Via Twitter kwam ik terecht bij een onderzoek over orgaandonatie in China. Daar schijnen de organen van gevangenen die nog niet hersendood zijn, een vereiste, wél al te worden geoogst voor donatie. Nog voor ze officieel het loodje leggen dus.
'Alles voor de centen, de dood is een lucratieve business'
Alles voor de centen. De dood is een lucratieve business.
Misschien is het onsympathiek van me, maar ik vind de uitvaartbusiness doorgaans een beetje lijkenpikkerig. Oké, het is goed dat de mensen in deze branche er zijn hoor, er zitten ook genoeg toppers tussen. Bovendien, het is zo’n industrie à la ‘íémand moet het doen’. Waar ik me voornamelijk aan erger, is dat het lichaam van een dierbare amper koud is en er al een nepleren multomap op tafel komt met exorbitante prijzen. Doodgaan kost een godsvermogen.
Voor een sobere en normale begrafenis of crematie, inclusief opbaren, rouwvervoer en zaalhuur moeten we diep in de buidel tasten. Een uitvaart anno nu kost gemiddeld tussen de 7.000 en 10.000 (!) euro en dan is de grafkist niet eens bezaaid met Swarovski-kristallen. Voor 15 euro per persoon heb je dan nog een condoleancemoment met witte kadetten kaas en slappe koffie uit een zilveren thermoskan. Geen zwarte truffelmayo op zuurdesempistolletjes.
Natuurlijk worden er heel wat kosten gemaakt, maar je kunt aan mij niet slijten dat de huur van een aula 1.500 euro voor krap anderhalf uur moet kosten. En, als het afgesproken tijdslot wordt overschreden, heb je altijd zo’n nerveus uitvaarttypje dat streng naar de klok wijst, omdat het volgende lijk aan de beurt is. Time is money!
Als je zo nadenkt over hoe zakelijk zo’n uitvaart is en hoeveel euro’s het allemaal wel niet kost, is het eigenlijk frappant dat we mensen nog met sieraden en al de kist in stoppen. Nu geloof ik persoonlijk niet zo in spirituele zaken zoals een hiernamaals, dus kan ik wel honderd betere bestemmingen voor die sieraden verzinnen dan het lichaam van een dooie. Goed, ik snap de emotionele strekking. Maar toch wil ik meegeven: trek die protserige ring van oma gerust van haar vinger, misschien kun je er nog een deel van die loeidure uitvaart mee bekostigen.
Maar, laat ik niet alle schuld in de schoenen van de uitvaartbusiness schuiven! Wij levende zielen mogen ons ook best eens wat vaker buigen over onze toekomstige uitvaart. Het is wel zo sympathiek om onze nabestaanden niet op te zadelen met onnodig hoge kosten. Een uitvaartverzekering afsluiten of ‘m upgraden is lang geen gek idee. Je gaat er heus niet eerder dood van als je je zaakjes op orde hebt. En laten we wel wezen, ook na mijn dood zou ik het wel treffend vinden om nog één keer de touwtjes in handen te hebben. Zodat ik geen roze glittergrafsteen krijg. Alhoewel…
Aangezien ik ook geen geldboom op mijn rug heb en mijn uitvaartverzekering bij mijn overlijden net genoeg uitkeert voor een kartonnen kist, heb ik zodoende de wagyu-beef en het live-entertainment voor nu even van mijn wensenlijstje geschrapt. Misschien zelf ook maar eens kritisch naar mijn huidige verzekering kijken. Anders zullen ook mijn nabestaanden het moeten doen met een bolletje kaas uit een voordeelverpakking.
'De mannelijke anticonceptiepil is de ideale 'vibe shift''Columnist Ginny Ranu schrijft deze week over wijn en hoe we de goedkope flessen beter links kunnen laten liggen. ‘Support echte wijnmakers.’
