Als Caressa Gonzaga (28) op 29 november aan het koken is, gaat het mis. Haar shirt vat vlam, en ze loopt derdegraads brandwonden op op haar borst, schouders, nek en gezicht. “Als ik mijn shirt had uitgedaan, had ik mijn huid meegetrokken”, vertelt ze aan LINDA.meiden.
Trigger warning: dit artikel bevat foto’s die door lezers als schokkend kunnen worden ervaren.
Op 29 november 2022 komt Caressa na een lange dag thuis en begint aan een maaltijd voor haar dochter. “Ik had mijn schoenen nog aan en begon meteen met koken. Ik heb een gasaansluiting en was op zowel de voorste als achterste pit bezig. Plots rook ik dat er iets aan het verbranden was, maar ik zag niet wat het was. Tot ik doorhad dat mijn shirt vlam had gevat.”
“Ik stond twee seconden stil en probeerde het vuur met mijn handen te doven. Dat werkte niet. Ook de wasbak van de keuken was geen optie, dus ben ik naar boven gerend. Op dat moment ging het vuur langs mijn gezicht en richting mijn ogen. Ik ben onder de douche gaan staan.”
Het bizarre ongeluk, waarbij Caressa’s borst, arm, oksel, nek en deel van haar gezicht verbranden, gebeurt voor de ogen van haar 3-jarige dochter. “Ik hoorde haar beneden huilen en heb geroepen dat ze naar boven moest komen. Daarna verzocht ik haar mijn telefoon te halen zodat ik 112 kon bellen. Ik ben blij dat ze op een leeftijd is dat ze de ernst van de situatie inzag.”
Het water dooft het vuur, maar de pijn is onbeschrijfelijk. “Ik zag dat mijn rechterarm rood en opgezet was. Toen ik eraan voelde, was het hard. Toen begon ik pas zelf te huilen. Na een gesprek van tien minuten met de centralist, kwamen de ambulance en politie aan. Ik moest zelf opendoen, dus sprintte naar beneden en toen meteen weer naar boven.”
Jessica liep tweedegraads brandwond op in de sauna: 'Vellen hingen erbij'
Volgens de centralist was het de juiste keuze om onder de douche te gaan staan. “Je mag je kleren niet uitrekken, omdat je dan je huid kan meetrekken. Toen ik na twintig minuten onder de douche vandaan mocht, hebben de ambulancemedewerkers mij naar de slaapkamer gebracht en mijn kleren afgeknipt. Van de voorkant van mijn shirt was niets meer over. In de slaapkamer hebben ze me afgedroogd en bedekt met vershoudfolie. Ik kreeg pijnstilling, maar was ondanks de pijn vooral in shock van wat er was gebeurd.”
Caressa wordt naar het brandwondencentrum in Rotterdam gebracht. “Daar prikten ze mijn grootste blaren meteen door. Ze vertelden mij meteen dat ik minstens een maand in het ziekenhuis zou liggen en geopereerd moest worden. De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik was in overlevingsmodus. Terwijl mijn moeder ernstig bezorgd was over hoe het eruit zou zien, wilde ik er niet over nadenken. Eén stap tegelijkertijd, dacht ik.”
“In de eerste week na het ongeluk werden mijn wonden dagelijks verschoond. Natuurlijk deed dat pijn, maar mijn pijngrens is vrij hoog. In het ziekenhuis zeiden ze ook dat ik een taaie was. Een week na het ongeluk werd ik geopereerd.
Mijn huid en weefsel was zodanig verbrand, dat er eerst donorhuid gebruikt moest worden. Precies zeven dagen daarna onderging ik mijn tweede operatie met eigen huid. Met een soort kaasschaaf-achtig apparaat haalden ze huid van zowel mijn linker als rechterbeen af. En die pijn was niet te doen. Het is alsof je een grote schaafwond hebt. Ik kon niet lopen, niet staan, alles deed pijn. Door die operatie was ik ook heel afhankelijk geworden. Ik moest de verpleging bellen om naar het toilet te gaan. Dat vond ik een van de moeilijkste dingen. Ik kon niets meer zelf.”
Tekst loopt door onder de foto.
Als de jonge moeder na een maand uit het ziekenhuis wordt ontslagen, zijn artsen erg te spreken over haar herstel. “Zij waren heel blij met hoe het eruit zag. In het begin moest ik twee keer per week terug naar het ziekenhuis voor de wondverzorging. Na drie weken kreeg ik daar thuiszorg voor.”
Bianca begon haar trouwfeest met flinke brandwond: 'Sterretje viel precies in mijn decolleté'
Om haar herstel te bevorderen, draagt Caressa dagelijks een drukpak. “Het is om littekens minimaal te houden, en ze zachter en platter te maken. In het begin vond ik het verschrikkelijk om het pak aan te trekken. Ik had het gevoel dat ik geen adem kreeg door hoe strak het zat. Inmiddels ben ik eraan gewend en vind ik het met slapen ook fijn. Ik heb dan minder jeuk en pijn.”
Door de derdegraadsverbrandingen heeft ze ook last van zenuwpijn. “In het begin voelde ik de hele tijd pijnscheuten en steken. Het was zo erg dat ik er ’s nachts niet van kon slapen. Inmiddels slik ik daar medicatie tegen. De zenuwpijn krijg ik overal in het littekenweefsel.”
Tekst loopt door onder de foto.
De brandwonden hebben Caressa deels immobiel gemaakt. “Ik kan mijn rechterarm niet goed gebruiken en heb geen rekbaarheid in mijn schouder. Daarvoor loop ik nu bij de fysio.”
De brandwond in haar gezicht was oppervlakkig en is inmiddels geheeld. “Maar voor de andere littekens zou ik nog een keer onder het mes kunnen gaan, als ik dat wil. Pas een jaar na het ongeluk mag ik kijken naar opties om dit te verminderen. Anders zit ik het helingsproces in de weg en kan ik het juist verergeren.”
Het ongeluk heeft vanzelfsprekend ook een mentale impact. “Ik probeer me er niet te veel mee bezig te houden”, vertelt Caressa. “Soms kijk ik in de spiegel en denk ik: ik moet hiermee leren leven. Op het moment is het litteken dat in mijn nek, dat onder mijn kin zat, aan het verschuiven naar mijn gezicht. Aan de rechterkant heb ik geen kaaklijn meer. Ik hoop dat dit met de tijd bijtrekt.”
Hoe het nu gaat met de dochter van Caressa? “Ze is heel lief. Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, zei ze: ‘Rustig lopen, mama. Anders doen je wondjes pijn.’ Verder begint ze er soms over op de opvang of zegt ze thuis iets over dat mijn shirt vlam vatte.”
Haar brandwonden ontgaan vreemden niet. “Laatst ging ik voor het eerst uit. Ik liet mijn drukpak thuis, maar trok iets met lange mouwen aan. Ik wist dat mensen het litteken in mijn nek konden zien, maar ik probeer me er niet mee bezig te houden. Als ze ernaar vragen, ben ik open over wat er is gebeurd.”
“Op sommige momenten ben ik me er wel heel bewust van. Ik heb dan het gevoel dat iedereen in een winkel naar mij kijkt. Maar dat zit voornamelijk in mijn hoofd.”
Anne (33) liep ernstige brandwonden op: 'We zijn er, en we mogen gezien worden'
