Begin dit jaar staat het leven van Celine Rozendaal (19) op z’n kop als ze haar nek op drie plaatsen – en vrijwel de rest van al haar botten – breekt bij een auto-ongeluk. Ze loopt ook een dwarslaesie op.
Inmiddels is ze herstellende. LINDA.meiden belt haar om te vragen hoe het gaat.
Het is een vrijdagochtend. Het heeft ’s nachts gevroren, maar er is op de weg waar Celine rijdt niet goed gestrooid. “Op nog geen vijf minuten van mijn huis kwam er een auto op mijn weghelft waarvoor ik moest uitwijken. Eenmaal terug op de weg reed ik door een kuiltje heen, kwam terecht op de andere weghelft en klapte daardoor tegen een andere auto op.”
Celine breekt tijdens de klap drie nekwervels en vrijwel alles wat eronder zit. “Behalve mijn benen. Ik ben uit mijn gordel geslingerd en op de bijrijdersstoel beland. De airbags zijn uiteindelijk mijn redding geweest.”
Van vóór het ongeluk weet Celine alles nog, maar van vlak na het ongeluk niet veel. “Wel weet ik nog dat me door de hulpdiensten werd gevraagd waar de bestuurder was, omdat ik niet meer aan de bestuurderskant zat. Omdat ik een flinke hersenschudding had, heb ik gezegd dat ik niet wist waar de bestuurder was en dat ik zelf niet had gereden omdat ik gedronken had. Dat sloeg nergens op, want ik had geen druppel gedronken en dat doe ik sowieso niet als ik moet rijden. Toen ze bloed afnamen zagen ze ook meteen dat ik zomaar wat zei. Wel hebben ze nog in de bosjes gezocht naar een bestuurder.”
Later hoort Celine dat ze toen ze werd gevonden ontzettend in paniek was. “In 2019 ben ik mijn beste vriendin verloren bij een auto-ongeluk. Een goede vriend van mij overleefde het wel, maar had een complete dwarslaesie. Vlak na mijn ongeluk heb ik blijkbaar constant zitten schreeuwen van de pijn en heb ik gegild dat ik dood wilde als ik een dwarslaesie zou hebben.”
Achteraf gezien neemt Celine die opmerking terug. “Ik heb inmiddels zoveel lieve mensen leren kennen met een volledige dwarslaesie die nog superpositief in het leven staan. Ik weet dat ik dat ook had gekund.”
Celine blijkt inderdaad een dwarslaesie te hebben, maar deze is incompleet. “Dit betekent dat de zenuwen niet volledig zijn doorgebroken, maar ‘slechts’ een beschadiging hebben opgelopen. Hierdoor is de dwarslaesie tijdelijk en is er een goede kans dat ik al het gevoel in mijn lichaam weer terugkrijg.”
Als ze wakker wordt in het ziekenhuis, heeft Celine vier gebroken ribben, drie gebroken nekwervels, een gebroken bekken, sleutelbeen, heiligbeen en een zwaar gekneusd hart en longen. “Mijn bovenste nekwervel zat nog maar voor 0,08 millimeter vast aan mijn schedel. Als die nog 0,08 millimeter verder was gebroken had nooit meer kunnen lopen of praten. Ik heb echt heel veel geluk gehad.”
Haar ouders hebben op dat moment geen idee hoe erg hun dochter er aantoe is. “Zij werden opgebeld door de politie met het bericht dat ik een ongeluk had gehad en dat ik op dat moment in het ziekenhuis lag voor onderzoek. Ze zouden me later kunnen komen halen. In werkelijkheid lag ik op dat moment op de OK onder het mes.”
Celine ontwaakt met een haloframe om haar hoofd: een ijzeren harnas dat met vier pennetjes aan haar schedel bevestigd zit, om haar hoofd stabiel te houden en de nekwervels de kans te geven te herstellen. “Met zo’n ding kan je alleen maar op je rug liggen en voor je uitkijken. Die heb ik 2,5 maand moeten dragen, tot ik te horen kreeg dat de artsen een breuk over het hoofd hadden gezien.”
Ze moet weer onder het mes, maar deze keer heeft ze ontzettend veel stress om volledig verlamd te raken. “Van de operaties die in het begin werden uitgevoerd heb ik niks meegekregen omdat ik heel veel medicijnen toegediend kreeg. Toen ik te horen kreeg dat ik weer geopereerd moest worden was dat wel even een jankmomentje. Ik was zo bang dat ze bij de operatie iets zouden raken waardoor ik verlamd zou raken.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Gelukkig is dit niet het geval en is Celine inmiddels goed aan het herstellen. Ze kan zelfs alweer een beetje lopen. “Dat komt ook wel doordat ik nogal eigenwijs ben. Als iets me te lang duurde, zorgde ik ervoor dat ik het zelf ging doen. Dat ging letterlijk met vallen en opstaan.” Zo was ze het op een gegeven moment zat om steeds te bellen voor hulp als ze iets liet vallen. “Ik probeerde zelf iets van de grond te pakken door mezelf van mijn rolstoel te laten zakken, maar was even vergeten dat mijn linkerarm het niet deed.”
“Ik kon mezelf daardoor niet opvangen en ben met mijn haloframe blijven haken aan mijn rolstoel. Daardoor kon ik geen kant op én kon ik niet bij de noodbel. Mijn broer en schoonzus kwamen gelukkig vijf minuten later binnen, want ik kreeg geen lucht door het harnas dat op mijn borst drukte. Daar leer je ook weer van.”
Autorijden en fietsen kan Celine op dit moment nog niet, dus ze gaat nu nog overal naartoe in haar elektrische rolstoel. “Ik kan mijn nek nog niet helemaal draaien, maar je moet natuurlijk om je heen kunnen kijken als je deelneemt aan het verkeer. Om het straks toch weer te gaan doen is wel spannend. Ik vertrouw mezelf wel achter het stuur, maar dit ongeluk kwam niet door mij. Je weet het gewoon niet.”
Vivian (30) raakte verlamd door uitgezaaide kanker: 'De dwarslaesie heeft me gered'
