Oktober is borstkankermaand. Toen Christien Karssen (37) borstkanker kreeg, lieten zij en haar man Martin (38) haar eicellen niet invriezen. Hun gezin was compleet. Dachten ze, want kort na de chemotherapie deed Christien onverwacht een positieve test.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Op 2 februari 2018 ontdekte ik een bultje bij mijn oksel. Na dagen van spanning, kreeg ik op 6 februari de diagnose: borstkanker. Toen we het onze dochters Norah-Lynn (toen 6) en Isabelle (toen 4) vertelden, huilde ik tranen met tuiten. De kinderen wilden voelen waar het bultje zat. Stonden we dan, in de badkamer, bh uit, naar dat knobbeltje te kijken. Het was erg ingewikkeld, maar hun pure reactie maakte het ook behapbaar en concreet.
Een week later werd ik geopereerd. De tumor werd helemaal weggehaald en tien dagen daarna bleek gelukkig dat er geen uitzaaiingen waren. Wel was het de agressiefste tumor. Ik moest aan de chemo om de kans op terugkeer zo klein mogelijk te maken.”
“Voor ik met de chemotherapie startte, werd gevraagd of ons gezin compleet was. Door de chemo zou ik in de overgang kunnen komen. We hadden Norah-Lynn na vijf jaar gedoe door middel van ivf gekregen, en heel onverwacht raakte ik daarna op natuurlijke wijze zwanger van Isabelle. We knepen al in onze handen dat we twee gezonde kinderen hadden en ik vond ivf een hel. De keuze was snel gemaakt: ons gezin was compleet en ik liet geen eicellen invriezen.
Ik onderging zestien chemokuren. Dat was zwaar, maar ik bleef zoveel mogelijk actief. Zodra het maar half kon, stond ik op het schoolplein. De chemo’s eindigden in augustus en na 21 bestralingen was ik eind september klaar met de behandeling. Een maand later menstrueerde ik alweer. Ik dacht dat mijn lichaam gewoon nog van slag was, dus ik keek niet raar op toen ik in november niet ongesteld werd. Ik heb nooit gedacht dat ik zwanger kon zijn. Dat ging bij ons sowieso al moeilijk en in combinatie met die chemo’s leek het me onmogelijk.”
“Op 6 december 2018 zou ik een MRI-scan hebben ter controle, maar die ochtend was ik hondsberoerd. Toen pas zei iets in mij dat ik een test moest doen. Ik vertelde Martin niks, want die zou me vast voor gek verklaren. Ik verklaarde mezelf namelijk al voor gek. Tot ik zag dat de test positief was.
Ik was compleet in paniek en rende van de ene kamer naar de andere om de test bij elke lamp en elk raam te bekijken. Er ging van alles door mijn hoofd. Hoe kon dit? De chemo’s waren nauwelijks mijn lichaam uit. Wat als er iets met dit kindje is? Hoe ga ik dit combineren met het verwerkingsproces?”
“Ik belde Martin. Aan de andere kant van de telefoon was het even stil, tot hij zei: ‘Schat, wat is er mooier dan nieuw leven verwachten als je het net zelf bijna hebt verloren? Dit moet gewoon zo zijn.’ Je hebt gelijk, dacht ik. Met jou kan ik dit aan. Toen ik de oncoloog belde om de MRI-scan af te zeggen, stelde hij me meteen gerust: ‘De chemo is je lijf uit. Voor de baby kan dit geen kwaad.’
De tranen liepen over mijn wangen toen ik het hartje voor de eerste keer hoorde kloppen. Het was echt een wonder. Ook de meiden vonden het geweldig. Norah-Lynn vloog in mijn armen en fluisterde: ‘Dankjewel mama.’ Ik schiet weer vol als ik eraan denk. De zwangerschap was de sleutel tot een stap bij de kanker vandaan. Een enorm cadeau.”
“Maar de spanning was niet over. In week 36 werd ik opgenomen met benauwdheidsklachten en pijn op de borst. Als je zwanger bent heb je sowieso meer kans op trombose en longembolieën. Na kanker kan het ook een teken zijn dat het weer mis is. De uitslag liet uren op zich wachten en ik zag allemaal doemscenario’s voor me. Het was een enorme opluchting toen bleek dat er niks aan de hand was.”
“Ik was al een paar keer gestript toen ik in week 41, op 31 juli om 9.30 uur, ingeleid werd. Een uur later stelde een verpleegkundige voor dat ik onder de douche ging staan. Dat was een megagoede zet. Het bracht de weeën op gang en om 11.50 uur had ik al volledige ontsluiting. Om 12.16 uur is onze zoon Rafaël geboren.”
“Daarna ontstond even paniek. Bij de bevalling was een vaginale cyste gevonden en meteen gingen alle alarmbellen af. Gelukkig werd snel ontdekt dat het goede cellen waren en al na een paar uur mochten we naar huis. De kraamweek was fantastisch. We hadden een geweldige kraamverzorger en ik zat heerlijk in de babybubbel.”
“Het gaat heel goed met ons. Rafaël is alleen niet zo’n beste slaper, dus qua slaaptekort is het heftig. Verder is hij vrolijk, ondernemend en muzikaal. De meiden genieten volop en ik geniet van het feit dat zij ervan genieten.
Gelukkig ben ik ook nog steeds schoon. Ik heb 85 procent kans dat ik er nooit meer last van krijg, maar de zekerheid van een toekomst is veranderd. Ik leef veel meer in het moment.
Als je tien jaar geleden had gezegd dat ik nu drie gezonde kinderen zou hebben, was ik boos geworden, omdat het zo onwaarschijnlijk was. Rafaël is een geweldige toevoeging aan het gezin. Na onze naamkeuze, zochten we de betekenis van ‘Rafaël’ op: ‘God geneest’. Dit was voor ons duidelijk een knipoog van boven. Rafaël is mijn redding. Waar ik me anders had verloren in de angst dat de kanker terug zou komen, heb ik daar nu nauwelijks tijd voor. Ik zou er op dat moment nooit bewust voor hebben gekozen, maar hij is het beste wat me kon overkomen.”
Christien schrijft blogs over haar leven. Lees haar verhalen hier.
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
