Eén procent kans

“Ik heb altijd een diep gekoesterde kinderwens gehad. Ik wilde niet actief op zoek naar een geschikte partner, hoewel ik tijdens het daten wel tien stappen vooruit dacht: is dít dan de man met wie ik het ga doen? Daarom besloot ik: als ik voor mijn vijfendertigste geen partner heb, wil ik een kind opvoeden in mijn eentje.”

Toen Thijssen vierendertig was en nog altijd vrijgezel, liet ze onderzoek doen naar haar eicellen. Met de anticonceptiepil was ze al even gestopt. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ze een echo. Daaruit kwam onverwacht slecht nieuws. “Volgens de dokter was mijn rechtereierstok al helemaal verschrompeld en gaf de linker te weinig eitjes af. Ik had nog een half jaar de tijd had om kinderen te krijgen, zei ze, maar de kans op een gezond kind was slechts 1 procent. Ik bleek al zeven jaar in de overgang.”

Lees ook
Overgansconsulente over de overgang: ‘Vrouwen doen zichzelf tekort’

Vage kwaaltjes

De klap was enorm, maar het onderzoek verklaarde ook een hoop. “Ik had al jaren last van vage kwaaltjes. Mijn moeder kwam op haar negenendertigste in de overgang, dus toen ik eens enorm begon te zweten, zei ik: ‘Volgens mij heb ik een opvlieger.’ Mijn moeder wuifde het weg, volgens haar kon dat echt niet voor mijn dertigste. Ik had de laatste jaren had ik ook veel last van depressieve gevoelens, al ben ik een vrolijk mens. Toen ik stopte met de pil, werden die alleen maar erger. Daarnaast had ik last van droge ogen, viel mijn volle bos krullen uit en hield ik vocht vast. Achteraf allemaal tekenen van de overgang.”

Van de huisarts kreeg ze Activelle, een hormoonpil tegen overgangsklachten. “Daardoor werd ik langzaamaan weer mezelf”, vertelt Thijssen. “Normaal zijn dokters hier niet zo scheutig mee, maar als je jong in de overgang raakt, heb je meer kans op bijvoorbeeld borstkanker en botontkalking. Ik moest ‘m dus wel slikken.”

Lees ook
Deze gynaecoloog legt uit waarom de overgang vaak verward wordt met burn-out

Verdriet

Maar tegen het verdriet om haar kinderloosheid bestaat geen medicijn. “Ineens was mijn kinderwens van de baan. Op sommige dagen voelde het alsof ik van binnenuit werd verscheurd. Mijn verdriet was zo groot, dat ik dacht dat ik er nooit meer overheen zou komen. Ik had me mijn leven zó anders voorgesteld. Als ik op straat een baby zag, moest ik huilen. En wanneer iemand op Instagram meldde dat ze in verwachting was, werd ik boos. Waarom zij wel en ik niet? Ik was er obsessief mee bezig, kon aan niets anders denken dan moeder worden. Ik moest een knop omzetten. Dat is me uiteindelijk gelukt door erover te praten en schrijven. Gelukkig heeft mijn omgeving me altijd gesteund.”

Inmiddels gaat het goed met haar. “Ik kan zelfs oprecht blij zijn als vrienden me vertellen in verwachting te zijn”, zegt Thijssen. “Ik was eerst bang dat ze het me niet zouden durven te vertellen, maar iedereen betrekt me er juist bij. Ik leef enorm met die zwangerschappen mee en ben nu tante Chinouk, in plaats van mama Chinouk. Een andere rol, maar wel een heel leuke.”

Advies

Negeer je kwaaltjes niet, zegt de schrijfster. “Als je je niet jezelf voelt, trek dan aan de bel. Dan is er iets aan de hand. En praat erover als je in de overgang zit, volgens mij heerst er nog een taboe op dit onderwerp. Zelfs bij vijftigplussers. Weet dat je niet gefaald hebt, zo voelde het voor mij in eerste instantie. Maar het is niet jouw schuld. Ik heb mijn toekomst moeten bijstellen, maar ik zie nu dat mijn leven vol genoeg is en heb geen haast meer om een partner te vinden. Dat is ook wat waard.”

Lees ook
Geloof het of niet, de overgang heeft twee grote voordelen