Zoals elke keer op 10 april dacht ik eerst nadat ik een foto plaatste: is dit niet pathetisch? Aandachttrekkerij? Een ‘zeg me dat ik zielig ben’?
Maar dan zette ik hem er toch weer op. Soms die ene foto van Jean met Lukie op schoot. Zes maanden oud met wuivend kuikendons tegen zijn vaders wang. Of die andere waar hij op een terras zit. Maximaal genietend zoals alleen mensen kunnen die met de zon in hun hart geboren zijn.
Deze keer toch maar weer de foto waarop ik ooit verliefd werd, van Jean met een flaphoed op, zijn ogen knijpend tegen het licht, die mooie neus, de gloed van een gelukkig mens en weten dat hij daarmee boft. Ik kijk naar hem, en naar de reacties die nu binnenstromen. Hartjes, knuffels en berichten van mensen uit zijn omgeving: ‘Hij wordt zo gemist,’ ‘Mooi mens,’ ‘Ik denk aan je, lieve Caro’.
Ik lees alles en snap pas nu dat het om opmerkingen als die eerste twee gaat; het gaat me om hém. Ik wil vandaag horen dat hij ook door anderen gemist wordt, dat hij bijzonder was, nog steeds een groot gevoeld gat achterlaat. Dat acht jaar niks uitmaakt als iemand weg is.
Ik wil geen medelijden voor mij, maar voor hem, omdat hij veel te vroeg doodging en daarmee het slechtst af is van ons allemaal. Ik vergeet soms dat hij er nog is, ergens, en voel me dan schuldig. Ook al snap ik dat acht jaar al een hele tijd is en het erbij hoort, dat het soms zelfs goed is want mijn leven gaat door. Maar toen ik me gisteren realiseerde dat het 9 april was, en ik niet – zoals in voorgaande jaren – al drie dagen met een steen in mijn maag rondliep, dat ik bijna achteloos deze dag was ingestapt, brak mijn hart harder dan in de afgelopen jaren.
'Bijna alle mannen weten niet helemaal hoe ze moeten reageren op mijn status'
Want ik wil hem niet vergeten. Geen enkele dag en geen enkel uur, want als ik niet aan hem denk, is hij weg. Dan lijkt het alsof ik minder van hem hou, terwijl ik Jean juist met het verstrijken van de tijd nog meer ga zien voor wie hij was. Hij overleed op zijn 46e, ik werd dit jaar 46. Hoe hij zijn leven leefde – zo vol van alles en met iedereen – is iets waar ik me over blijf verbazen, wat ik het meeste aan hem mis.
Het zijn kleine, willekeurige momenten – in de HEMA bij de sokkenafdeling, als ik onze zoon zie paardrijden – dat ik opeens heel erg aan hem denk. Houdt hij nog steeds zoveel van mij als ik van hem, ook al is-ie er al heel lang niet meer? Dan kijk ik naar de lucht, naar die klotehemel die er wel of niet is, en dan maar weer naar Lukie, met dezelfde lach en dat kuiltje net boven z’n bil. Jean is er niet meer, maar soms ook heel erg wel.
Vandaag is hij er maximaal. Want dankzij die foto weet ik dat hij niet alleen door mij wordt gemist. Dat iedereen vandaag aan hem denkt. Dat hij soms misschien vergeten wordt, maar nu even niet. Dan het berichtje dat me toch nog bij de knieën onderuit schopt: “Ik ben een oud-collega van Jean. Drie maanden voor zijn overlijden hebben we nog wat gegeten in Nijmegen. Hij was zo gelukkig!” Die laatste vier woorden van een voor mij vreemde zijn kennelijk toch óók wat ik wil horen. Zelfs dat was ik vergeten.
Carolien Spaans verloor haar man door een skiongeluk: 'Het leven is nog vaak ingericht op twee ouders'
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
