Netflix is mijn ‘ooo-wat-ik-nu-heb-gezien!’ in plaats van ‘ooo-wat-ik-nu-heb-meegemaakt!’, mijn verfspetters op een blanco canvas, mijn adrenalinekick, emotionele achtbaan en soms zelfs mijn leverancier van een imaginaire affaire.
(Met die ene uit One Day en met Jamie Dornan in The Fall, ook al speelt hij daarin een seriemoordenaar met een voorliefde voor tergend traag wurgen).
Dankzij mijn weinig dynamische leven moet ik het doen met deze windows to another world, maar heb geen melij, soms steek ik nog iets op van zo’n documentaire en over twintig jaar is mijn zoon het huis misschien wel uit, dan kan ik zelf weer gaan leven.
Het probleem is dat het niet bij Netflix blijft. Want dan héb ik rond middernacht eindelijk de tv uit, zit ik opeens met de prangende behoefte aan meer informatie over iets of iemand waarnaar ik net uren heb zitten kijken. Jamie Dornan bijvoorbeeld, is die heel veel jonger dan ik en al dan niet getrouwd, mochten we elkaar ooit treffen en het klikt? O, hij heeft een vrouw, en wat doet die dan voor de kost?
Leuk jurkje heeft ze trouwens aan, even zoeken of ik die kan vinden. Hé, die gympen zijn in de aanbieding. Adidas, was dat niet iets met twee Duitse broers? Zo zeg, in Duitsland is het nog slechter weer dan bij ons.
Wéér regen, even kijken naar welk kindermuseum we dit weekend kunnen.
Of na twee afleveringen Turning point. 9/11 and the war on terror: hoeveel doden waren er ook alweer gevallen bij de Twin Towers? Staat de film United 93 nog op Netflix? O, dáárom heet het Pentagon zo. Ik moet het boek Duizend schitterende zonnen weer eens lezen. Hé, die staat niet meer in m’n kast, wie heeft er weer een geleend boek niet teruggegeven, ik ben verdomme geen bibliotheek.
'Dat doe je als ouder, je kind helpen met het overwinnen van angsten, zelfs ten koste van je bloeddruk'
Even bestellen dan maar, en ook hondenvoer. Ach, een puppyfilmpje. Trouwens, van dat boek moeten ze een film maken. The Kite Runner, staat die dan nog wel op Netflix? Óók al niet, tsss. Nog erger is de combinatie van ‘where are they now’ en de cast van een willekeurige realityserie, variërend van Love is blind tot Love on the Spectrum: ik kan niet naar boven voordat ik weet hoe het met iedereen gaat, inclusief een blik op al hun Instagramaccounts.
Voor ik het weet is het echt veel te laat en heb ik onder de streep nul winst gemaakt. Ja, ik heb wat fluppertjes zinloze kennis opgedaan die ik vanwege het late uur morgen alweer vergeten ben. Een vleugje opluchting dat die en die nog bij elkaar zijn en die andere ondanks alle tegenslag nog altijd in de liefde gelooft. Ik heb zin in mijn pakketje in de brievenbus morgen.
Voel teleurstelling dat Jamie Dornan en zijn Amelia (een singer-songwriter, dat win ik nooit) al jaren gelukkig zijn. Maar om daar nu mijn kostbare uren slaap voor op te offeren? Met prikkende ogen wakker te worden? Me kapot te schamen voor mijn oprechte waan dat een Hollywoodacteur toevallig net door mijn straat in Hilversum loopt, naar binnen kijkt en denkt: verrek, daar zit een leuk vrouwke op de bank tv te kijken, laat ik eens aanbellen voor een kletspraatje? Wat een armoe.
Het enige waarop ik kan hopen is dat ik over twintig jaar ontzettend #yolo Triviant zit te spelen in een bruisend café en ik de vraag krijg waarom het Pentagon het Pentagon heet. Nee zeg, dat ga ik hier niet opschrijven, dan is alles echt voor niets geweest.
'Het kostte me acht jaar, maar vandaag begrijp ik eindelijk waarom ik steeds op Jeans sterfdag een foto van hem post'
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
