De relatie is gestopt en alles dient opnieuw geordend te worden. Ik heb het in deze column over vakanties samen gehad. Over een kinderkamer. Over een leven samen. En nu komen er ineens allemaal Engelse woorden om de hoek kijken. Single. Break-up. Solo. Daten. Ik ben niet alleen en ook niet de enige op de wereld die dit voelt. Mijn algoritmes gaan over niets anders meer. Hoe meer ik opruim, hoe meer ik besef dat dit helemaal niks gaat helpen. Een quote dwaalt door mijn hoofd: je neemt niet één keer afscheid van iemand, maar talloze keren. Van alle plekken waar je samen bent geweest, alle cadeaus die zijn gegeven, alle routines die je samen gecreëerd hebt. Ik zucht en voel dat dit proces nu pas begint. Was het maar zo simpel, dat door het weggooien van de herinneringen de pijn afnam.

Ieder hoekje in mijn huis heeft een herinnering. De natuurlijk ingenomen plekken, zoals de stoel waar hij zat, de kant waar gelegen werd in het bed en de plek aan het kookeiland vanwaar er naar me gekeken werd terwijl ik kookte. Ik lig nu zelf in het midden van het bed en eet mijn maaltijden aan zijn kant van de tafel. Als ik kook, herinner ik me hoe we dat samen deden – ik druk in de weer, hij een halfuur lang een komkommer snijdend om ‘te helpen’. Ik glimlach en zeg tegen mezelf dat ik het kan. Het doet me groot en sterk voelen terwijl ik mijn gebroken hart iedere seconde voel. Maar de herinneringen liggen vooral in de spullen. Die verdomde spullen. Het kopje dat door hem het liefst gebruikt werd. De asbak. De pen. De plant. De schoenen. De lingerie. De achtergebleven boxers. De chocolaatjes die hij graag at, het kussen waarop geslapen werd, de tandenborstel, jouw scheermesje dat ook door hem gebruikt werd. De lievelingshanddoek. En tot slot: de foto’s. Alles moet weg, want het verdriet is te groot. Om alles wat was en wat had kunnen zijn.

Terwijl ik met een vuilniszak door mijn huis loop besef ik dat dit pas het begin is van de reis. Een reis naar opnieuw thuiskomen. Opnieuw voelen wat ik eigenlijk echt wil. Kinderkamer of werkkamer. Levenspartner of geliefde. Huis of thuis. Ik vind het doodeng. De weg van wonen in je eigen hart. Ergens ben ik ook verheugd om alles wat komen gaat. Maar nu moet eerst alles weg.•