In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Marit namens haar dameselftal coach Ad, die overleed door een noodlottig ongeval.
“Ad leerde ons strijdlust, doorzettingsvermogen en dat fouten maken oké is”, vertelt Marit aan LINDA.
“We waren een hecht voetbalteam van zestien meiden en allemaal vriendinnen. Heel goed in voetbal waren we niet”, lacht Marit. Leon – de vader van een van de meiden – en Ad besluiten daar verandering in te brengen. “Ze wilden van ons een sterk team maken en daarin trokken ze op als een goed duo.”
Op 18 juli 2020 vieren de dames de seizoensafsluiting met overdag een uitje en ’s avonds een barbecue waarbij ook de coaches zullen aansluiten. Maar als ze hun fietsen neerzetten bij een van de meiden thuis, waar ze gaan barbecueën, zien ze verschillende ouders staan die helemaal niet genodigd zijn.
“Dat was al gek, we dachten meteen er is iets met Ad”, blikt Marit terug. Leon komt dan al snel naar ze toe om het verdrietige nieuws met het team te delen. “Hij vertelde dat Ad een ongeluk had gehad die ochtend en het niet had overleefd.”
Die morgen als Ad een rondje gaat wielrennen, komt hij ten val en verongelukt. “Het was heel bizar. Wij waren zelfs met het team ’s ochtends nog in de buurt waar het is gebeurd. We vonden het allemaal maar moeilijk te bevatten. Opeens was Ad er niet meer.”
Monumentje voor Fred (1976-2015): 'Hij was ziek, maar hij troostte míj'
“Als het om voetbal ging was hij heel fanatiek en ging hij echt voor de beste resultaten”, beschrijft Marit. “Maar hij was ook best gevoelig en voelde het altijd precies aan als een van ons niet lekker in ons vel zat.” Coach Ad maakt ruimte voor de onzekerheden van de teamleden en spreekt de meiden aan als hij ziet dat er iets aan de hand is.
“We waren allemaal tussen de 17 en 25 jaar, er speelde regelmatig iets bij een van de op dat moment puberende meiden.” De coach heeft veel over voor het voetbalteam. “Hij fietste Brabant door om bij onze wedstrijden te zijn. Hij kon ons geruststellen als de beste en wist ons een hart onder de riem te steken als dat nodig was. Of we nou hadden gewonnen of verloren, hij zag altijd het goede in een wedstrijd”, legt Marit liefdevol uit. “Ad was zo ontzettend geliefd door de mensen om hem heen, zijn overlijden kwam als een hele grote klap.”
Omdat de uitvaart van Ad midden in de coronatijd plaatsvindt, zijn er bij de crematie maar een beperkt aantal plekken. Daarom wordt er op de voetbalclub ruimte gemaakt voor de teams die de livestream van het afscheid willen kijken.
Marit is op dat moment met vier teamgenootjes op vakantie en zij kijken ook mee op een laptop. “Het was een gekke periode want je verliest iemand die geen familie is, maar waar je wel een hele goede band mee hebt en die je drie keer per week ziet.” De dames spelen daarna met een rouwband om en houden een minuut stilte tijdens hun eerste wedstrijd na Ad’s overlijden. “Zijn vrouw Anita en familieleden kwamen ook kijken en we speelden echt een erewedstrijd voor Ad. We wonnen, mede door de vechtlust voor elkaar en die hij ons leerde.”
De vriendinnen hebben veel aan de adviezen van coach Ad gehad en nog steeds. “Hij gaf ons mee dat je fouten mag durven maken. Ik kon daar bijvoorbeeld heel erg mee zitten. Als ik twee foutjes had gemaakt tijdens een wedstrijd, dan was dat mijn beeld van de wedstrijd. Ad kon dat dan relativeren en mij een realitycheck geven.”
Ook doorzettingsvermogen en strijdlust leerde Ad aan het team. “Hij leerde ons voor elkaar te vechten, we wonnen om dat we er samen voor gingen.”
Ter nagedachtenis aan Ad van de Kerkhof 24-11-1961 – 18-07-2020.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Dewi (52) en Vera (20) herdenken hun man en vader Coen: 'Gemis wordt erger'
