Geschreven door Caroline van der Woude, ter nagedachtenis aan Annette van der Woude-Möhlmann (22 september 1944 – 1 augustus 2008).

Mijn moeder leeft nog elke dag. Ik hoor haar praten in mijn hoofd, vooral als iemand een taalfout maakt. Of ik hoor haar één van de gezegdes uitspreken die ik alleen van haar ken: “Lievere koekjes worden niet gebakken” en “In de hemel heb je de eeuwige liederen Gods: daar moet je toch ook niet aan denken”.

Hoewel ze voortleeft in mijn hoofd en in dat van vele anderen, is ze toch al dik elf jaar dood. In de zomer van 2008 overleed ze aan een vorm van bloedkanker. Vier jaar eerder kreeg ze de diagnose. De eerste twee jaar leek er nog niets aan de hand. Ze vond het in die periode wel moeilijk om te leven met het zwaard van Damocles boven haar hoofd. Ze was down en veel minder open voor anderen dan vroeger. Ze wist dat ze ziek zou worden en uiteindelijk aan de ziekte zou overlijden. Ze wist alleen niet wanneer, en dat veranderde haar van een positieve, warme vrouw in een op zichzelf gerichte zieke die het leven aan zich voorbij liet gaan.

Pasen 2006 was de hematoloog heel duidelijk: het was mis. Chemo, alle mogelijke bijwerkingen, stamceltransplantatie, pijn, anderhalf jaar ellende. Toen was de hematoloog opnieuw heel duidelijk: u bent schoon. We weten niet voor hoelang, maar het kan wel tien jaar duren. Ik denk dat ze wist dat het niet zo was, want ook toen pakte ze het leven niet op zoals voorheen.

Mijn lief en ik wel: we gingen op vakantie naar Canada. Op een donderdagavond bleek dat het mis was en dat artsen niets meer voor haar konden doen. Ze zou nog vier tot zes weken leven. Na een lange, ingewikkelde reis kwamen we op zondagmorgen eindelijk thuis. Ik heb haar nagels verzorgd en gelakt en haar beloofd dat ik haar pruik op zou zetten als ze in haar kist lag. Ze haatte haar kroeskrulletjes die teruggroeiden na de chemo.

Ik dacht dat de grote gesprekken tussen ons nog zouden komen, maar een paar dagen later verloor ze het bewustzijn al. Ze sliep, ze snurkte en ze reutelde. En elke tien minuten gilde ze. Dag en nacht, door merg en been. We waren zó blij toen het op vrijdagavond eindelijk stil werd. Geen grote gesprekken meer, maar voor altijd een geweldige moeder die me – voordat ze ziek werd – zóveel heeft gegeven.

Ik heb een prachtleven, maar ik mis haar elke dag. Ik jank er zeker twee keer per week om en dat vind ik helemaal niet erg. Vaak in de auto als ik muziek van haar favoriet Sting hoor, of als iemand “hun hebben” zegt, of als ik jeugdfoto’s zie. Dan denk ik: mama, wat heb ik veel aan jou te danken.