Van de zorg over haar kind tot klussen in huis: elke week schrijft Carolien Spaans voor LINDA.nl over alles waar je als alleenstaande moeder tegenaan loopt.
Uiteindelijk veranderen we allemaal in onze moeder. De mijne, ergens in de jaren 80: “Ik speelde vroeger de hele dag met een tol, iets anders had ik niet!” Ik, heden: “Ik speelde vroeger de hele dag met mijn tennisbal, barbies en modewijzer, iets anders had ik niet!”
Zij wees toen verwijtend naar mijn kistje speelgoed, ik nu naar zijn berg Lego, de duizend spelletjes in de kast, twee laden knutselspullen en vijf meter plank vol knuffels, de discobal, scheikundeset, nieuwe kleurdoos en wat nog meer uit open kasten dondert. Maar mijn zoon kijkt schouderophalend terug en wijst naar zijn iPad, zoals ik vroeger naar de tv wees, die trouwens gewoon uitbleef want moeders hadden in die tijd nog een ruggengraat en er wás niet eens iets op tv.
Mijn kind mag wel zijn scherm. Want het is vakantie, dag vijf, de verveling is zowel bij mijn zoontje als ondergetekende hard toegeslagen. En, toegegeven: ik wil óók niet meer met de Lego, ik wil niet meer kwartetten of wanhopig naar de mislukte scheikundeproefjes kijken (alles volgens de gebruiksaanwijzing gedaan, maar “Mama waaróm ontploft er niks, je had ‘t beloofd”). Ik wil geen rollenspel meer doen met de knuffels, niet nog een zelfverzonnen Pokémon tekenen, ik wil eigenlijk gewoon dat-ie net als ik toen mokkend naar het schoolplein verdwijnt met z’n tennisbal – en lang ook.
Maar dat gaat niet, want hij en ik zijn alleen deze vakantie. De rest van de wereld is weg, wij zitten samen in een vacuüm waarin ik hele dagen worstel met schermtijd = mijn vrije tijd versus iPad op de brandstapel = ik mentaal ook.
Bij ons is er nooit een vader geweest om vakantieshifts te draaien. Die ‘m meeneemt voetballen op het plein, of een dagje mee naar opa en oma of naar een andere vader-met-oppasdienst. Ik ben op vrije dagen de speelmaat en entertainer, de ideeënbedenker en cheerleader en ik prijs me gelukkig dat deze vakantie maar een weekje duurt. Straks komt de zomer nog, zés weken, jongens, als je begin september de schim van een ooit leuk mens zag: dat ben ik.
Begrijp me niet verkeerd, ik houd zielsveel van mijn zoon, hij is grappig en gezellig en áls-ie een uur met die verrekte tennisbal weg zou zijn, dan mis ik ’m als een linkerarm, waarschijnlijk. Het is ook niet dat mijn vader vroeger met mijn broer en mij speelde, die ging werken en kwam ’s avonds pas thuis, zo ging dat toen. Maar als wij in bed lagen, was hij er wel voor mijn moeder, klachten in ontvangst nemend over verveelde kinderen en hoe slopend dat is.
Dat mis ik, in de vakanties. Dan mis ik mijn man, een man, desnoods eentje die alleen ’s avonds thuis is. In plaats daarvan bel ik mijn moeder, die iets zegt als “Kop op, nog vier dagen en dan is alles weer normaal” en dat herhaal ik dan tegen mijn zoontje, zoals hij dat ook ooit tegen zijn kinderen zal zeggen en dan denkt: verrek, ik ben veranderd in mijn moeder.
'Bijna alle mannen weten niet helemaal hoe ze moeten reageren op mijn status'
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
