Van de zorg over haar kind tot klussen in huis: elke week schrijft Carolien Spaans voor LINDA.nl over alles waar je als alleenstaande moeder tegenaan loopt.
Pizza, rode pasta, vlees, kaasburger, vissticks, nog maar een keer vlees, groene pasta: dit slopende, oersaaie weekmenu wordt hier thuis al jaren geserveerd, met hier en daar een bak rauwkost erbij.
Het houdt ons in leven, mijn kind eet z’n bord leeg, maar de joie de vivre is qua koken gaandeweg uit me weggeslagen door commentaar als “Dat voelt raar” (rijst), “Te pittig, ik brand!” (de keer dat ik één chilivlok door de pasta bolo deed) en “Ik ben misselijk” (alles met soep).
Sinds kort is opeens alles anders. Hij snuift zo ongeveer z’n broccoli op, propt paprika in z’n mond alsof het snoep is en loopt met bolle wangen vol boerenkoolstamppot van tafel. De jongen heeft een missie, en ik heb hem verteld dat hij dat doel alleen gaat bereiken met groenten eten. Hij moet op 30 maart namelijk 1 meter 40 lang zijn en dat gaat, heb ik ‘m wijsgemaakt, niet lukken met kleuter-eten.
Op die dag gaat namelijk Walibi open, een pretpark dat in zijn ogen zoiets moet zijn als een vrije dag voor mij: een droom, iets weergaloos, iets zo gaafs en spannends dat hij aan niets anders kan denken. Hij is achtbanengek, we hebben alle pretparken in Nederland gehad behalve deze, het summum van ziekmakende loopings en verbijsterende hoogtes waarvoor je deze minimale lengte moet hebben om erin te mogen.
Luuk weet van elke achtbaan hoe lang en snel hij is, kan elke bocht nadoen met z’n hand, daar is YouTube voor en ik moet dan meekijken. Ik, die tot een paar jaar geleden amper op een stoel durfde te staan en nog een jeugdtrauma heeft van de glijbanen in Duinrell. Ik hou niet van snel en steil, van dat gevoel dat je maag naar je hersens schiet, van onverwachte bochten, ik vind het de hel en hij de hemel.
Nee, vónd. Want door hem, en door het gebrek aan een vader die dat soort taken meestal op zich neemt, heb ik inmiddels de meest verschrikkelijke achtbanen en waterparken overleefd. Ik ben gelanceerd, afgeschoten en mishandeld terwijl ik gillend in rubberbanden zat. Ik heb ondersteboven gehangen in de Python, het vel over mijn hoofd getrokken in de Baron, en een heel klein beetje gekotst in de Goldrush.
Ik ben zelfs vorige week van de hoge gesprongen in een trampolinepark, alleen maar om aan mijn zoon te laten zien dat “het heus niet zó hoog” was (wel hoor, ik had onderweg tijd zat om een stukje te sterven). Want dat doe je als ouder, je kind helpen met het overwinnen van angsten, zelfs als het ten koste gaat van je eigen bloeddruk.
In dit geval klaag ik niet, want zijn enthousiasme is aanstekelijk. Inmiddels kijk ik nu ook uit naar onze derde vakantie op Tenerife, waar we speciaal naartoe gaan voor Siam Park. Een waterpark met een hoop zwarte pistes, so to speak. Als ik m’n ogen dichtdoe, voel ik mezelf al naar beneden flikkeren in zwaartekracht tartende, donkere gaten met namen als de Vulcano en Dragon.
Maar goed, eerst dus Walibi, áls ‘ie dus op tijd de 1 meter 40 haalt, hè. Want hoewel ik zijn need for speed en waanzin dus tegenwoordig deel, liet hij me gisteren een filmpje zien van achtbaan de Goliath, die zo verbijsterend hoog en snel is (“106 kilometer per uur, mama!”), dat ik ter plekke een wegtrekker kreeg.
Recht omhoog gaat dat ding, en dan ook weer recht omlaag, en nóg een keer, nondeju, en dan ook nog heel smal en zonder vangrail, ik wil het niet en ik kan het niet. Elk mens heeft grenzen, dit is de mijne. “Maar zonder jou durf ik niet”, pruilde hij. “Het komt goed”, loog ik, en zette het eten op tafel. “Kijk, dat is lang geleden: vissticks.”
Carolien Spaans verloor haar man door een skiongeluk: 'Het leven is nog vaak ingericht op twee ouders'
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
