen of vinden is altijd lekker easy. Op het gebied van relaties, politiek, carrière, ik heb altijd wel wat (ongevraagd) advies.
Ook op deze plek ventileer ik regelmatig hoe ik vind dat anderen moeten handelen of denken. Maar, ook deze betweter die altijd wel een mening heeft, moet zo nu en dan hand in eigen boezem steken: mijn eigen adviezen volg ik maar zelden op.
Vorig jaar schreef ik een column over het belang van iets ‘vinden’. Dat kunnen onderbouwen, je uitspreken en dat je een discussie niet moet schuwen. Met in het ergste geval, wanneer je er in een discussie niet uitkomt; het moeten sluiten van een compromis. Dat laatste kan door elkaars standpunten te respecteren, te snappen dat jouw mening niet de enige mening is en in veel gevallen te besluiten dat het oké is als er geen gelijk gehaald wordt. Agree to disagree. En toch ben ik zelf ook niet altijd even meegaand als iemand anders mijn visie op een bepaald gebied niet deelt. Jammer, want ondanks dat ik heus wat kennis in huis heb en dus meestal aardig kan onderbouwen, betekent dat niet dat mijn mening ook andermans mening moet zijn. Belangrijker nog: een mening is geen feit.
Toch beland ik met enige regelmaat in een online discussie, waarin ik mijn uiterste best doe om anderen te overtuigen van míj́n gelijk. Gelijk krijgen is tenslotte een heerlijke streling voor het ego. Alleen, daar zou het niet om moeten gaan. Ik leer juist het meest als ik me openstel voor de mening van een ander. Mensen denken snel zwart-wit, want dat is makkelijk, maar niemand is ooit uitgeleerd, ook ik niet. In het grijze gebied valt het meest te halen; daar vind je een ander perspectief. Zaken eens van een andere kant bekijken. Als ik weer eens diep nadenk over een pittige (online) discussie die ik heb gevoerd, kom ik vaak tot de conclusie dat ik sommige delen van de tegenargumenten ook eigenlijk wel begrijp. Dat is maar goed ook, want ondanks dat ik een betweter ben, heb ik de waarheid niet in pacht.
Feit is dat er op het gebied van meningen geen ultiem gelijk te halen valt. Een mening is een mening en iedereen mag wat vinden. Daarom is het frustrerend als je de beste bedoelingen hebt, maar een ander jouw mening niet erkent als waardevol. Ondanks dat ik dit weet heb ik er zelf óók een handje van om die van een ander af te doen als onbelangrijk. Dat voelt als een sterke overwinning, maar is gewoon een lui verlies. Een zwakke manier om maar niet toe te hoeven geven aan een ander. Waar ik plaats zou moeten maken voor het opvolgen van mijn eigen advies, neemt de arrogantie van mijn ego het over. Erg zonde. Tevens een goede reminder om toch wat vaker mijn eigen therapeut te spelen en het volgende te herhalen: Een mening is geen feit, en al helemáál geen ultieme waarheid. Zélfs de mijne niet.
'Als vrouwen genoegen nemen met het minimum, houden ze zelf de loonkloof in stand'
