Nou goed, natuurlijk niet álle mannen. Wel de exemplaren die op het pad van mijn vriendinnen én die van mij belanden. Het zit namelijk zo: wij gaan richting de veertig en als we dan een (íets jongere) man ontmoeten, zijn ze als de dood dat we ons op date vier willen laten bezwangeren. Vaak kiezen ze het hazenpad nog vóór dit denkbeeldige event plaats kan vinden.

Vaak begint het al bij de match via een datingapp; na even over en weer geklets wordt de vraag gesteld wat onze intenties zijn. “Zoek je iets vasts?” Nou is dit momenteel niet mijn doel, maar ik houd wel altijd rekening met whatever happens, happens. Dat laatste benoem ik meestal maar niet. Wanneer mijn reactie ‘nee’ is, volgt doorgaans een blijk van opluchting. Kunnen de mannen potentieel wippen, zonder de angst dat ik meteen meer van ze wil, zoals het starten van een gezin. Bovendien heb ik het gevoel dat wanneer je als dertigplusvrouw eerlijk zou antwoorden dat je wél een relatie zoekt, je überhaupt weinig kans maakt op de datingmarkt. Te veel pressure, want Vadertje Tijd snoept onze eieren op en dus is er geen tijd te verliezen. Denkt men.

Dat zal natuurlijk in sommige gevallen zo zijn. Er zijn ongetwijfeld vrouwen die in hun thirties daten met als hoofddoel het vinden van de ware en het starten van een gezin voor het niet meer kan. Niet alle vrouwen met een kinderwens hebben een paar duizend euro rondslingeren om eitjes in te laten vriezen, dus ja, dan ga je niet nog een paar jaar flikflooien met jan en alleman. Maar er zijn zat vrouwen, zo ook ik, die of accepteren dat kinderen krijgen misschien geen optie meer is óf een eventuele kinderwens in ieder geval niet (meer) als prioriteit ervaren.