Annemarie Haverkamp was moeder. Sinds de dood van haar zoon is ze op zoek naar een nieuwe identiteit. Annemarie (48) woont samen met haar man en schrijft.
De conducteur kijkt me recht in mijn betraande ogen. Gelukkig stelt hij geen vragen. Hij geeft mijn kaartje terug en knikt vriendelijk.
De ICE glijdt door de Duitse heuvels, in de verte glinstert de Rijn. Ik zak weer weg in de zachte hoofdsteun en kijk naar buiten. Altijd als ik onderweg ben, moet ik huilen. Het is de beweging die me zo weemoedig maakt. Het gevoel ergens naartoe te gaan, dóór te gaan. Bij elke kilometer raak ik verder verwijderd van de plek waar mijn zoon bevroren raakte in de tijd.
Hoe graag was ik toen, die afgrijselijke dag dat hij stierf, overal mee gestopt. Liefst had ik me begraven in de lakens waar de afdruk van zijn lichaam nog in stond en iedereen ver bij me weggehouden. Laat me, dit was het.
Maar zo ging het niet, zo kon het niet gaan. Simpelweg omdat hij dood was maar ik niet. Ik was meer dan de moeder van Job. De schrijfster die ook mijn naam draagt wenste niet meebegraven te worden. Zij zei: ‘En nu vooruit!’ Zij zag kansen – eindelijk hadden we tijd om al die boeken en verhalen te schrijven waar nooit tijd voor was.
De reizigster die ook in mij woonde, had haar koffers reeds gepakt. Nog voor de as van het kind was uitgestrooid, zat de reizigster al met haar man in het vliegtuig op weg naar het Noorderlicht (in stilte jubelend omdat ze niet een oppas had hoeven regelen). Twee maanden later knuffelde ze met reuzenschildpadden op de Seychellen. Die paradijselijke bestemming, 8000 kilometer van huis, had ze nooit durven bezoeken toen er nog een jongetje met een kwetsbare gezondheid in haar leven was.
Nu ben ik op weg naar Salzburg. Ik schrijf een reportage over een groep jonge mensen die meedoet aan het Europees Kampioenschap dieren opzetten. Vreemde, fascinerende hobby waar ik alles over wil weten, alleen al omdat ze de dood transformeren in iets prachtigs. Een paar dagen eerder zwaaide ik ze uit toen ze met hun busje vol uilen, papegaaien, een kasuaris, een Tasmaanse duivel en het skelet van een gordeldier de stad uit reden. We zouden elkaar weerzien bij de wedstrijd in Oostenrijk.
In mijn schoot ligt een boek over de laatste dagen van Mozart, de componist en reiziger die opgroeide in Salzburg en later in Praag zijn beroemde, met mysteries omgeven requiem schreef. Intussen klinkt zijn muziek op mijn koptelefoon.
Voor het raam doemen de eerste Alpentoppen op. Ik huil niet alleen van verdriet, het maakt me ook trots dat ik hier zit, in mijn eentje met mijn rolkoffer en kopje ICE-koffie. Ik doe het toch maar, ook al weet ik dat er slechte momenten zullen komen als ik straks alleen in een vreemd bed op een hotelkamer lig. Door alle nieuwe indrukken die zich verzamelen in mijn hoofd, zakt Job steeds een beetje verder weg. Ik kan hem niet meer aanraken door simpelweg mijn hand uit te steken. De moeder vervaagt, het kind wordt een herinnering. Google zal me straks foto’s voorschotelen van deze trip, en niet meer van Job die ontwapenend in de camera lacht.
'Nog een paar dagen kon ik zijn koude wangen strelen, daarna ging de deksel op de kist'
Annemarie Haverkamp is schrijver en journalist. Ze won twee debuutprijzen met haar roman “De achtste dag” en publiceerde na de dood van haar zoon “Het boek van Job”. Ze vraagt zich af wie ze nog is nu haar rol als moeder is uitgespeeld. Annemarie is getrouwd met Rob.
