Sinds een jaar of twee heb ik zowel botox als fillers in mijn gezicht. Na een paar jaar aan kopzorgen en hangende oogleden, was ik het zat om er altijd moe uit te zien. Tegenwoordig, na herhaaldelijke licht-cosmetische ingrepen, is dat verholpen.
'Lang leve botox en fillers: nu straal ik vanbuiten uit hoe ik me vanbinnen voel'
Daar ben ik heel blij mee, nu straal ik vanbuiten ook uit hoe ik me vanbinnen voel.
Veel van mijn vrienden zien niet dat ik wat heb laten doen. Die vinden gewoon dat ik er lekker fris uitzie. Als ik dan vertel dat ik botox in mijn frons heb, een piepkleine wenkbrauwlift – ook d.m.v. botox – en 0,3ml filler in mijn lippen, zijn ze stomverbaasd. Vaak gepaard met het stellen van heel veel vragen. Op fluistertoon, want ‘ze overwegen het zelf ook wel eens’, maar dat mag niemand weten.
Er heerst nog altijd een taboe op het gebruik van botox en fillers. Jezelf op die manier verfraaien wordt immers als ijdel beschouwd en daar zijn we in Nederland zogenaamd te nuchter voor. Daarbij; de cosmetische ingreep kan überhaupt nog wel wat imago-management gebruiken, want hoe vaak wordt het nog steeds gelinkt aan het beeld van mensen bij wie er wat minder subtiel is geprikt en gespoten. Niet gek, overdaad valt op.
Je hoeft helemaal niet rond te lopen met lippen die op knappen staan en fillers die je wangen zo opvullen dat je ogen haast verdwijnen. Tenzij je dat zelf mooi vindt, ‘natuurlijk’. De kunst is wel om niet te beknibbelen op wat en wie er je gezicht ingaat.
Als je je voor een prikkie laat behandelen is de kans groter dat er geen kwaliteit in de spuit zit. Daar horen ook risico’s op vervelende bijwerkingen bij, zoals een voorhoofd dat naar beneden is gezakt in plaats van gelift. Een goede arts weet wáár hij/zij precies moet prikken, gebruikt legale- en goedgekeurde producten en bespreekt de risico’s van tevoren. Zo horen ze bijvoorbeeld met je te checken of je geen allergieën hebt. En al heb je die niet en is een arts nog zo ervaren, het kán altijd een keer misgaan.
Je hoeft niet van de daken te schreeuwen dat je om de zoveel maanden naar de cosmetische kliniek gaat. Er geheimzinnig over doen al helemaal niet, want voor wie zou je je schamen? Je moet altijd doen waar jij je prettig bij voelt. Wat anderen daarvan vinden moeten zij weten.
Je hebt altijd van die types die een slaapverwekkende opmerking moeten maken: “Och, ik vind het zo zónde. Wat is er mis met natuurlijk ouder worden?” Mijn antwoord: helemaal niets. Ik kies er gewoon zelf voor om later niet met een doorgerookt pruimenmondje rond te lopen en wil graag dat ik ook wakker oog als mijn luiken korter dan acht uur dicht zijn geweest. En dat de kopzorgen niet van mijn gezicht af te lezen zijn. Wat is daar toch zo zonde aan? Uiteindelijk begrijpen ze het vaak wel.
Als je tanden horizontaal staan vindt tenslotte ook niemand het spijtig dat je een beugel neemt.
'Mijn body is niet altijd 'a temple''
